Η μόνη διαφορά σε σχέση με το 2011, όταν και πάλι οι εθνικολαϊκιστές προπηλάκιζαν πολιτικούς, είναι ότι αυτή τη φορά στο στόχαστρο των αγανακτισμένων βρίσκονται ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, οι οποίοι κατέκτησαν την εξουσία καβαλώντας το αντιμνημονιακό κύμα αγανάκτησης και βίας που ξέσπασε μετά τη χρεοκοπία του 2010. Σήμερα λοιπόν δεν είναι λίγοι οι "προδότες" του 2011 που βλέπουν τη "θεία δίκη" πίσω από τις ανεξέλεγκτες αντιδράσεις για τη συμφωνία των Πρεσπών. Ομως, ο υπερπατριωτισμός και οι συνήθεις απειλές κατά των "προδοτών" που υπέγραψαν τη συμφωνία με τη Βόρεια Μακεδονία δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου εθνικολαϊκιστικού νομίσματος, που το 2001 κατηγορούσε για προδοσία όσους δεν ονειρεύονταν αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και επιστροφή στη βαλκανική μιζέρια.
Το απογοητευτικό και ταυτόχρονα τρομακτικό είναι ότι η Νέα Δημοκρατία σήμερα, αντί να έχει ως βασική της προτεραιότητα την εξόντωση του εθνικολαϊκισμού, αφήνει το "τέρας" στο απυρόβλητο επειδή θεωρεί ότι τώρα θα τη βοηθήσει στο στόχο της -που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση της εξουσίας-, όπως βοήθησε το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ στο παρελθόν. Την ίδια τακτική ακολουθεί και ένα μεγάλο κομμάτι της Κεντροαριστεράς, το οποίο έχει στρατηγικό στόχο την απομάκρυνση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από την εξουσία θεωρώντας τα δύο αυτά κόμματα ως κύριους εκφραστές του εθνικολαϊκισμού.
Αυτό όμως που αποδεικνύεται περίτρανα στην πράξη είναι πως η κατάκτηση της εξουσίας παραμένει αυτοσκοπός, καθώς δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις για να πολεμήσουν τον εθνικολαϊκισμό, ο οποίος προκάλεσε τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας, και στη συνέχεια την πιο μακροχρόνια ύφεση στη σύγχρονη παγκόσμια οικονομία.
Επίσης αποδεικνύεται ότι οι ιδεολογίες δεν είναι πλέον τίποτε άλλο παρά οχήματα που οδηγούν στην εξουσία. Εδώ και πολλά χρόνια, τόσο η "αριστερά" όσο και η "δεξιά" εκπροσωπούν μόνο συναισθήματα, επειδή αδυνατούν να εκφράσουν τα σύγχρονα κοινωνικοοικονομικά συμφέροντα.
Εννοείται φυσικά ότι το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό και ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία έχουν επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις στο παγκόσμιο χωριό. Απλώς στην Ελλάδα, η κατάρρευση των δομών της πραγματικής οικονομίας και η αντικατάστασή τους από κρατικοδίαιτες μορφές επιχειρηματικότητας και εργασίας έφεραν στο προσκήνιο νωρίτερα από οπουδήποτε αλλού τις εθνικολαϊκιστικές απόψεις, που ζητούν από το κράτος - πατερούλη να διατηρήσει το βιοτικό επίπεδο με κάθε μέσο πλην του... ανταγωνισμού.
Ουσιαστικά, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, οι δραχμιστές του 2015 ήταν στην πραγματικότητα οι πρώιμοι οπαδοί της προστατευτικής πολιτικής του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος δεν δίστασε να ξεκινήσει εμπορικό πόλεμο με τους εταίρους του επειδή οι ΗΠΑ μετά από ενάμιση αιώνα οικονομικής κυριαρχίας δείχνουν να χάνουν για πρώτη φόρα το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα. Με απλά λόγια: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ διαθέτει απλώς την πολιτική δύναμη που δεν είχαν το 2015 ο... Λαφαζάνης και ο Βαρουφάκης, για να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου στρέφοντας τον άνεμο του εθνικολαϊκισμού ενάντια στις δημοκρατικές και οικονομικές κατακτήσεις των τελευταίων δεκαετιών.
Από εκεί και πέρα, όσο μάταιο είναι να προσπαθήσεις να εξηγήσεις στον Πρόεδρο των ΗΠΑ ότι ο εθνικολαϊκισμός απειλεί εκτός όλων των άλλων και τα συμφέροντα της χώρας του, εξίσου ή περισσότερο μάταιο φαίνεται το να ζητάς από την ελληνική πολιτική ελίτ να εγκαταλείψει τον κατήφορο του εθνικισμού και του λαϊκισμού, και να ακολουθήσει το ανηφορικό μονοπάτι των δημοκρατικών αξιών μιας ανοιχτής κοινωνίας. Ακόμα πιο μάταιο μοιάζει μάλιστα το να ζητάς από την ηγεσία ενός βαθιά συντηρητικού κόμματος, όπως είναι η Νέα Δημοκρατία, να καταγγείλει τις εσωτερικές εθνικιστικές φωνές, που όχι μόνο έχουν μπερδέψει τον πατριωτισμό με τον αλυτρωτισμό, αλλά πιστεύουν κιόλας ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα δεν έχασε ούτε... ίχνος από την ισχύ της στην παγκόσμια σκακιέρα!
Απλώς, επειδή έχουν διαφορετικό κοινό, η Νέα Δημοκρατία ψαρεύει ψήφους στα θολά του εθνικισμού, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ψαρεύει ψήφους στα θολά νερά του οικονομικού λαϊκισμού. Ο θεωρητικός (γιατί στην πράξη είναι ανύπαρκτος) οικονομικός φιλελευθερισμός της Νέας Δημοκρατίας και ο πολιτικός φιλελευθερισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς τα δολώματα για την αλίευση ψήφων από τις δημοκρατικές δεξαμενές που δεν έχουν πολιτικό φορέα εκπροσώπησης.
Σε κάθε περίπτωση, ο εθνικολαϊκισμός κυριαρχεί απολύτως στην πολιτική ζωή, με ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από αυτό που κατέγραψαν επισήμως οι δυνάμεις του στο δημοψήφισμα του 2015 - και ενδεχομένως πολύ μεγαλύτερο κι από εκείνο που απορρίπτει σήμερα τη συμφωνία των Πρεσπών.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
