Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πολλά συνδέονται με την υπογραφή της νέας συμφωνίας αλλά η απόλυτη ακινησία σε όλους τους άλλους τομείς μπορεί στο τέλος να ακυρώσει ό,τι και αν επιτευχθεί. Η οικονομία θα πρέπει να πάρει μπροστά και αν όλα τα θέματα είναι βαλτωμένα μέσα στη ραστώνη του καλοκαιριού τίποτα δεν πρόκειται να τρέξει. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πλέον ότι όποια συμφωνία και να επιτευχθεί, αν δεν υπάρξουν άλματα σε όλους τους τομείς, υπάρχει ο κίνδυνος το Φθινόπωρο να βρεθούμε μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Η πορεία των μεγάλων έργων υποδομής αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της ακινησίας. Δεν κουνιέται μπουλντόζα. Και αυτό δεν φαίνεται να μπορεί να αλλάξει τις επόμενες εβδομάδες. Οι κρίσιμοι μήνες για την κατασκευή έργων, έτσι, θα χαθούν. Μαζί τους θα χαθεί και ό,τι πολλαπλασιαστικό παράγεται από τα συγκεκριμένα έργα στην οικονομία. Σε μια περίοδο που ο ιδιωτικός κατασκευαστικός τομέας είναι απολύτως ακινητοποιημένος το μπλοκάρισμα των μεγάλων έργων υποδομής δίνει το τελειωτικό χτύπημα. Αυτό δεν φαίνεται να το συνυπολογίζουν οι έχοντες την ευθύνη, οι οποίοι αρέσκονται σε επικοινωνιακές πιρουέτες και στην αναζήτηση ευθυνών στο Χατζηπετρή του παρελθόντος.
Τα μεγάλα έργα υποδομής έχουν συμβάσεις, η αμφισβήτηση των οποίων δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αντίθετα, η καθυστέρηση και η αμφισβήτησή τους μπορεί να φέρει επιπρόσθετο κόστος για το δημόσιο, τόσο γιατί καθυστερούν τα έργα όσο και γιατί θα προκύψουν ζητήματα αποζημιώσεων. Οι ευθύνες αυτών που ενώ γνωρίζουν την ύπαρξη συμβάσεων με ισχυρή νομική ισχύ, στηριζόμενη στο ελληνικό και ευρωπαϊκό δίκαιο, μπορεί στο τέλος να μην θεωρηθούν απλώς πολιτικές. Τα συμφέροντα δεν έχουν μια μονοσήμαντη ανάγνωση, όπως ορισμένοι θεωρούν. Στο κάθε θέμα υπάρχει και η άλλη πλευρά, η οποία πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Κανένας δεν έχει το φωτοστέφανο της αθωότητας. Στα πάντα υπάρχουν σκοπιμότητες και υπηρετούνται συμφέροντα, έτσι ή αλλιώς.
Τα πάντα κρίνονται βέβαια εκ του τελικού αποτελέσματος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, από τα πόσα έργα τελικά θα γίνουν και με ποιο τελικά οικονομικό κόστος. Οι συμβάσεις παραχωρήσης στους αυτοκινητοδρόμους έχουν περάσει από χίλια κύματα και έχουν κυρωθεί από το ελληνικό κοινοβούλιο. Ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ή να πιστεύει ότι είναι έτσι ή αλλιώς, ότι μπορούσαν να είναι καλύτερες ή χειρότερες. Δεν μπορεί όμως να τις αγνοήσει, όταν μάλιστα έχουν περάσει από όλους τους ελέγχους των ελληνικών και των ευρωπαϊκών αρμόδιων οργάνων. Η επαναδιαπραγμάτευσή τους στην παρούσα φάση μπορεί να ικανοποιεί ένα κομματικό ακροατήριο που έχει μάθει να πιστεύει σε κινήματα «δεν πληρώνω» αλλά δεν εξυπηρετεί το συνολικότερο συμφέρον.
Επειδή δεν προβλέπεται να αναλάβουν προσεχώς τα δημόσια έργα οι Ρώσοι ολιγάρχες, όπως μερικοί επιδιώκουν διακαώς, ας προσανατολιστούν στην πιστή εφαρμογή των υπαρχουσών συμβάσεων, ασκώντας ασφυκτικό έλεγχο και απαιτώντας την πιστή τήρησή τους. Αυτό είναι στις παρούσες συνθήκες το συμφέρον για τη χώρα και τους πολίτες. Αν κάποιοι δεν αλλάξουν άμεσα μυαλά, πολύ φοβούμαστε ότι στο τέλος το δημόσιο θα πληρώνει αποζημιώσεις και πανωπροίκια για έργα που δεν γίνονται. Οι φαντασιώσεις των νεοσυντηρητικών αριστερό-δεξιών θα προσθέσουν στους φορολογούμενους και το κόστος για αναβίωση διαφόρων αποτυχημένων μοντέλων του δημοσίου, όπως η ΜΟΜΑ. Ταυτόχρονα, μέσα από τον κατακερματισμό των έργων, θα χάνεται η μπάλα και οι πόροι στους δαιδαλώδεις διαδρόμους στους οποίους τρέφονται τα πιράνχας.
panagopg@gmail.com
