Δυστυχώς όμως οι Ελληνες παραγωγοί δεν έχουν μάθει ακόμα να επιδιώκουν τη μεγιστοποίηση του κέρδους, και ενδιαφέρονται περισσότερο για την τιμή του ελαιόλαδου και λιγότερο για τη μείωση του κόστους παραγωγής. Με ευθύνη της επιστημονικής κοινότητας, που έχει αφήσει στο έλεος του Θεού και των εμπόρων τους παραγωγούς ελαιόλαδου, οι Ελληνες αγρότες δεν έχουν μάθει ακόμα ότι ενώ δεν μπορούν να επηρεάσουν την τιμή του ελαιόλαδου μπορούν να μειώσουν με συστηματική προσπάθεια το κόστος παραγωγής ώστε να αυξήσουν τα κέρδη τους. Γι' αυτό οι Ελληνες αγρότες κάθε χρόνο αγωνιούν περισσότερο για την τιμή του λαδιού, ενώ αγοράζουν όσο όσο τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα. Γι' αυτό στο παρελθόν έχουμε διαβάσει εκατοντάδες δακρύβρεχτα ρεπορτάζ για τη χαμηλή τιμή του λαδιού και ελάχιστα για τα πανάκριβα εφόδια ή για τη δυσκολία απόσβεσης των μηχανημάτων.
Βεβαίως η επιστημονική κοινότητα έχει άλλοθι για την απουσία της από την παραγωγική διαδικασία και το προβάλλει σε κάθε συνέδριο, τονίζοντας τη σημασία του μικρού ιδιοκτησιακού κλήρου στη διαμόρφωση του κόστους παραγωγής. Οι αγρότες της Τριφυλίας έχουν άραγε μεγαλύτερο κλήρο από τους υπόλοιπους ή απλώς αξιοποίησαν την τεχνολογία για να μειώσουν το κόστος παραγωγής των θερμοκηπευτικών καλλιεργειών, με αποτέλεσμα να παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα που εξάγονται σε όλη την Ευρώπη;
Δεν περιμένω απάντηση από την ελληνική επιστημονική κοινότητα που περιμένει διορισμό σε κάποιο ινστιτούτο αργόσχολων. Απλώς θυμήθηκα την κουβέντα με τον Κινέζο κυβερνητικό αξιωματούχο όταν διάβασα χθες ότι: “Πέρα από τον Ατλαντικό, στις ΗΠΑ, μια εταιρεία με την επωνυμία Καλιφόρνια Olive Ranch διαταράσσει την παράδοση. Με περίπου 2.200 στρέμματα ελιές βόρεια του Σακραμέντο, είναι μια βιομηχανία θαύμα. Τα 1,3 εκατομμύρια δέντρα που υπάρχουν έχουν φυτευτεί με τρόπο εξαιρετικό. Η πυκνότητα μεταξύ των ελαιόδεντρων αφήνει ένα μηχάνημα να πλαισιώσει τα δέντρα και να συγκεντρώσει τις ελιές σε ελάχιστο χρόνο, που μπορεί να φτάσει στα 3.200 λίτρα ελαιολάδου την ώρα”.
Σαν να ακούω από το μακρινό μέλλον το σύνθημα: “Φονιάδες των... ελιών, Αμερικάνοι”».
Το άρθρο αυτό γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2016 και το θυμήθηκα όταν διάβασα χθες το ρεπορτάζ του Γιάννη Σινάπη, σύμφωνα με το οποίο: «Λιγότερα στρέμματα ανοιξιάτικης πατάτας φυτεύονται αυτή την περίοδο σε Μεσσήνη και Μπουρνιά της Καλαμάτας. Η άλλοτε δυναμική για την περιοχή καλλιέργεια βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή και το μέλλον της είναι αβέβαιο, μετά τις δύο τελευταίες οικονομικά καταστροφικές για τους παραγωγούς χρονιές. Αρκετοί παραγωγοί φυτεύουν λιγότερα στρέμματα σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, ενώ υπάρχουν και παραδοσιακοί παραγωγοί που δεν καλλιέργησαν καθόλου».
Συμπέρασμα απλό και αυτονόητο: Σε αντίθεση με όλα όσα υποστηρίζουν οι οπαδοί των επιδοτήσεων και της ήσσονος προσπάθειας, οι αγρότες δεν πρόκειται να δουν άσπρη μέρα, αν δεν παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα. Τα υπόλοιπα είναι προεκλογικές υποσχέσεις που ξεχνιούνται αυτομάτως την επομένη των εκλογών.
Σαν να ακούω από το μακρινό μέλλον το σύνθημα: “Χωρίς πατάτες στον Μπουρνιά και στη Μεσσήνη, Αμερικάνος δε θα μείνει"...
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
