Οι τοπικοί άρχοντες όμως αντί να κινήσουν γη και ουρανό για να προσελκύσουν επενδυτές, σπαταλούν πόρους σε μικρά έργα που διασφαλίζουν την πολιτική τους κυριαρχία και συντηρούν την κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Το δρόμο της μικροπολιτικής αυτής διαχείρισης, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια αρχικά στη δημογραφική συρρίκνωση και στη συνέχεια στην κατάρρευση της οικονομίας λόγω έλλειψης ανθρώπινων πόρων, άνοιξε αρχικά ο πρώην νομάρχης Μεσσηνίας και τον ακολούθησαν τυφλά ο πρώην περιφερειάρχης Πέτρος Τατούλης, ο πρώην δήμαρχος Καλαμάτας και νυν περιφερειάρχης Πελοποννήσου Παναγιώτης Νίκας και εσχάτως ο δήμαρχος Καλαμάτας Θανάσης Βασιλόπουλος. Όλοι τους δεν έκαναν τίποτα απολύτως για να προσελκύσουν μεγάλες επενδύσεις που θα άλλαζαν τον οικονομικό χάρτη, γιατί ασχολούνταν διαρκώς με αιτήματα οδικής σύνδεσης του πουθενά και του τίποτα.
Η σπατάλη των πόρων ουσιαστικά ικανοποιούσε τα αναχρονιστικά αιτήματα των κοινοτήτων του 1950, όταν οι κοινοτάρχες πίστευαν πως θα ανακόψουν τη μετανάστευση και την αστυφιλία συνδέοντας τα χωριά τους με τη… δημοσιά και το μοναστήρι. Οι δρόμοι του πουθενά όμως δεν κρατούν στη Μεσσηνία τους νέους επιστήμονες, καθώς δεν υπάρχουν μεγάλες επιχειρήσεις με υψηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.
Στη Μεσσηνία λειτουργούν κυρίως μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις που δεν θέλουν να μεγαλώσουν και άρα δεν μπορούν να προσφέρουν υψηλούς ανταγωνιστικούς μισθούς. Οι μικρές επιχειρήσεις φοβούνται τις μεγάλες επενδύσεις και για αυτό στηρίζουν την πολιτική συντήρηση της κατεστημένης τάξης πραγμάτων.
Μέσα σε αυτό το πολιτικοοικονομικό πλαίσιο, η διέξοδος του δημόσιου τομέα αποδείχθηκε μονόδρομος για τους επιστήμονες που επέλεξαν να παραμείνουν στη Μεσσηνία και στην Πελοπόννησο. Έτσι ενισχύθηκε ο τρίτος πυλώνας της κατεστημένης τάξης πραγμάτων, που μάχεται κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης και κυρίως τις μεγάλες επενδύσεις που μπορούν να αλλάξουν τον τοπικό οικονομικό χάρτη.
Θανάσης Λαγός
