Καταρχάς, και πριν σχολιάσω οτιδήποτε άλλο, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ τη στέρηση της ανθρώπινης ζωής μέγιστο έγκλημα που δεν δικαιολογείται ακόμα και όταν γίνεται στο όνομα οποιασδήποτε ανώτερης θεωρίας, θρησκείας ή πολιτικής ιδέας. Επίσης θεωρώ τόσο την εκδίκηση όσο και την αυτοδικία ανόητες εγκληματικές πράξεις που δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο από αίμα στον φαύλο κύκλο της βίας και του θανάτου. Κλείνοντας αυτή την παρένθεση θέλω να τονίσω ότι είμαι κατά της θανατικής καταδίκης γιατί θεωρώ ότι ούτε το κράτος ούτε η κοινωνία έχουν το δικαίωμα να υποκύπτουν στα ένστικτά τους και να στερούν την ανθρώπινη ζωή για τιμωρία. Γι' αυτό και σε όλη μου τη ζωή διαφωνούσα με τους “Ροβεσπιέρους” που ονειρεύονταν λαϊκά δικαστήρια για να “ξεβρομίσει ο τόπος”. Δυστυχώς όμως έχω γνωρίσει στη ζωή μου πολλούς που θέλουν να “ξεβρομίσει ο τόπος”, από τους αντιπάλους τους φυσικά. Τον τελευταίο καιρό οι μισοί από αυτούς διαδηλώνουν φωνάζοντας “Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή”, και οι άλλοι μισοί, “Φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες”. Παρ' όλα αυτά όλοι ετούτοι, αλλά και όσοι τους παρακολουθούν μάλλον απαθείς, δηλώνουν... συγκλονισμένοι από τη δολοφονία των χρυσαυγιτών. Με άλλα λόγια: Τόσο οι “Ροβεσπιέροι” όσο και οι υπόλοιποι πολίτες δηλώνουν... συγκλονισμένοι για το χρονικό αυτό των προαναγγελθέντων θανάτων, παριστάνοντας τους ανυποψίαστους και τους αθώους, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πως όποιος τραγουδάει συνθήματα για αίμα και κρεμάλες μπορεί σύντομα να φτάσει και στο έγκλημα. 

Αυτό όμως που είναι πιο τρομακτικό από όλα είναι ότι το “πρώτο αίμα”, αντί να οδηγήσει στη σύνεση και στην άμβλυνση των αντιθέσεων, οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη περιχαράκωση και σε νέες συγκρούσεις. Ετσι η κάθε πλευρά αποκτά τους “δικούς της νεκρούς” και τους “δικούς της μάρτυρες”. Ετσι η κάθε πλευρά, αντί για να απολογηθεί για τα δικά της εγκλήματα, καταγγέλλει τα εγκλήματα των αντιπάλων της. Ετσι η κάθε πλευρά αθωώνει πιο εύκολα τους δικούς της φονιάδες και καταδικάζει σε θάνατο με ακόμα μεγαλύτερη άνεση τους απέναντι προδότες. Ετσι η κάθε πλευρά αρνείται να πιστέψει ότι έχει δολοφόνους στους κόλπους της, και αναζητεί προβοκάτορες και μυστικούς πράκτορες πίσω από κάθε έγκλημα. Ετσι η κάθε πλευρά είναι έτοιμη να σφάξει τους αντιπάλους για να τιμήσει ή για να εκδικηθεί το αίμα των “δικών της νεκρών”. 

Ετσι ξεκινούν οι εμφύλιοι· αλλά δυστυχώς πολλοί είναι τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουν ότι όλα αυτά δεν τους αφορούν άμεσα κι ότι ο χάρος δεν θα χτυπήσει τη δική τους πόρτα.

Πίσω όμως από την αφέλεια των πολιτών, κρύβεται το δημοκρατικό έλλειμμα που γεννούν η διαφθορά και η αναξιοκρατία. Γιατί αν η δημοκρατία αντιμετώπιζε τους αρνητές της με επιχειρήματα, αντί για συνθήματα όπως αυτά των αρνητών της, σίγουρα η κοινωνία δεν θα ήταν τόσο αφελής ώστε να μπερδεύει την καταστροφή με τη σωτηρία. Αν κυβερνούσε η αξιοκρατία και όχι το ρουσφέτι, κανένας δεν θα ήταν έτοιμος να ακολουθήσει τους στρατούς όσων του υπόσχονται λάφυρα από την κατάκτηση της εξουσίας. Αν υπήρχε ισονομία, δεν θα αλώνιζαν μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας οι διάφοροι κομματικοί στρατοί και τα τάγματα εφόδου που θέλουν κάθε φορά να επιβάλουν τους δικούς τους νόμους στα νοσοκομεία ή στην αγορά. Κι αν λειτουργούσε η δικαιοσύνη, δεν θα χρειαζόταν να παραβιαστούν οι νόμοι και το Σύνταγμα για να συλληφθούν μέλη της “17 Νοέμβρη” και μέλη της Χρυσής Αυγής. 

Δυστυχώς όμως η μεταπολιτευτική δημοκρατία ήταν και παραμένει ελλειμματική. Το άθροισμα του δημοκρατικού και του οικονομικού ελλείμματος ισούται ακριβώς με τις δυνάμεις των κομματικών στρατών, που θέλουν να εγκαταστήσουν άλλο πολίτευμα αφού πρώτα “ξεβρομίσουν τον τόπο” από τους αντιπάλους τους. 

Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι η Ελληνική Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα στον κόσμο, και φυσικά δεν θα υπερασπιστώ τους διεφθαρμένους αστούς πολιτικούς που χρεοκόπησαν την οικονομία. Οταν όμως βλέπω όλους τους ψυχασθενείς που θέλουν να μας σώσουν κραδαίνοντας λοστάρια ή μαχαίρια και σημαδεύοντάς μας με όπλα, βεβαιώνομαι ότι τίποτα δεν πάει καλά σ' αυτόν τον τόπο. Οταν βλέπω τους κομματικούς στρατούς και τα τάγματα εφόδου να επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας, σφίγγεται το στομάχι μου, γιατί ξέρω ότι ο φασισμός νικά εκεί που κυριαρχούν ο τρόμος και η βία. 

Οταν βλέπεις λοιπόν την κοινωνία... συγκλονισμένη, ετοιμάσου για νέους επικήδειους, γιατί ο χάρος βγήκε παγανιά και θέλει να μας σώσει. Οι συμμορίτες και οι μαφιόζοι απλώς θα διαλέξουν πλευρά. 

Υ.Γ. Ακόμα κι αν αποδειχτεί ότι το έγκλημα του Σαββάτου δεν ήταν πολιτικό -κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί- δεν αναιρείται τίποτα από το παρόν άρθρο. Απλώς θα έρθουν για ακόμα μια φορά στο φως της δημοσιότητας οι άρρηκτες σχέσεις που συνδέουν τις συμμορίες των ποινικών με τους νέους επίδοξους σωτήρες μας. Το ερώτημα παραμένει: Σε μια ανάπηρη δημοκρατία, ποιος θα μας σώσει από όλους τους σωτήρες;