Σαράντα τέσσερα χρόνια, έξι κοινοτικά πλαίσια στήριξης, αμέτρητα έργα υποδομών και δισεκατομμύρια ευρώ αργότερα, η Περιφέρεια Πελοποννήσου παραμένει καθηλωμένη στο 59% του μέσου ευρωπαϊκού κατά κεφαλήν ΑΕΠ, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat. Με αυτούς τους ρυθμούς, η σύγκλιση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο θα απαιτήσει περισσότερο από μισό αιώνα, ενώ άλλες Περιφέρειες χωρών που εντάχθηκαν στην Ε.Ε. τον 21ο αιώνα, όπως η Σλοβενία ή η Εσθονία, έχουν ήδη ξεπεράσει την Ελλάδα.
Αυτή η υστέρηση δεν θα έπρεπε να περνά απαρατήρητη. Σε μια κανονική Περιφέρεια, οι πολιτικές δυνάμεις και οι κοινωνικοί εταίροι θα συζητούσαν ανοιχτά για τα αίτια της αποτυχίας, θα αξιολογούσαν τα λάθη του παρελθόντος και θα αναζητούσαν νέες κατευθύνσεις, ώστε να μην επαναληφθεί η σπατάλη κοινοτικών πόρων. Στην Πελοπόννησο όμως - όπως και στη χώρα συνολικά- κυριαρχούν το πολιτικό κουτσομπολιό και τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Η δημόσια συζήτηση εξαντλείται σε εγκαινιακές φωτογραφίες, επιφανειακές αντιπαραθέσεις και διαγωνισμούς αυτοπροβολής, ενώ η οικονομική πραγματικότητα αποσιωπάται.
Μεγάλη ευθύνη φέρει και η επιχειρηματική ελίτ, που ενδιαφέρεται περισσότερο για την κατανομή της δημόσιας δαπάνης παρά για τη μεγέθυνση της πίτας. Οι επενδύσεις με ίδιους πόρους παραμένουν ελάχιστες, ενώ οι περισσότεροι προσβλέπουν σε επιδοτήσεις και προγράμματα. Αντίστοιχα, η πνευματική ηγεσία -πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και παράγοντες του δημόσιου λόγου- περιορίζεται σε γενικόλογες τοποθετήσεις στα συνέδρια, με μοναδικό κίνητρο τη διεκδίκηση ενός μικρού μεριδίου από τη δημόσια πίτα. Η επαναλαμβανόμενη εφαρμογή της ίδιας οικονομικής πολιτικής με την προσδοκία διαφορετικών αποτελεσμάτων αποτελεί τον ορισμό της σχιζοφρένειας. Οι πολιτικοί είτε γνωρίζουν πως τίποτα δεν θα αλλάξει και επιλέγουν τη διατήρηση της κατεστημένης τάξης, για να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους, είτε δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν -και τότε είναι ακόμη πιο επικίνδυνοι. Η σιωπή γύρω από την αποτυχία της Περιφέρειας δεν είναι τυχαία· είναι η πιο καθαρή ένδειξη ότι το σύστημα δεν θέλει να αλλάξει και φοβάται να αντικρίσει την αλήθεια.
