Κατά παλαιότερη ομολογία το ζήτησαν ταξιτζήδες και φορτηγατζήδες διανομής εμπορευμάτων, προφανώς για να κερδίσουν κάτι λίγα μέτρα απόσταση και μια... στροφή. Η υπηρεσία του δήμου προφανώς δεν συμφωνούσε με τη ρύθμιση, αλλά ο δήμαρχος δεν είχε κανένα πρόβλημα: Το ανέθεσε σε ιδιώτη και... ούτε γάτα ούτε ζημιά. Κι αφού η ιστορία πέρασε από 40 κύματα, όπου να 'ναι ξεκινάει, κατά τις ανακοινώσεις.
Οι άμεσα θιγόμενοι επαγγελματίες της περιοχής μπορεί να μουρμουράνε, αλλά μάλλον "αποκοιμήθηκαν" από την καθυστέρηση υλοποίησης της απόφασης. Το ίδιο και οι κάτοικοι, οι οποίοι θα δουν τη γειτονιά τους να χάνεται και τους κινδύνους στη μετακίνηση να πολλαπλασιάζονται. Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, είναι μια πραγματική γειτονιά στην καρδιά της πόλης - αλλά τα ωραία δεν κρατιούνται... αιώνια, ειδικά όταν δεν ασχολείται κανένας για να τα συντηρήσει. Οσο για τους περαστικούς, άλλοι θα ξεβολευτούν και άλλοι θα... το χαρούν.
Το κυκλοφοριακό πανδαιμόνιο που επικρατεί σήμερα -με ευθύνη και των επαγγελματιών- θα αλλάξει μορφή με τη... λεωφορειοποίηση του μονόδρομου. Ολα αυτά μάλιστα, με "σημειακό κριτήριο" και με την εκτίμηση των επιδράσεων να περιορίζεται στη ζωή μιας σχετικά μικρής περιοχής στο σύνολο της πόλης. Το πρόβλημα όμως είναι πολύ μεγαλύτερο, γιατί σχετίζεται με όλο το κυκλοφοριακό σύστημα της Καλαμάτας.
Η δημοτική αρχή, σε αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν σε όλες τις πόλεις αλλά και με τις επικρατούσες αντιλήψεις περί κυκλοφοριακών ζητημάτων, αντί να δυσκολεύει την πρόσβαση των αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλης, με τη ρύθμιση αυτή οριστικοποιεί και αυξάνει τη ροή ακόμη και στην ίδια την Αριστομένους. Η αύξηση θα προέλθει όχι μόνο με την... πρόσκληση "μπείτε στην Αριστομένους για να πάτε στις ανατολικές περιοχές της πόλης". Αλλά και από το γεγονός ότι θα οδηγηθεί εκεί η κυκλοφορία της Αριστοδήμου, αφού θα κλείσει η νησίδα στο ύψος της Βασ. Γεωργίου - γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να τοποθετηθεί φανάρι 50 μέτρα μακρύτερα από αυτό που ήδη υπάρχει.
Και η υπόθεση δεν περιορίζεται στην Αριστομένους, καθώς το σχέδιο προβλέπει μια σειρά ρυθμίσεις (όπως η επέκταση της νησίδας από την Ασκληπιού μέχρι τη Φαρών) οι οποίες θα πολλαπλασιάσουν την πίεση στα φανάρια που βρίσκονται στις διασταυρώσεις της Φαρών με Βασ. Ολγας και Βασ. Γεωργίου.
Καινοφανείς ρυθμίσεις κυκλοφοριακής τρέλας, με την υπογραφή του δημάρχου και της εν είδει πειθήνιου λόχου πλειοψηφίας που ακολουθεί τις προσωπικές του επιλογές. Τα μέλη της οποίας, προκειμένου να διατηρήσουν τις καρέκλες, ούτε βλέπουν ούτε ακούν, παρά μόνον ακολουθούν. Μπορεί να ακούγεται βαρύ, αλλά δεν κάνουν τίποτε για να αποδείξουν ότι πράγματι έχουν δική τους γνώμη και δεν συντάσσονται άκριτα πίσω από κάθε επιλογή του "απόλυτου άρχοντα", ο οποίος δεν αφήνει περιθώρια διαφοροποίησης. Και επ' αυτού... δεν χρειάζονται αποδείξεις.
