«Στην πατρίδα μας ο καθένας χτίζει όπου θέλει, και στη συνέχεια διαδηλώνει γιατί δεν λειτουργούν σχολεία κοντά στο σπίτι του και γιατί καθυστερεί η αποκομιδή των απορριμμάτων. Χτίζει μέσα στα ρέματα και, όταν στην πρώτη βροχή το ρέμα πάρει την οικοσκευή, ωρύεται μπροστά στις κάμερες για την απουσία του κράτους. Χτίζει σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από τα όρια της πόλης κι ενώ απαιτεί να του μεταφέρονται δωρεάν τα παιδιά στο σχολείο απορεί πώς δημιουργήθηκαν τα ελλείμματα και το τεράστιο δημόσιο χρέος. Χτίζει σε περιοχές όπου δεν υπάρχει νερό και στη συνέχεια κλείνει τους δρόμους απαιτώντας από την Πολιτεία να υδροδοτήσει τον οικισμό που δημιουργήθηκε εκτός σχεδίου πόλης. Αυτή την περίοδο μάλιστα, διαδηλώνει για να συνεχιστεί παντού η εκτός σχεδίου δόμηση, ώστε να μπορεί στο μέλλον να… διαδηλώνει για την έλλειψη υποδομών».
Και κατέληγα υποστηρίζοντας: «Γι' αυτό λοιπόν, πρέπει να απαγορευτεί εντελώς η εκτός σχεδίου δόμηση σε όλη την επικράτεια και να ενταχθούν στο σχέδιο πόλης εκτάσεις με μέγεθος που θα επιτρέπει την εφαρμογή των πολεοδομικών μελετών».
Στα 12 χρόνια που πέρασαν από τότε, αποδείχθηκε ότι το «βαθύ κράτος» στην Ελλάδα είναι ισχυρότερο από τις δημοκρατικές κυβερνήσεις και τον νόμο. Γι’ αυτό μπορεί, με πρόσχημα διάφορους μαξιμαλιστικούς στόχους, να εμποδίζει την ολοκλήρωση και την εφαρμογή των πολεοδομικών μελετών. Του λόγου το ασφαλές επιβεβαιώνεται, μεταξύ άλλων, από την αδυναμία ολοκλήρωσης των πολεοδομικών μελετών της Βέργας, της Μικρής Μαντίνειας και του Ασπροχώματος, η σύνταξη των οποίων ξεκίνησε το 1996. Προφανέστατα λοιπόν το «βαθύ κράτος» κρατά ομήρους τους πολίτες, διεκδικώντας, εκτός από οικονομικά λύτρα για την απελευθέρωσή τους, και μεγέθυνση του ίδιου του «βαθέος κράτους» - προκειμένου να μεγαλώσει ο μηχανισμός του και να αυξηθούν τα λύτρα που πληρώνουν οι πολίτες για τη συντήρησή του.
Κι όλα αυτά τα χρόνια, οι όμηροι πολίτες πληρώνουν λύτρα όχι μόνο για φόρους στο Δημόσιο, αλλά και στις προνομιούχες συντεχνίες των νομικών και των μηχανικών, που βγάζουν το παντεσπάνι τους «σώζοντας» τις περιουσίες του κόσμου από τα νύχια του αρπακτικού κράτους. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, ακόμα και αναγκαία θεσμικά εργαλεία όπως το Κτηματολόγιο και οι δασικοί χάρτες μετατράπηκαν σε όπλα για την καταλήστευση των πολιτών. Αποδείχθηκε έτσι ότι το «βαθύ κράτος» (δηλαδή το κράτος και οι προνομιούχες συντεχνίες) ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους αδιαφορώντας πλήρως για το κοινό καλό (όπως και για την κοινή λογική). Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν, είναι αναγκαία η άμεση τροποποίηση του Συντάγματος, αφενός για να προστατευτεί η ατομική ιδιοκτησία και αφετέρου για να επιτραπεί η εκτός σχεδίου δόμηση σε όλα τα οικόπεδα που είναι ίσα ή μεγαλύτερα από 4 στρέμματα, ακόμα κι αν αυτά βρίσκονται μέσα σε δασική έκταση. Τα υπόλοιπα είναι για σοβαρές χώρες. Και η Ελλάδα αποδεικνύει καθημερινά ότι είναι μια αφελής χώρα.
Θανάσης Λαγός
