Αν η ηγεσία αντιλαμβανόταν τον κίνδυνο κατάρρευσης του παραγωγικού ιστού, μπροστά στον οποίο η χρεοκοπία του 2010 θα μοιάζει με μελτέμι πριν τον τυφώνα, δεν θα συνέχιζε τα πανηγύρια για τις αναπλάσεις και τις συμμετοχές σε συνέδρια και εκθέσεις. Ανοίγοντας παρένθεση, αξίζει να επισημάνουμε για μια ακόμα φορά ότι εξίσου κατώτερη των περιστάσεων με τη μεσσηνιακή και πελοποννησιακή ηγεσία είναι τόσο η ελληνική όσο και η ευρωπαϊκή ηγεσία. Επίσης, τόσο η Ελλάδα όσο και η Ευρώπη, όπως η Μεσσηνία και η Πελοπόννησος, κινδυνεύουν να συνθλιβούν στις συμπληγάδες της οικονομικής στασιμότητας και της ταυτόχρονης γήρανσης του πληθυσμού.
Ουσιαστικά, όμως, η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης εξαιτίας και των εθνικών προβλημάτων, ενώ η Πελοπόννησος είναι ένας από τους αδύναμους κρίκους της Ελλάδας. Και η μεγάλη οικονομική κρίση του 2008 έδειξε ότι πάντα τη… νύφη την πληρώνουν οι αδύναμοι κρίκοι και όχι οι ισχυροί, που έχουν ακόμα πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο να δαπανήσουν. Σε αντίθεση όμως με τους ισχυρούς και την οικονομική κατάσταση πριν από την ελληνική χρεοκοπία του 2010, τόσο τα μεσσηνιακά και πελοποννησιακά νοικοκυριά όσο και οι επιχειρήσεις δεν έχουν «λίπος» για να αντιμετωπίσουν μια νέα κρίση.
Αν στο κάδρο προστεθεί και η μείωση της οικογενειακής αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, έχουμε μπροστά μας την εικόνα μιας οικονομίας, που κινδυνεύει να καταρρεύσει με πάταγο αν μειωθούν οι εισροές και οι εισαγωγές από την υπόλοιπη Ελλάδα και την Ευρώπη. Θεωρητικώς, αυτός ο κίνδυνος θα έπρεπε να συνετίσει εκτός από τους πολιτικούς και τους πολίτες. Ένα σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας, όμως, εξακολουθεί να έχει τάσεις αυτοκτονικού ιδεασμού, επειδή είναι θυμωμένο με τη διανομή του εισοδήματος. Και σκάνδαλα, όπως αυτό του ΟΠΕΚΕΠΕ, αυξάνουν τον θυμό και τον κίνδυνο αυτοτραυματισμού.
