Ο τουρισμός αποτελεί - αν όχι τη μοναδική - σίγουρα μια από τις σημαντικότερες αναπτυξιακές προκλήσεις για την Πελοπόννησο. Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Περιφέρειας είναι τόσα πολλά που αποτελεί πραγματικό κατόρθωμα η υστέρηση που παρατηρείται στον συγκεκριμένο τομέα. Οταν δεν μπορείς να αναπτύξεις τουριστικά μια περιοχή που βρίσκεται δίπλα στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας και στην κύρια είσοδο από το εξωτερικό, η οποία επιπροσθέτως συγκεντρώνει τα πάντα σε επίπεδο φυσικής ομορφιάς και ιστορικών τόπων και έχεις, με οποιονδήποτε τρόπο, συμμετάσχει στο μέγεθος αυτής της αποτυχίας, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να σιωπάς. Οταν η τουριστική ανάπτυξη της Πελοποννήσου απέχει έτη φωτός από αυτά που έχουν καταφέρει άλλες περιοχές, όπως για παράδειγμα η Κρήτη, τότε η αποτυχία όλων των εμπλεκομένων με το συγκεκριμένο θέμα τα τελευταία 40 χρόνια αποτελεί πραγματικό Βατερλό.
Είναι προφανές ότι όλα αυτά τα χρόνια κάτι δεν γίνεται σωστά στην συγκεκριμένη περιοχή και σε αυτό την ευθύνη την έχουν από τη μια οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες και από την άλλη η επιχειρηματική της τάξη. Οι πολιτικοί στην Πελοπόννησο έχουν διακριθεί για την διαμεσολαβητική τους δεινότητα έναντι των ψηφοφόρων πελατών τους, είναι δηλαδή πρωταθλητές στο ρουσφέτι. Ο διορισμός του παιδιού στο Δημόσιο και την τράπεζα ήταν και παραμένει η βασική επιδίωξη των πολιτών της περιοχής, ενώ οι «επιχειρηματίες» προσέβλεπαν στην πολιτική στήριξη για την εξασφάλιση ενός θαλασσοδανείου πολλαπλώς επιδοτούμενου που μπορούσε να αφορά από χοιροστάσιο μέχρι κατασκευή παραδοσιακού ξενώνα που προοριζόταν όμως για εξοχικό των παιδιών που προηγουμένως είχαν διοριστεί στην τράπεζα. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής - σε συνδυασμό με την προώθηση της μονοκαλλιέργειας της ελιάς, που γίνεται από απόσταση και με την αξιοποίηση αλλοδαπών εργατών - ήταν να εγκαταλειφθούν από τους κατοίκους ολόκληρες περιοχές γιατί δεν προσέφεραν ευκαιρίες απασχόλησης.
Η συγκεκριμένη πρακτική έπνιξε τα ανήσυχα μυαλά του τόπου, τα οποία είτε αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν με την κυρίαρχη αντίληψη είτε αναζήτησαν αλλού επιχειρηματικές ευκαιρίες και απασχόληση. Οι τουριστικές «επενδύσεις» με στόχο τα δάνεια και την επιδοτούμενη λειτουργία έπνιξαν και τις όποιες ελάχιστες σοβαρές προσπάθειες, μιας και η αγορά δεν λειτουργούσε με ίδιους όρους, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η αρπαχτή των ολίγων ημερών και της χαμηλής ποιότητας. Το τουριστικό προϊόν στην Πελοπόννησο με άλλα λόγια, βρίσκεται σε ένα επίπεδο λίγο μεγαλύτερο του μηδενός. Η κατάσταση αυτή μπορεί όμως να ανατραπεί αν στηριχθούν αποφασιστικά σοβαρές επενδυτικές προσπάθειες των τελευταίων χρόνων, όπως αυτή του αείμνηστου καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου στη Μεσσηνία. Η ΠΟΤΑ πρέπει να αποτελέσει το μοντέλο και το μέτρο σύγκρισης πάνω στο οποίο θα οικοδομηθεί η τουριστική ανάπτυξη της Πελοποννήσου. Η ποιότητα, μέσα από την παροχή υψηλού επιπέδου υπηρεσιών, ο σεβασμός στο φυσικό περιβάλλον και η ανάδειξη των ιδιαίτερων αγροτικών προϊόντων της περιοχής αποτελούν το τρίπτυχο πάνω στο οποίο μπορεί να οικοδομηθεί μια νέα στρατηγική για την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής.
Ολα τα προηγούμενα χρόνια, αντί να υπάρξει μια συνολική στρατηγική για το προϊόν της περιοχής, οι τοπικοί παράγοντες διασκόρπισαν τα διάφορα προγράμματα τουριστικής ανάπτυξης (αγροτουρισμός, "Leader" κ.λπ.) σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Περιφέρειας προκειμένου να χωρέσουν τα αιτήματα όλων των ενδιαφερομένων. Την ανυπαρξία στρατηγικής προσπαθούσαν να κρύψουν μέσα από τη συμμετοχή σε δεκάδες τουριστικές εκθέσεις ανά τον κόσμο χωρίς ποτέ να παραχθεί απτό και μετρήσιμο αποτέλεσμα. Οι αυτοσχεδιασμοί αυτού του είδους είναι προφανές ότι δεν μπορούν να συνεχισθούν γιατί πολύ απλά έχουν αποτύχει. Η συμμετοχή σε εκθέσεις δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Χρειάζεται στρατηγική και συγκεκριμένο προϊόν για να προωθήσεις. Η κριτική Δράκου στην πλειοψηφία της Περιφέρειας Πελοποννήσου για τη μη συμμετοχή στις τουριστικές εκθέσεις είναι, έτσι, τουλάχιστον άστοχη. Ο πρώην νομάρχης Μεσσηνίας έχει «βεβαρημένο παρελθόν» με μεγάλες επιτυχίες σε εκθέσεις όπου εξασφαλίστηκαν διακρίσεις με την προσφορά γουρνοπούλας και κρύας μπίρας! Η αλήθεια πάντως είναι ότι δεν μας εντυπωσίασε η παρέμβαση Δράκου αλλά το πώς έχασαν την ευκαιρία ορισμένοι από την πλειοψηφία να κάνουν το κομμάτι τους όπως οι προηγούμενοι σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις. Αυτό, αν δεν έγινε από έλλειψη συντονισμού, δηλαδή ανικανότητα, είναι ένα παρήγορο μήνυμα ότι κάτι μπορεί να τεθεί σε σωστή βάση στο μέλλον.
Υ.Γ. Δεν πιστεύουμε τίποτα φωστήρες της επικοινωνίας να ετοιμάζουν κανένα ντοκιμαντέρ - όπως στο παρελθόν - γι’ αυτό και κάνουν οικονομία στις εκθέσεις για να ρίξουν τα λεφτά στην παραγωγή και τη διαφήμιση. Αν αυτό επιδιώκουν, ας αλλάξουν πλευρό.
