Το 1998 ο κ. Δράκος είχε νικήσει εκλογικά τον αείμνηστο πρώην υπουργό Οικονομικών και στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας Δημήτρη Κουλουριάνο, συγκεντρώνοντας το 54,7% των ψήφων. Το 2002 νίκησε το γιατρό Ηλία Τσιμπλή συγκεντρώνοντας το 54,42% των ψήφων και το 2006 τον αείμνηστο πρώην δήμαρχο Καλαμάτας Χρήστο Μαλαπάνη, συγκεντρώνοντας το 51,26% των ψήφων. Η ηγεμονία του Δ. Δράκου εδραζόταν αφενός στις επικοινωνιακές του ικανότητες και αφετέρου στη σύμπλευση της πολιτικής του με την κοινή γνώμη και τους βουλευτές, που θεωρούσαν πανάκεια για τη Μεσσηνία την κατασκευή του αυτοκινητόδρομου Κόρινθος - Τρίπολη - Καλαμάτα. Ουσιαστικά ο κ. Δράκος κυριάρχησε πολιτικά γιατί εξέφρασε την τοπική κυρίαρχη αντίληψη της εποχής, που έβαζε το κάρο μπροστά από το άλογο, επειδή πίστευε ότι οι υποδομές θα φέρουν τις επενδύσεις, ενώ την ίδια περίοδο η τουριστική ανάπτυξη της Κρήτης αποδείκνυε ότι οι επενδύσεις φέρνουν νέες επενδύσεις ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν βασικές υποδομές όπως οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι.
Σε κάθε περίπτωση, τόσο ο κ. Δράκος όσο και οι υπόλοιποι Μεσσήνιοι πολιτικοί σπατάλησαν πολύ και πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο για τον αυτοκινητόδρομο Α7, αδιαφορώντας σχεδόν για τον εκσυγχρονισμό του Αεροδρομίου της Καλαμάτας και του σιδηροδρομικού δικτύου της Μεσσηνίας και - κυρίως- για την προσέλκυση μεγάλων τουριστικών επενδύσεων στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα. Το άστρο του Δ. Δράκου έδυσε μαζί με το θεσμό της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης στις πρώτες περιφερειακές εκλογές του 2010 (όταν ηττήθηκε από τον Αρκά πολιτικό Πέτρο Τατούλη, που αποδείχθηκε εξίσου ικανός στις επικοινωνιακές σχέσεις και τη σύμπλευση με την κοινή γνώμη). Πλέον δεν τον θυμάται σχεδόν κανένας, επειδή στα χρόνια της πολιτικής κυριαρχίας του έκανε μόνο δειλά βήματα, ενώ η Μεσσηνία χρειαζόταν μεγάλα αναπτυξιακά άλματα για να ξεφύγει από τις παγίδες του μεσαίου εισοδήματος και της στασιμότητας.
Το πάθημα του Δ. Δράκου δεν έγινε όμως μάθημα -και γι’ αυτό ο Πέτρος Τατούλης, ο Παναγιώτης Νίκας και ο Θανάσης Βασιλόπουλος συνεχίζουν την ίδια πολιτική, αξιοποιώντας μόνο τα επικοινωνιακά τους όπλα και δίκτυα κι αφήνοντας αναξιοποίητους τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Καλαμάτας και της Πελοποννήσου. Ειλικρινά δεν ξέρω αν σε δέκα χρόνια θα θυμάται κάποιος τα έργα της πλάκας των κ.κ. Τατούλη, Νίκα και Βασιλόπουλου. Απλώς θα θυμίσω ότι στην… Μπιρμπίτα έμεινε μόνο η πλάκα και ξηλώθηκαν όλα τα υπόλοιπα. Από εκεί και πέρα, κάθε πολιτικός επιλέγει την πορεία του και αποφασίζει αν του αρκεί η επικοινωνιακή κυριαρχία ή αν θα συγκρουστεί και με το κατεστημένο, για να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στον τόπο του και να γράψει Ιστορία.
Θανάσης Λαγός
