Αντιθέτως, εκτός προεκλογικής ατζέντας βρέθηκαν για μια ακόμα φορά οι διαρθρωτικές στρεβλώσεις που λειτουργούν σε βάρος του υγιούς επιχειρηματικού ανταγωνισμού, με συνέπεια να υπάρχει έλλειμμα μεγάλων επενδύσεων, αφού κανένας σοβαρός επιχειρηματίας δεν θα ρισκάρει σε μια χώρα που οι νταραβερτζήδες είναι συνομιλητές των τοπικών αρχών και της εκάστοτε κυβέρνησης. Αν αφαιρέσουμε λοιπόν τις επικοινωνιακές υπερβολές, σχεδόν κανένας υποψήφιος στις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν αμφισβητεί τον κυρίαρχο ρόλο του κράτους στην οικονομική ζωή, ενώ δεν είναι λίγοι και οι συνδυασμοί που θέλουν να περιορίσουν ακόμα περισσότερο την ιδιωτική πρωτοβουλία αυξάνοντας τις δημόσιες δαπάνες. Ανοίγοντας παρένθεση, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι οι παραγωγικοί συντελεστές δεν είναι απεριόριστοι και για αυτό τόσο η δημόσια χρηματοδότηση θνησιγενών δραστηριοτήτων (όπως οι καλλιέργειες προϊόντων που δεν έχουν ζήτηση) όσο και η διόγκωση του δημόσιου τομέα στερούν πολύτιμους πόρους από τον εν δυνάμει αποτελεσματικό ιδιωτικό. Η έλλειψη παραγωγικών συντελεστών και χρηματοδοτήσεων έχει καταστήσει τον ιδιωτικό τομέα απόλυτα εξαρτημένο από το δημόσιο ταμείο και φυσικά οι κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις δεν μπορούν ούτε να καινοτομήσουν ούτε να μεγεθυνθούν μέσω επανεπένδυσης των κερδών τους.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κάθε άλλο παρά έκπληξη προκαλεί η στήριξη του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα σε πολιτικούς που υπόσχονται μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες για έργα υποδομών που οι πραγματικά καπιταλιστικές οικονομίες έχουν ολοκληρώσει από τα μέσα του περασμένου αιώνα. Έτσι και αλλιώς η λεηλασία των χρηματοδοτήσεων που εισρέουν στην ελληνική οικονομία από παρέες «τρωκτικών» είναι γνωστή στην παγκόσμια κοινότητα από την εποχή του… Σχεδίου Μάρσαλ. Στην πραγματικότητα, η ευημερία των Ελλήνων και η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας είναι αποτελέσματα αυτών των εισροών, που θα είχαν ακόμα θετικότερη επίδραση αν δεν καταληστεύονταν από την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ολιγαρχία αυτή μετά τη χρεοκοπία του 2010, όταν διέγνωσε τον κίνδυνο μείωσης των οικονομικών εισροών, αμφισβήτησε ευθέως ή με διάφορα προσχήματα ακόμα και τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ελλάδας θέτοντας σε σοβαρή δοκιμασία την ακεραιότητα της χώρας. Ευτυχώς όμως η Ρωσία ήταν απασχολημένη με την κατάκτηση της Κριμαίας και η Ελλάδα κατάφερε να φτάσει ακέραια μέχρι την υγειονομική κρίση της Covid-19, που άνοιξε και πάλι την κάνουλα των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων. Και από την υγειονομική κρίση μέχρι σήμερα σχεδιάζονται μεγάλα δημόσια έργα που, όπως και με τις χρηματοδοτήσεις των ΚΠΣ και των ΕΣΠΑ, δεν θα ολοκληρωθούν με τους πόρους του Ταμείου Ανάπτυξης, το οποίο έχει ημερομηνία λήξης το 2025. Για να μην μείνουν στη μέση οι δρόμοι και τα φράγματα θα χαρακτηριστούν «έργα-γέφυρες» του επόμενου χρηματοδοτικού προγράμματος.
Τα κόμματα και οι αυτοδιοικητικές παρατάξεις απλώς θα διεκδικούν περισσότερα χρήματα για μεγάλες υποδομές εκφράζοντας ουσιαστικά τις ανάγκες της ολιγαρχίας, που ροκανίζει τις χρηματοδοτήσεις σε βάρος της οικονομικής ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων.
Θανάσης Λαγός
