Η ρήξη από την άλλη μεριά αποτελεί επιλογή μια δυναμικής μειοψηφίας ιδεολογικών απολιθωμάτων του κουμμουνισμού, στις διάφορες εκφάνσεις του, και ενισχύεται από μια ισχυρή επιχειρηματική ομάδα που έχει τα λεφτά στο εξωτερικό και τα χρέη στο εσωτερικό. Οι μεν θέλουν να εφαρμόσουν μια νέα εκδοχή των απολύτως χρεοκοπημένων, όπου και αν αυτά εφαρμόστηκαν, μοντέλων οικονομίας και πολιτικής ευελπιστώντας ότι εδώ τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν παρόμοια και επιτέλους η ουτοπία θα βρει τη δικαίωση της. Οι άλλοι χρησιμοποιούν του πρώτους ως «χρήσιμους ηλιθίους» γιατί ξέρουν ότι εύκολα θα τους χρεώσουν την κατάρρευση και στη συνέχεια θα τους αντικαταστήσουν για να αγοράσουν τα πάντα και τους πάντες σε τιμή ευκαιρίας. Το αλλοπρόσαλλο αυτό μέτωπο δεν έχει ευτυχώς καταφέρει να αποκτήσει πλειοψηφικές τάσεις στην κοινωνία. Μπλοκάροντας όμως διαρκώς τα πράγματα ευελπιστεί ότι μέσα από το αδιέξοδο θα βρεθεί η ευκαιρία για να επιβεβαιωθούν ιδεοληψίες και να εξυπηρετηθούν συμφέροντα.
Η μάχη των δυο κόσμων είναι καθημερινή και αδυσώπητη εντός και εκτός κυβέρνησης. Τίποτα δεν έχει ακόμα οριστικά κριθεί. Φτάνει όμως η ώρα της αλήθειας για όλους. Στην πολιτική τα διλήμματα είναι αυτά που κινητοποιούν και ανατρέπουν δεδομένα. Από την πρώτη στιγμή της κρίσης το δίλημμα ήταν ένα: Θα μείνουμε στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε. ή θα αποχωρήσουμε; Όσο δεν δίνεται καθαρή απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα συνεχίζουμε να βασανιζόμαστε με «μαλακούς» και «σκληρούς» διαπραγματευτές, θα ονομάζουμε τα μνημόνια σχέδια ή προγράμματα και την τρόικα εταίρους ή Brussels Group. Εφόσον μένουμε στην ευρωζώνη γιατί αυτό καταφανώς μας συμφέρει θα εφαρμόσουμε μνημόνια και θα πραγματοποιήσουμε προσαρμογές. Αυτό έκαναν όλες οι χώρες της ευρωζώνης με ή χωρίς μνημόνιο. Αυτό θα πράξουμε αργά ή γρήγορα και εμείς. Σε αυτό το επίπεδο δεν χωρούν μαγκιές και θεωρίες δημιουργικής ασάφειας. Η πλειοψηφία των πολιτών της Ευρωζώνης με τις κυβερνήσεις που εκλέγει καθορίζει το πώς θα κινούνται τα πράγματα. Ποια θα είναι η κοινή οικονομική, κοινωνική και εξωτερική πολιτική. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο των κανόνων οφείλουμε να κινούμαστε. Δεν είμαστε πιο έξυπνη, πιο ικανή ή πιο μάγκες από τους άλλους και αυτό είναι καιρός να το συνειδητοποιήσουμε.
Ελπίζουμε αυτή την εβδομάδα να τελειώσουν οι ψευδαισθήσεις και να δρομολογηθούν οι εξελίξεις που θα οδηγούν στο κλείσιμο του κύκλου της αβεβαιότητας. Είναι καιρός τα πράγματα να γίνουν δημιουργικά σαφή. Να υπάρξει ένα σχέδιο ενταγμένο σε μια συμφωνία που θα οδηγεί στην έξοδο από την κρίση. Η επιστροφή της οικονομίας στην ύφεση ήταν το αποτέλεσμα της καθυστέρησης για να αποδειχτεί ότι το να μην κάνεις τίποτα είναι καταστροφικό. Η ακινησία και η διατήρηση των δομών του παρελθόντος είναι το μεγαλύτερο πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Η αναζήτηση λύσεων από την τράπεζα Ανατολή και το Σώρρας στο «ξανθό γένος» και την τράπεζα BRICS αποδεικνύονται επικίνδυνα μαντζούνια που δυσχεραίνουν τη θέση της χώρας. Ήρθε η ώρα που ο καθένας θα πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιούς θα αφήσει. Και όποιος δεν μπορεί ας σταματήσει τουλάχιστον να μας ταλαιπωρεί. Ακόμα και η αποχώρηση είναι μια έντιμη στάση. Και εδώ που φτάσαμε λυτρωτική για όλους.
panagopg@gmail.com
