Βέβαια, για να μην προκαλούνται λανθασμένες εντυπώσεις, οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι σε ομαλές συνθήκες η απογοήτευση του εκλογικού σώματος από την κυβέρνηση είναι από μόνη της ικανή να γεμίσει τη δεξαμενή αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας. Ομως η διεθνής πολιτική σκηνή κάθε άλλο παρά ομαλή πορεία μπορεί να εγγυηθεί, καθώς σε αυτήν πρωταγωνιστούν -πλην ελαχίστων δημοκρατικών ηγετών- τυχοδιώκτες λαϊκιστές (ΗΠΑ), νεοεθνικιστές (Ρωσία), ισλαμιστές (Τουρκία) και... κομμουνιστές (Κίνα).
Ανεξάρτητα πάντως από τις επόμενες κινήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα, πρέπει να επισημάνουμε ότι 8 χρόνια μετά τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας, τόσο η Ευρωπαϊκή Ενωση όσο και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν θα πρέπει να αισθάνονται καθόλου ευτυχείς για το ζουρλομανδύα της λιτότητας που φόρεσαν στην ελληνική οικονομία, βυθίζοντάς την σε μακροχρόνια ύφεση. Και μην ισχυριστεί κάποιος ότι για την ύφεση ευθύνονται μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις. Ευθύνονται κυρίως αυτές, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι καμία απόφαση δεν ελήφθη ερήμην και χωρίς τουλάχιστον τη σιωπηρή συμφωνία της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Σε κάθε περίπτωση οι μεγάλες ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων της κρίσης, που επέλεξαν το ζουρλομανδύα της λιτότητας και των οριζόντιων περικοπών αντί για μεταρρυθμίσεις και απελευθέρωση της αγοράς, όχι μόνο δεν έχουν καταλογιστεί ακόμα, αλλά και δεν πρόκειται να αποδοθούν - καθώς η πλειονότητα των πολιτών εξακολουθεί να αναζητεί σωτήρες και λεφτόδεντρα. Μια μικρή μειονότητα, που θεώρησε αρχικώς ότι η κρίση ίσως αποδειχτεί ευκαιρία για τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας, κατανόησε γρήγορα ότι δεν υπάρχουν οι αναγκαίες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις και γι' αυτό απλώς προσπαθεί να αποτρέψει την... καταστροφή.
Από εκεί και πέρα, η αποτυχία (κυρίως) της Ευρωπαϊκής Ενωσης να οδηγήσει την ελληνική οικονομία στην έξοδο από το τούνελ της ύφεσης, ούτε άσχετη μπορεί να θεωρηθεί με τις ευρύτερες γεωπολιτικές κινήσεις, ούτε φυσικά να ερμηνευτεί με απλοϊκά κριτήρια. Η αμηχανία όμως του πάλαι ποτέ ισχυρού γαλλογερμανικού άξονα για τις διεθνείς εξελίξεις αναβαθμίζει τον ουσιαστικό ρόλο των ΗΠΑ στην Ευρώπη, ενώ δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό και την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας από τη διστακτική Ευρωπαϊκή Ενωση. Ετσι, δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας όποιος υποστηρίξει το χιλιοειπωμένο "Η Ευρωπαϊκή Ενωση ή θα μετατραπεί σε ομοσπονδία ή θα διαλυθεί". Ούτε θα πει κάτι καινούργιο αν τονίσει την κρισιμότητα των επομένων ευρωεκλογών και τη σημασία της πρωτοβουλίας του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν για το μετασχηματισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ας σημειώσω μάλιστα εδώ ότι προσωπικά δεν θα μου προκαλέσει καμία εντύπωση αν προεκλογικά στο πλευρό του κ. Μακρόν στέκεται ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, προκαλώντας σοκ σε χιλιάδες Ελληνες κεντροαριστερούς πεφτοσυννεφάκηδες. Ούτε επίσης θα μου κάνει εντύπωση αν η κυβέρνηση Τσίπρα στηριχτεί με νύχια και με... δολάρια από τις ΗΠΑ, ειδικά σε περίπτωση επιδείνωσης των σχέσεων του Λευκού Οίκου με την Τουρκία.
Κλείνοντας, θα υπενθυμίσω απλώς όσα υποστήριζε η στήλη λίγες ώρες πριν ξημερώσει το 2018:
«Λίγες ώρες πριν το 2018, τα μόνα στοιχεία που μπορούμε προσωρινά να καταγράψουμε είναι η βούληση των ΗΠΑ να διατηρήσουν την Ελλάδα στο στρατόπεδό τους, η απροθυμία του γαλλογερμανικού άξονα της Ε.Ε. να αναλάβει ενεργό ρόλο στη γεωπολιτική σκακιέρα των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, η θέληση της Ρωσίας να αναβαθμίσει το ρόλο της διευρύνοντας τη συμμαχία με την Τουρκία, και η παθητική προώθηση των οικονομικών συμφερόντων της Κίνας στην Ελλάδα. Από εκεί και πέρα, καθώς οι ΗΠΑ δεν φαίνονται διατεθειμένες να αφήσουν αμαχητί τους Ορθόδοξους και τους Σλάβους να γίνουν εκφραστές των συμφερόντων της Ρωσίας, είναι ηλίου φαεινότερο ότι διανύουμε ήδη μια νέα περίοδο η οποία δεν μπορεί να ερμηνευτεί με το παλιό μοντέλο Αριστεράς - Δεξιάς. Γι' αυτό δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε ούτε από τις θέσεις που θα εκφράσουν σύντομα τα κόμματα, ούτε από τις απόψεις που θα εκφράσουν πολίτες και επιχειρήσεις, με γνώμονα όχι μόνο τα συμφέροντα, αλλά και τα συναισθήματά τους που έχουν ρίζες στο πολύ μακρινό παρελθόν».
Και εκείνο το άρθρο κατέληγε ως εξής:
«Κλείνοντας, απλώς θα επισημάνουμε ότι ο αντιαμερικανισμός βρίσκεται σε βαθιά ύφεση και τη θέση του έχει πάρει ο έντονος αντιγερμανισμός, που ανατροφοδοτήθηκε από τη μονεταριστική εμμονή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Την ίδια στιγμή, οι ρωσόφιλοι περιμένουν κάτι παραπάνω από τις επενδύσεις του Ιβάν Σαββίδη για να εκδηλωθούν ανοιχτά και να θέσουν το δίλημμα "ΗΠΑ ή Ρωσία". Μέχρι τότε οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να στηρίζουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, προκαλώντας απορίες σε όσους δεν κατάλαβαν όχι μόνο ότι έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, αλλά και ότι κάτι παραπάνω ξέρει ο Ερντογάν που ζητεί αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης πριν βρεθεί προ τετελεσμένων γεγονότων.
Με το βλέμμα στραμμένο στον Κοτζιά λοιπόν, και όχι στον Τσακαλώτο».
Η σύγκρουση ΗΠΑ - Τουρκίας απλώς επιβεβαιώνει εκείνες τις προβλέψεις.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
