Ουσιαστικά η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή κουκούλωσε τις ευθύνες της με τη θεωρία του "στρατηγού ανέμου" και της "ασύμμετρης απειλής" που εξέφρασε ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας (ο οποίος "συμπτωματικά", έξι χρόνια αργότερα τον Ιούλιο του 2013, θα χαρακτήριζε την τρόικα πραγματικό εχθρό της Ελλάδας και θα καλούσε τη Ν.Δ. να συνεργαστεί με τη... Χρυσή Αυγή). Την ίδια ώρα εξασφάλιζε τη σιωπή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, μοιράζοντας τριχίλιαρα στους πληγέντες.
Υπενθυμίζουμε ότι οι φονικές πυρκαγιές στην Πελοπόννησο ξέσπασαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και ότι το Σεπτέμβριο το εκλογικό σώμα ανανέωσε την εμπιστοσύνη του προς τη Νέα Δημοκρατία. Υπενθυμίζουμε επίσης -για ιστορικούς και μόνο λόγους- ότι η κοινή γνώμη στους πυρόπληκτους νομούς ασχολήθηκε ελάχιστα με τους νεκρούς και με τις κρατικές ευθύνες, καθώς ήταν πολύ απασχολημένη με τη ρύθμιση των δανείων της και την εξασφάλιση των κεφάλαιων κίνησης που χορηγούσε με μεγάλη ευκολία η τότε κυβέρνηση.
Ετσι, η Νέα Δημοκρατία συνέχισε να κυβερνά όπως τον... παλιό καλό καιρό, παραπέμποντας στις ελληνικές καλένδες το αίτημα για επανίδρυση του κράτους, το οποίο εκμεταλλεύτηκε το 2004 για να πάρει τα ηνία της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ. Με διαλυμένο όμως τον κρατικό μηχανισμό και με πολιτικούς ηγέτες που ενδιαφέρονταν μόνο για την επανεκλογή τους, ήταν μονάχα θέμα χρόνου να ακολουθήσουν καινούργια τραγικά γεγονότα όπως τα "νέα Δεκεμβριανά" μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, κατά τη διάρκεια των οποίων κάηκε η μισή Αθήνα. Η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας το 2010 απλώς επιβεβαίωσε με δραματικό τρόπο την οριστική κατάρρευση του παρεοκρατικού πελατειακού συστήματος που κυριάρχησε στη μετεμφυλιακή Ελλάδα.
Ανοίγοντας μια μικρή παρένθεση, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ήδη από το 1989, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης, είχαν εκλείψει οι λόγοι εξωτερικής χρηματοδότησης των... παρεών που υπόσχονταν να διατηρήσουν την Ελλάδα εκτός του κομμουνιστικού στρατοπέδου με... διορισμούς στο Δημόσιο και διαρκή χρηματοδότηση θνησιγενών επιχειρήσεων. Οι "κυβερνητικές παρέες" όμως, εκμεταλλευόμενες στο έπακρο τη διεθνή πιστωτική επέκταση -αλλά κυρίως τα φθηνά επιτόκια δανεισμού του ευρώ-, συνέχισαν αδιαλείπτως τόσο τους διορισμούς όσο και τις χρηματοδοτήσεις θνησιγενών επιχειρήσεων, μέχρι τη χρεοκοπία του 2010.
Ακόμα και μετά τη χρεοκοπία, μόνο μια μικρή μειοψηφία του πολιτικού συστήματος συνειδητοποίησε ότι είναι απολύτως αναγκαία η μεταρρύθμιση του κράτους και της οικονομίας. Στην αντίπερα όχθη οι περισσότεροι πολιτικοί αλλά και το εκλογικό σώμα δεν ήθελαν -και δεν θέλουν ακόμα- να πιστέψουν ότι το μετεμφυλιακό "μοντέλο" είναι νεκρό και απομένει μόνο η κηδεία του.
Στον αγώνα ακύρωσης κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας, εκτός από τις παρέες που νέμονταν επί πολλές δεκαετίες την εξουσία (μιλώντας για ασύμμετρες απειλές το 2007) πρωτοστάτησαν και οι μικρές μέχρι τότε παρεούλες που αμφισβητούν τον δυτικό τρόπο οργάνωσης, στο όνομα του σοσιαλισμού ή του εθνικοσοσιαλισμού. Οι παρεούλες αυτές θέριεψαν μαζί στις πλατείες της αγανάκτησης, καταγγέλλοντας τις μεταρρυθμίσεις του κράτους και της οικονομίας. Σε αντίθεση όμως με την εθνικοσοσιαλιστική παρεούλα που βρέθηκε κατηγορούμενη ως εγκληματική οργάνωση, η αριστερή παρεούλα κατάφερε να κατακτήσει την εξουσία - καθώς το εκλογικό σώμα πίστεψε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που υποσχόταν επιστροφή στο... 2007.
Βεβαίως, η παρεούλα του Αλέξη Τσίπρα δεν θα έφτανε ποτέ στο Μαξίμου χωρίς την "τεχνογνωσία" των παρεών του βαθέος ΠΑΣΟΚ (Κουρουμπλής, Σπίρτζης, Κοτσακάς κ.λπ.), της λαϊκής Δεξιάς (Καμμένος, Κουντουρά, Νικολόπουλος κ.λπ.), καθώς και τη στήριξη των οικονομικών συμφερόντων που έχουν ως μοναδικό ή μεγαλύτερο πελάτη τους το ελληνικό κράτος.
Κάπως έτσι φτάσαμε, μετά και τις φετινές φονικές φωτιές στην Ανατολική Αττική, να αναρωτιούνται πολλοί γιατί τα παθήματα των πυρκαγιών του 2007 και των πλημμυρών του 2017 δεν έγιναν μάθημα, ή γιατί ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις φυσικές καταστροφές. Η απάντηση είναι απλή και αυτονόητη, όσο κι αν οι παρεούλες δεν θέλουν να το παραδεχτούν: Ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις φυσικές καταστροφές, γιατί εδώ και πολλές δεκαετίες στην κορυφή της ιεραρχικής πυραμίδας ανέρχονται μόνο οι αρεστοί και τα μέλη των παρεών που νέμονται την εξουσία και το δημόσιο χρήμα. Η μακροχρόνια αναξιοκρατία διώχνει τα ικανά στελέχη μακριά από τις υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού ή τα εξουδετερώνει, ενώ ο φαύλος κύκλος ολοκληρώνεται με την κατάρρευση της εκπαίδευσης - η οποία, αναχρονιστική και χωρίς καμιά αξιολόγηση, βγάζει αποφοίτους που δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα.
Δεν ξέρω αν οι παρεούλες θα παραδεχτούν την αποτυχία τους, όπως η Χούντα, μετά από μια μεγάλη εθνική τραγωδία. Αλλά ειλικρινά, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι θα συμβεί αν βρεθούμε στη δύσκολη θέση να διαπιστώσουμε ξανά ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις είναι αναπόσπαστο τμήμα του αναποτελεσματικού κρατικού μηχανισμού.
Ετσι κι αλλιώς, κοιτάζω προς τον Λευκό Οίκο και... τρέμω.
