Είχαν αποστολή να διανέμουν χρήμα και προνόμια στην τοπική τους πελατεία, εξασφαλίζοντας εις αντάλλαγμα την υπακοή στο Κέντρο. Οι “διαμεσολαβητές” αυτοί, την παράδοση των οποίων συνεχίζουν οι σημερινοί κομματάρχες, αποκτούσαν εξουσίες οι οποίες, υπό κανονικές συνθήκες, θα αφορούσαν διοικητικά και πολιτικά στελέχη, καταλλήλως εκπαιδευμένα. Η ανάγκη για έλεγχο της Περιφέρειας από το Κέντρο ακύρωνε κάθε δυνατότητα αξιοκρατίας».
Η συνέχεια του άρθρου είναι πιο ενδιαφέρουσα, καθώς επισημαίνει ότι «για να διατηρήσουν την επιρροή τους στην τοπική πελατεία οι “διαμεσολαβητές” όφειλαν να διανέμουν πόρους και προνόμια, στα οποία ασφαλώς περιλαμβάνεται η προστασία από την εφαρμογή του νόμου. Ο συνδυασμός αναξιοκρατίας, σπατάλης πόρων για πελατειακούς σκοπούς και επιλεκτικής εφαρμογής του νόμου εμπόδιζε την οικονομική πρόοδο. Πώς χρηματοδοτήθηκε το σύστημα αυτό; Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στην αλλαγή γεωγραφικής κλίμακας· να διευρυνθεί η οπτική από την εθνική στην ευρωπαϊκή - διεθνή κλίμακα. Οι ευρωπαϊκές χώρες, οι Ηνωμένες Πολιτείες και, προσφάτως, η Ευρωπαϊκή Ένωση επί δύο αιώνες χρηματοδοτούν και προστατεύουν τις ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες επωφελήθηκαν από μια διπλή πρόσοδο: “φιλοσοφική”, απορρέουσα από τον ρόλο της αρχαιότητας στη συγκρότηση της νεωτερικής Ευρώπης· γεωστρατηγική, οφειλόμενη στην κομβική θέση του ελληνικού εδάφους».
Ουσιαστικά, ο ομότιμος καθηγητής Γιώργος Πρεβελάκης τεκμηριώνει ότι «από τη δημιουργία της, επομένως, η Ελλάδα παγιδεύτηκε σε προσοδοθηρική τροχιά. Κάθε φορά που επετύγχανε ροή πόρων από το εξωτερικό, βυθιζόταν περισσότερο στα, γνωστά από τη διεθνή βιβλιογραφία, παρακμιακά προσοδοθηρικά φαινόμενα: διαφθορά, αδιαφορία για την παραγωγική διεργασία, σπατάλη πόρων, ανισότητες. Ταυτοχρόνως, το καρκίνωμα των προσοδοθηρικών δομών ισχυροποιείτο και μπορούσε να αντιμάχεται αποτελεσματικά τις όποιες προσπάθειες για εξυγίανση».
Και όσο μεγαλύτερες ήταν οι εισροές από τη Δύση, τόσο γιγάντωνε η διαφθορά. Η «διανομή» τόσο των πόρων του Σχεδίου Μάρσαλ, όσο και των επιδοτήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Το Ταμείο Ανάκαμψης δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τον γενικό κανόνα και είναι σίγουρο ότι στο μέλλον θα αναφερόμαστε σε αυτό ως παράδειγμα αντιαναπτυξιακής κατανομής των ευρωπαϊκών πόρων.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι χρηματικές ροές από τη Δύση προς την Ελλάδα, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης, δεν απειλούνται από την πλεονεξία των «διαμεσολαβητών» που αξιοποιούν, μεταξύ άλλων, και τις αντιδυτικές κραυγές των ωφελημένων, οι οποίοι ζητούν ολοένα και περισσότερα χρήματα για να σιωπήσουν.
Η «περιπέτεια» μετά τη χρεοκοπία του 2010 έδειξε ότι κανένας ισχυρός δεν πρόκειται να ρισκάρει μια σύγκρουση με τη Δύση για να… χρηματοδοτεί την Ελλάδα. Και προφανώς, η Ρωσία, το Ιράν και η Κίνα αρνήθηκαν να προσφέρουν οικονομική βοήθεια, γιατί είχαν άλλες γεωπολιτικές προτεραιότητες. Αυτό, όμως, το αγνοεί επιδεικτικά ένα σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος, που εξακολουθεί να αναζητά ηγέτη, ο οποίος θα αλλάξει τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ελλάδας. Και η Ελλάδα κινδυνεύει να καταστραφεί αν ταυτιστεί η παράνοια αυτή με έναν λαοπλάνο λαϊκιστή, που θα υποσχεθεί περισσότερα λάφυρα στα «κλεφτόπουλα» του Κέντρου και της Περιφέρειας.
lathanasis@yahoo.gr
