Ουσιαστικά η πολιτική ελίτ και οι τοπικοί άρχοντες δεν διδάχτηκαν απολύτως τίποτα από τα ολέθρια σφάλματα του 2007 που σκότωσαν 63 ανθρώπους, έκαψαν 2.700 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης και τάισαν τις φλόγες με πολύτιμα δάση, με 4,5 εκατομμύρια ελαιόδεντρα, με 1.500 σπίτια και με 60.000 ζώα. Το ύψος των ζημιών που προκλήθηκαν από τις πυρκαγιές του 2007 εκτιμήθηκε στα 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς καν να συνεκτιμηθούν οι μακροχρόνιες επιπτώσεις από την καταστροφή των παραγωγικών συντελεστών.
Πριν εκφράσουμε γνώμη για τις αιτίες της τεράστιας αυτής καταστροφής, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε για μια ακόμα φορά ότι μεγάλες πυρκαγιές ξεσπούν σε όλο τον κόσμο και ότι είναι εξαιρετικά δύσκολη η αντιμετώπισή τους στις ζώνες που έχουν παρόμοιο κλίμα και φυσικό περιβάλλον με το ελληνικό. Γι' αυτό σχεδόν κάθε καλοκαίρι εκδηλώνονται μεγάλες πυρκαγιές στην Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Φλόριντα, την Καλιφόρνια ή την Αυστραλία. Με τη διαφορά ότι εκεί δεν ψάχνουν για πράκτορες και οικοπεδοφάγους εμπρηστές, ούτε θεωρούν αποκλειστικά υπεύθυνο για την καταστροφή τον… στρατηγό άνεμο, όπως κάνουν στην Ελλάδα οι αρμόδιοι προσπαθώντας να καλύψουν τις ευθύνες τους, ώστε να συνεχίσουν ανενόχλητοι την υπηρεσιακή ή πολιτική τους καριέρα.
Διευκρινίζοντας επίσης -για αυτονόητους λόγους- ότι δεν είμαι ειδικός στις πυρκαγιές, αλλά ένας δημοσιογράφος που έκανε ρεπορτάζ το 2007 στο μέτωπο του Ταϋγέτου, και καταγράφω απλώς τα ολέθρια λάθη που θα μπορούσε να διαπιστώσει οποιοσδήποτε νοήμονας άνθρωπος παρακολουθούσε τότε τη διαλυμένη κρατική μηχανή να προσπαθεί ν' αντιμετωπίσει μια πράγματι μεγάλη φωτιά.
Οποιος λοιπόν βρέθηκε τον Αύγουστο του 2007 στο Ταΰγετο διαπίστωσε ότι οι δυνάμεις που αντιμετώπιζαν τις φλόγες ήταν δυσκίνητες, ανεκπαίδευτες και ασυντόνιστες. Ουσιαστικά, πυροσβέστες και εθελοντές επιχειρούσαν χωρίς σχεδιασμό και έσπευδαν όπου τους έλεγε το κέντρο μετά από τηλεφώνημα κάποιου βουλευτή, αντιδημάρχου (ο δήμαρχος Καλαμάτας Παναγιώτης Νίκας δεν εμφανίστηκε στο μέτωπο), κοινοτάρχη ή τοπικού συμβούλου. Με δεδομένο ότι κάθε Ελληνας θέλει τουλάχιστον ένα πυροσβεστικό όχημα έξω από το σπίτι του κι άλλο ένα μπροστά σε κάθε χωράφι του, γίνεται αντιληπτό ότι οι πυροσβεστικές δυνάμεις περισσότερη ώρα έτρεχαν από 'δω κι από 'κει και λιγότερη ώρα ασχολούνταν με το έργο της πυρόσβεσης. Εννοείται ότι οι βουλευτές δεν... αποσυντόνιζαν μόνο τις επίγειες δυνάμεις, αλλά καθοδηγούσαν και τις ρίψεις των ελικοπτέρων προς κτήματα ψηφοφόρων τους.
Κάπου εδώ, όποιος δεν γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα αφενός θα αμφιβάλει γι' αυτές τις ιστορίες της τρέλας και αφετέρου θα ρωτήσει: Γιατί οι πυροσβέστες δεν λειτουργούσαν με βάση τους υπηρεσιακούς κανόνες, αλλά έκαναν ό,τι τους έλεγαν οι πολιτικοί και οι τοπικοί άρχοντες. Η απάντηση εδώ είναι πολύ απλή: Οταν έχεις διοριστεί με ρουσφέτι από σύμβουλο, αντιδήμαρχο ή βουλευτή, όχι μόνο τού χρωστάς χάρη, αλλά γνωρίζεις κιόλας ότι η προαγωγή σου εξαρτάται από εκείνον - και γι' αυτό δύσκολα θα του αρνηθείς να κάνει ρίψεις το ελικόπτερο για να μην καεί το κτήμα του πελάτη του, που έτσι κι αλλιώς είναι ψηφοφόρος στο ίδιο κόμμα με σένα.
Οταν λοιπόν πρόεδροι, αντιδήμαρχοι και βουλευτές μαλώνουν για το πού θα πάνε τα βυτιοφόρα, είναι απολύτως φυσιολογικό η φωτιά να σταματήσει στη... θάλασσα - ή στην καλύτερη περίπτωση, να εμφανιστεί σαν από μηχανής θεός το ρώσικο αεροσκάφος και ν' ανακόψει τις φλόγες πριν κάψουν τα πρώτα σπίτια της Καλαμάτας.
Στον αντίποδα, οι Κύπριοι πυροσβέστες που ήρθαν να βοηθήσουν στην κατάσβεση των πυρκαγιών, επιχειρούσαν στην Αρκαδία με ευέλικτα μικρά οχήματα, απερίσπαστοι στο έργο τους, ακούγοντας μόνο τις οδηγίες του επικεφαλής τους. Τι διδάχτηκαν οι Ελληνες από τους Κύπριους; Απολύτως τίποτα, γιατί το χρεοκοπημένο πολιτικό μας σύστημα δεν θέλει ανεξάρτητες και αυτοδιοίκητες υπηρεσίες, αλλά κομματικά στρατιωτάκια που θα υπηρετούν πρώτα απ' όλα το κομματικό μικροσυμφέρον.
Ομως, η κατάρρευση του κομματικού κράτους που έγινε αντιληπτή μόνο από λίγους κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών του 2007, είναι αδύνατον πια να κρυφτεί από τους πολλούς μετά από 10 χρόνια οικονομικής ύφεσης. Το κομματικό πελατειακό κράτος έχει πεθάνει από το 2007 και απλώς αρνούνται να το θάψουν οι πιστοί κομματικοί του στρατιώτες, που πιστεύουν με θρησκευτικό φανατισμό ότι μπορεί να νεκραναστηθεί, όπως κάνει η φύση στον Ταΰγετο.
Πότε θα θαφτεί το πτώμα τους κομματικού πελατειακού κράτους; Οταν ο πιστός κομματικός στρατός των δημοσιογράφων (πρώτων από όλους), των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων, των επιχειρηματιών και των εργαζομένων, συνειδητοποιήσει και παραδεχτεί ότι η ελληνική κρατική μηχανή είναι ανίκανη να σβήσει χωρίς βοήθεια τις φλόγες της οικονομικής ύφεσης ή να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε απειλή. Και ότι χρειάζεται ανασύσταση όλων ανεξαιρέτως των υπηρεσιών, με αξιοκρατικά κριτήρια, προκειμένου αυτές να γίνουν αποτελεσματικές, όπως είναι σε όλες τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες.
Θανάσης Λαγός
