Αυτά έγραφα τον Μάιο του 2011... ελπίζοντας παράλληλα ότι θα διαψευστώ την ύστατη στιγμή επειδή τελικώς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα αποδειχτεί ισχυρότερο από το ένστικτο της αυτοκαταστροφής. Σήμερα και ενώ έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε, όλα δείχνουν ακόμα ότι οι πολιτικοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα περισσότερο από το εξαγοράζουν χρόνο, επιμηκύνοντας την περίοδο δανεισμού. Σήμερα και ενώ έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε, το μόνο που έχει αλλάξει είναι οι μισθοί, οι φόροι και τα ποσοστά της ανεργίας. Για την ακρίβεια, δηλαδή, το μόνο που κατόρθωσαν οι πολιτικοί είναι να μειώσουν ακόμα περισσότερο τους μισθούς και να αυξήσουν τους φόρους και τον αριθμό των ανέργων.
Κατά τα άλλα, όπως και τότε έτσι και τώρα οι κυβερνήτες εκφράζουν την... αισιοδοξία τους για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. «Συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως μπορούμε να βγούμε στις αγορές μέσα στο 2011 μόλις ομαλοποιηθεί η κατάσταση με τις συνολικές αποφάσεις των ερχόμενων μηνών για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη», δήλωνε το Φεβρουάριο του 2011 ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου - ενώ τώρα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς φέρεται να δηλώνει: «Αν βγάλουμε τον Ιούνιο, τα περάσαμε τα δύσκολα. Από το Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε».
Με άλλα λόγια: Οι Ελληνες πολιτικοί μάλλον πιστεύουν ότι αρκεί η περικοπή των μισθών και η αύξηση των φόρων για να μπει και πάλι η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης. Γι' αυτό και δεν αλλάζουν τίποτα ουσιαστικό, ούτε στον δημόσιο ούτε στον ιδιωτικό τομέα. Εχοντας ως μοναδικό στόχο να μην πλήξουν τα προνόμια των... πελατών, διατηρούν ή μετονομάζουν τους άχρηστους δημόσιους οργανισμούς και παράλληλα κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν κλειστά τα επαγγέλματα των συντεχνιών που εμποδίζουν την ανάκαμψη της οικονομίας.
Ουσιαστικά οι Ελληνες πολιτικοί για μια ακόμα φορά εξαγοράζουν χρόνο, πιστεύοντας ότι η μελλοντική ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας θα συμπαρασύρει και τον... ελληνικό Τιτανικό σε τροχιά ανόδου. Εχουν προεξοφλήσει μάλιστα ότι το φθινόπωρο, μετά τις γερμανικές εκλογές, θα ακολουθήσει νέο γενναίο "κούρεμα" του ελληνικού χρέους. Μετά το νέο αυτό "κούρεμα" θα τους δοθεί η δυνατότητα να χαλαρώσουν τη δημοσιονομική πολιτική και να προσλάβουν νέους… πελάτες στο Δημόσιο. Θα τους δοθεί επίσης η δυνατότητα να χαρίσουν παλιά δάνεια και να δώσουν νέα θαλασσοδάνεια στους πελάτες που παριστάνουν τους επιχειρηματίες με ξένα χρήματα.
Τα ίδια πιστεύω με τους Ελληνες πολιτικούς έχουν και οι υπόλοιποι πολιτικοί της Νότιας Ευρώπης. Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και Ελληνες δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι τη γερμανική πολιτική λιτότητας και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σταματήσει η δημοσιονομική πειθαρχία. Θεωρούν προφανώς ότι η χαλάρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας θα οδηγήσει στις… παλιές καλές εποχές των φτηνών δανείων και της υπερκατανάλωσης εισαγόμενων αγαθών. Αργά ή γρήγορα λοιπόν οι χώρες του Νότου, απειλώντας ανοιχτά την ύπαρξη του ευρώ και τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα ζητήσουν χαλάρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και νέα δάνεια από τον πλούσιο Βορρά. Τότε οι χώρες του Βορρά, σταθμίζοντας τα οφέλη και τις ζημιές, θα πάρουν τις οριστικές τους αποφάσεις για την τύχη του ευρώ και της Ενωσης.
Μέχρι τότε οι Ελληνες πολιτικοί όπως και οι ομόλογοί τους Νοτιοευρωπαίοι θα εξακολουθούν να εξαγοράζουν χρόνο, προσδοκώντας ότι τελικώς ο πλούσιος Βορράς θα δώσει φτηνά δάνεια στο Νότο επειδή θα φοβηθεί τις επιπτώσεις της κατάρρευσης του ευρώ. Ενδεχομένως πάλι, ο "μεγάλος εκβιασμός" προς το Βορρά να γίνει πολύ νωρίτερα εξαιτίας απρόβλεπτων πολιτικών εξελίξεων - όπως π.χ. μια νέα πρωθυπουργία Μπερλουσκόνι στην Ιταλία. Σε μια τέτοια περίπτωση θα πάνε τζάμπα τα λεφτά που σπατάλησε η Γερμανίδα καγκελάριος εξαγοράζοντας χρόνο μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Ετσι κι αλλιώς όλοι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί προτιμούν να εξαγοράζουν χρόνο, αντί να αντιμετωπίσουν κατάματα τη σκληρή οικονομική πραγματικότητα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας. Γιατί ουσιαστικά η βασική αιτία τόσο της ελληνικής όσο και της ευρωπαϊκής κρίσης είναι η χαμηλή ανταγωνιστικότητα αυτών των οικονομιών έναντι αναπτυσσόμενων οικονομιών, όπως της Κίνας, της Βραζιλίας, της Τουρκίας, της Ινδίας και της Ρωσίας.
Αν λοιπόν οι Ευρωπαίοι κοιτούσαν την πραγματικότητα κατάματα, θα έτρεπε να συμφωνήσουν πρώτα απ' όλα ότι η δημοσιονομική πειθαρχία είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Στη συνέχεια θα έπρεπε να κάνουν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, φέροντας τα πάνω κάτω στη σημερινή κατεστημένη οικονομική τάξη πραγμάτων.
Αν όμως επικρατήσουν τελικώς οι συντηρητικές δυνάμεις και δεν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, σε λίγα χρόνια η Ευρώπη θα μετατραπεί σε φτωχό συγγενή της… Κίνας, της Ινδίας και της Τουρκίας. Η Ελλάδα θα είναι τότε ο φτωχός συγγενής της Βουλγαρίας και της Αλβανίας.
Η μεγάλη παρτίδα του πόκερ της οικονομίας συνεχίζεται και οι δειλοί πολιτικοί απλώς εξαγοράζουν χρόνο. Τόσοι είναι...