Τώρα θα μου πείτε ότι και η κρίση μου μπορεί να είναι απόλυτη επί της συγκεκριμένης ρύθμισης. Εννοείται πως δεν είμαι ειδικός επιστήμονας, αλλά διεκδικώ το δικαίωμα στην απλή λογική και επικαλούμαι την εμπειρία των χρόνων ενασχόλησης με τα όσα αφορούν τη λειτουργία της πόλης και των θεσμικών της φορέων. Ταυτοχρόνως αισθάνομαι πολίτης -και όχι ιδιώτης με την αρχαιοελληνική σημασία- και ως εκ τούτου απαιτώ πειστικές εξηγήσεις από εκείνους που διαχειρίζονται τις τύχες της πόλης όπου ζούμε. Η υπόθεση αυτή σέρνεται εδώ και χρόνια, αλλά κανένας δεν μπήκε στον κόπο ή δεν τόλμησε να την υπερασπιστεί με επιχειρήματα. Πράγμα που σημαίνει ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται να πείσει τους πολίτες, αλλά αρκείται στη λογική που θεωρεί ως αρχή θεσμικής λειτουργίας τη δικτατορία της σιωπηρής (ενίοτε και φωνασκούσης) πλειοψηφίας. Για τα μέλη της οποίας κρατάω ένα ερώτημα: Πόση είναι η απόσταση ανάμεσα στους παράλληλους δρόμους Βασ. Ολγας και Βασ. Γεωργίου; Επειδή το μέτρημα δεν είναι δύσκολο, δίνω και λίγο αέρα υπολογίζοντας ότι είναι 50 μέτρα. Το δεύτερο ερώτημα είναι αναπόφευκτο: Η Βασ. Ολγας ενώνει Αριστομένους και Ακρίτα χωρίς προβλήματα. Ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει να γίνει άνω-κάτω το κέντρο, όχι μόνο κατασκευαστικά, αλλά και λειτουργικά, με τη δημιουργία ανατολικής κατεύθυνσης της Βασ. Γεωργίου; Αντε, και ένα τελευταίο ερώτημα: Σε μια περίοδο που θα πρέπει οι πάντες να μετρούν ένα-ένα τα ευρώ, για ποιο λόγο να πετάξει λεφτά ο δήμος για μια τέτοια ρύθμιση;
Τα ερωτήματα ασφαλώς και δεν είναι ρητορικά.
Ολη αυτή η υπόθεση όμως δείχνει και κάποια άλλα βαθύτερα πράγματα. Και το πρώτο έχει να κάνει με το σύνολο των παρεμβάσεων στην πόλη: Γίνονται χωρίς να υπάρχει κάποιο σχέδιο, με βάση "πιέσεις" και προτιμήσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα να παράγονται προβληματικά έργα, τα οποία στο τέλος δεν θα "κουμπώνουν" μεταξύ τους. Εργα χωρίς καμία ιεράρχηση - και πολύ περισσότερο χωρίς την αναγκαία βέλτιστη αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων.
Βασικός στόχος της δημοτικής αρχής Καλαμάτας είναι η δημιουργία εντυπώσεων στους πολίτες και η αναγραφή της φράσης "επί δημαρχίας..." στις πλάκες που συνοδεύουν πολλές παρεμβάσεις (μέχρι και πεζοδρόμιο βαφτίστηκε πλατεία για να υποδεχτεί το εγχάρακτο μάρμαρο!). Την ίδια ώρα η δημοτική αρχή έχει εγκαταλείψει μεγάλης σημασίας ζητήματα, τα οποία θα έπρεπε να αποτελούν αντικείμενο διαρκούς ενασχόλησης.
Και αφού βρισκόμαστε στο κέντρο, θα ήταν αναγκαίο να υπενθυμίσουμε ότι υπάρχει ένα τεράστιο κεφάλαιο που λέγεται "στάθμευση" και μεταφράζεται σε ένα πλέγμα μέτρων τα οποία όμως έχουν διαγραφεί από την ατζέντα της δημοτικής αρχής. Ενα πλέγμα μέτρων που θα πρέπει να προκύπτουν από ολοκληρωμένη κυκλοφοριακή μελέτη με φρέσκια ματιά μετά από... 35 χρόνια και να ανατρέπουν εκ βάθρων τη λογική που έχει επικρατήσει μέχρι σήμερα.
Η υπόθεση αυτή δεν έχει μόνο δυσκολίες, έχει και πολιτικό κόστος. Αν ήταν λοιπόν η πρώτη θητεία του κ. Νίκα, θα καταλάβαινα να ζοριζόταν. Οταν όμως δηλώνει -και έτσι πρέπει- ότι είναι η τελευταία, δεν θα πρέπει να απαλλαγεί από αυτή την παθογένεια;
Υ.Γ.: Βλέπουν τέτοιου είδους εικόνες της παραλίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ενθουσιάζονται, χωρίς να γνωρίζουν ότι πρόκειται για ολίγων μέτρων εξαιρέσεις σε μήκος 4-5 χιλιομέτρων. Οι μόνοι που δεν ενθουσιάζονται είναι οι δημοτικοί παράγοντες οι οποίοι ονειρεύονται πολυδάπανες αναπλάσεις με πλάκες και τσιμέντα και σπεύδουν να τις πραγματοποιήσουν. Οι πρόσκοποι πριν από δεκαετίες έδειξαν το δρόμο της "πράσινης ανάπλασης", πλην όμως ο "πολιτισμός του φραπεδόγαλου" έχει άλλη γνώμη.
