Με άλλα λόγια: Μια φορά κι έναν καιρό η Καλαμάτα είχε λιμάνι, ενώ σήμερα έχει μόνο λιμενικούς που φυλάνε τραπεζοκαθίσματα, μελετητές που βγάζουν το παντεσπάνι τους επικαιροποιώντας master plan, και αιρετούς που συμπληρώνουν το οικογενειακό τους εισόδημα μετέχοντας στη διοίκηση του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου.
Κατά τα άλλα και σύμφωνα με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμάτας, το λιμάνι είναι και θα παραμείνει εμπορικό, τουριστικό, ναυταθλητικό και... πλαζ. Στην πραγματικότητα, το λιμάνι δεν μπορεί να υποδεχθεί ούτε κοντέινερσιπ ούτε τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια νέας γενιάς. Γι' αυτό λειτουργεί κυρίως ως πλαζ στο ανατολικό τμήμα του, ως αλιευτικό καταφύγιο στο κύριο τμήμα, ως προσωπική μαρίνα στο χώρο μπροστά από τις αποθήκες και ως νεκροταφείο κατασχεθέντων σκαφών στο δυτικό τμήμα του. Στη χάση και στη φέξη μπαίνουν και λίγα πλοία στο λιμάνι μειώνοντας τις θέσεις στάθμευσης στην προκυμαία.
Το σουρεαλιστικό αυτό σκηνικό συμπληρώνεται από τα παράνομα και κακόγουστα παραπήγματα που ονομάζονται αθλητικές εγκαταστάσεις και τα οποία καμία δημοτική παράταξη δεν ζητεί να γκρεμιστούν. Αν στο παζλ της παραφροσύνης προστεθεί και ο πεζόδρομος του "χιλιόμετρου" που λειτουργεί εντός τού (υποτίθεται) τελωνειακού χώρου, έχουμε μπροστά μας ολόκληρη την εικόνα της αποτυχίας - την οποία βολικά αγνοούν μεταξύ άλλων οι επιχειρηματίες κακοπληρωτές που απλώνουν τζάμπα τα τραπεζοκαθίσματά τους στο λιμάνι, καταστρατηγώντας κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού.
Γιατί, είπαμε, απέτυχε η πεζοδρόμηση της Ναυαρίνου στο τμήμα βόρεια του λιμανιού;
Θανάσης Λαγός