Κατά την ταπεινή μου άποψη, η απόφαση όχι απλώς κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά ήταν και επιβεβλημένη - καθώς το έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία της ελληνικής Αριστεράς, που με τη σειρά της έχει άρρηκτους δεσμούς με το εργατικό κίνημα και τους αγώνες του.
Δυστυχώς όμως, τόσο η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου όσο και ένα τμήμα της συντηρητικής τοπικής πνευματικής ελίτ, όχι μόνο δηλώνουν αντίθετες στην απόφαση αυτή του Δήμου Καλαμάτας, αλλά υπόσχονται κιόλας ότι θα κάνουν οτιδήποτε χρειαστεί για να αλλάξει το όνομα της αίθουσας εκδηλώσεων από “Θόδωρος Αγγελόπουλος”.
Οπως φαίνεται, για ακόμα μια φορά στην Ελλάδα μια μικρή και ασήμαντη μειονότητα προσβάλλει με τη συμπεριφορά της έναν μεγάλο δημιουργό -και μάλιστα μετά θάνατον- μπροστά στον οποίο υποκλίθηκε η παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα.
Περισσότερο όμως και από την αμετροέπεια όσων δεν μπορούν να κατανοήσουν την εμβέλεια του έργου του Θόδωρου Αγγελόπουλου, με προβληματίζει η σιωπή της λαλίστατης σε άλλα θέματα Αριστεράς. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Αριστερά αφήνει στη Μεσσηνία ανυπεράσπιστο τον δημιουργό στον οποίο οφείλει σε μεγάλο βαθμό τη σημερινή πολιτιστική της ηγεμονία. Θεωρώ όμως ότι η σιωπηρή ανοχή της την οδηγεί σε συμπόρευση με τους εθνικολαϊκιστές, οι οποίοι αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν την προσφορά του μεγάλου διεθνιστή δημιουργού και μάχονται το έργο του ακόμα και με πρόσχημα την ονοματοδοσία της αίθουσας του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας.
Η Μεσσηνία υπό ιδανικές συνθήκες θα έπρεπε όχι μόνο να αισθάνεται περήφανη που από τη γη της κατάγεται ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, αλλά και να προβάλλει με κάθε τρόπο τη σχέση που τη συνδέει με τον διεθνώς καταξιωμένο δημιουργό.
Δυστυχώς όμως, ο τοπικός συσχετισμός δυνάμεων μας επιτρέπει απλώς να βροντοφωνάξουμε: Μην πυροβολείτε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Υ.Γ. 1: Μόνο το ξεπέρασμα των συντηρητικών στερεότυπων αντιλήψεων θα επιτρέψει στη Δεξιά να αποκτήσει μια πραγματικά φιλελεύθερη πνευματική ελίτ, η οποία θα μπορεί να αναγνωρίσει το έργο των αριστερών δημιουργών.
Υ.Γ. 2: Εύχομαι η συναυλία για τα 100 χρόνια του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας να προγραμματίστηκε ταυτόχρονα με την ανακοινωμένη πρεμιέρα του Φεστιβάλ Χορού "τυχαία”, και άρα κατά λάθος. Γιατί αν... υποψιαστώ ότι προγραμματίστηκε εκείνη τη μέρα επίτηδες, ώστε να βρεθούν σε δίλημμα οι κυβερνητικοί βουλευτές, τότε η κατάσταση μάλλον έχει ξεπεράσει τα όρια της γραφικότητας και κάνει τα πρώτα βήματά της στα χωράφια του φασισμού. Και μάλιστα με τον τρόπο που περιγράφει θαυμάσια ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στον “Θίασο”.
Θανάσης Λαγός
