Ένας αρχιμανδρίτης σε περιοχή της Αθήνας δεν ευλογούσε την κοπή της πίτας συλλόγου αν δεν έφευγε από την εκδήλωση βουλευτής που είχε ψηφίσει το γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια! Το περιστατικό μπορεί να είναι αποτροπιαστικά γραφικό, αλλά δείχνει ταυτόχρονα την εκβιαστική αντίληψη που επικρατεί στις τάξεις ανθρώπων της Εκκλησίας. Είναι συγκλονιστικά αποκαλυπτική η αλαζονεία να απαιτείς την αποχώρηση εκλεγμένου εκπροσώπου του λαού από εκδήλωση, στην οποία είσαι προσκεκλημένος και εσύ όπως κι αυτός.
Οι άνθρωποι της Εκκλησίας μπορεί και πρέπει να διαφωνούν με τον πολιτικό γάμο ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών, με την ονοματοθεσία, τις αμβλώσεις, τις υιοθεσίες και ό,τι άλλο είναι αντίθετο με τα πιστεύω και το δόγμα που υπηρετούν. Στον δυτικό κόσμο όμως τα ζητήματα αυτά δεν ρυθμίζονται από τις θρησκείες αλλά από το κράτος και τους εκλεγμένους από το λαό εκπροσώπους του. Στην Ελλάδα υπάρχει η λαϊκή έκφραση «ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς», για να τεθούν ακριβώς το όρια του κάθε ρόλου. Αλήθεια τι θα γινόταν αν στις εκδηλώσεις οι πολιτικοί, στο πλαίσιο της ανεξιθρησκίας του κράτους, ζητούσαν την αποχώρηση των θρησκευτικών εκπροσώπων ή -το σημαντικότερο- έβαζαν φρένο σε χρηματοδοτήσεις φορέων που δεν υπηρετούν τη θρησκευτική ουδετερότητα;
Η αλήθεια είναι ότι για τις προκλητικές συμπεριφορές και τη σύγχυση ρόλων την κύρια ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί. Η αντίληψη ότι χρειάζεται η ευλογία για τη συγκομιδή ψήφων έχει καταστήσει σημαίνοντα τον ρόλο των θρησκευτικών παραγόντων. Οι φιλοφρονήσεις και οι χάρες δίνουν και παίρνουν σε ένα νταραβέρι εξουσίας, που μάλλον γίνεται για ένα πουκάμισο αδειανό. Είναι ακατανόητο γιατί πρέπει να χρηματοδοτούνται από εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους εκκλησίες και κτήρια Μητροπόλεων, την ώρα που υπάρχουν ανάγκες σε σχολεία και δομές υγείας.
Όσο και αν φαίνεται παράξενο, ελάχιστη -αν όχι μηδενική- είναι η επιρροή των θρησκευτικών παραγόντων στο ευρύ ακροατήριο των ψηφοφόρων. Αυτό μάλλον το αγνοούν οι περισσότεροι πολιτικοί παράγοντες, οι οποίοι ανέχονται απαξιωτικές συμπεριφορές, γιατί πολιτεύονται με τις «οδηγίες χρήσης» περασμένων δεκαετιών. Δεν είμαστε στη δεκαετία του ‘50 και του μετεμφυλιακού κράτους, παρότι κάποιοι κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να γυρίσουμε σε αυτήν. Είναι καιρός να αποφασίσουμε πού θέλουμε να πάμε και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί όσο είμαστε δέσμιοι του αναχρονισμού και των εκπροσώπων του.
panagopg@gmail.com
