Από εκεί και πέρα, όχι μόνο οι δεξιοί και αριστεροί λάτρεις του “ξανθού γένους” αλλά και όλοι οι Μεσσήνιοι υποδέχτηκαν μάλλον αμήχανα την είδηση για το ρώσικο επενδυτικό ενδιαφέρον, αφού είναι πολύ νωρίς να αξιολογηθεί η είδηση που ανακοίνωσε ο υφυπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Μάρδας, αναφορικά με την κατασκευή εργοστασίου υδροπλάνων στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα. Υπενθυμίζω ότι και στο παρελθόν τόσο σε τοπικό επίπεδο με τη συζήτηση για δημιουργία διαστημοδρόμιου στην Καλαμάτα, όσο και σε πανελλήνιο με την έλευση Αράβων επενδυτών, είχαν καλλιεργηθεί ελπίδες (ή αυταπάτες για τους αυστηρούς παρατηρητές) που αποδείχθηκαν… φρούδες.
Σε κάθε περίπτωση κάθε επένδυση είναι επιθυμητή, ειδικά σε περίοδο ύφεσης, αρκεί να… υλοποιηθεί. Για να υλοποιηθεί όμως σε σύντομο χρονικό διάστημα θα πρέπει να υπάρχει χωροταξική οργάνωση που θα επιτρέπει την υποδοχή επενδύσεων χωρίς μαύρες σημαίες. Με απλά λόγια: Το ελληνικό κράτος θα έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια να χωροθετήσει τις βιομηχανικές, βιοτεχνικές και τουριστικές ζώνες με σύγχρονα κριτήρια, ώστε να μην ενοχλεί ο ένας κλάδος τον άλλον και όλοι μαζί τη ζωή των πολιτών. Παράλληλα θα έπρεπε να απαγορευτεί η λειτουργία βιοτεχνιών, βιομηχανιών και μεγάλων τουριστικών μονάδων εκτός των ειδικών αυτών ζωνών, ώστε να μπει τέλος στην άναρχη εγκατάσταση εργοστασίων και ξενοδοχείων στην ελληνική επικράτεια. Εννοείται επίσης ότι θα έπρεπε να δοθούν κίνητρα στις υπάρχουσες παραγωγικές μονάδες για να μετακινηθούν στις χωροθετημένες ζώνες, ώστε να σταματήσουν να ενοχλούν με τη λειτουργία τους τον πολίτη της διπλανής πόρτας.
Δυστυχώς όμως τα ελληνικά χωροταξικά σχέδια δεν είναι τίποτα περισσότερο από…. γραφειοκρατικά εμπόδια στην υποδοχή επενδύσεων. Εχουν συνταχθεί στο πόδι, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ούτε τις σύγχρονες ανάγκες, ούτε την εξέλιξη των κοινωνιών. Για παράδειγμα: Τα χωροταξικά σχέδια διατηρούν τη βιομηχανική ζώνη της Καλαμάτας δίπλα στον αστικό ιστό της πόλης και δίπλα στο αεροδρόμιο που φιλοδοξεί να γίνει η πύλη της Πελοποννήσου, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τις δεκαετίες που οι πολιτικοί πίστευαν ότι θα ξεσπάσει… βιομηχανική επανάσταση στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα. Τελικώς όχι μόνο δεν ξέσπασε βιομηχανική επανάσταση αλλά ακόμα και οι πολιτικοί κατάλαβαν ότι η ανάπτυξη στη Μεσσηνία θα είναι τουριστική. Οι μόνοι που δεν το έχουν καταλάβει ακόμα είναι οι χωροτάκτες που συνεχίζουν να σχεδιάζουν το αναπτυξιακό μέλλον της Μεσσηνίας με βιομηχανικές μονάδες δίπλα στο αεροδρόμιο και στον αστικό ιστό της πόλης.
Βεβαίως σε μια σύγχρονη πολιτεία δεν θα χωροθετούσε το ελληνικό κράτος αλλά η περιφερειακή αυτοδιοίκηση σε συνεργασία με τους δήμους. Σε ένα σύγχρονο κράτος επίσης, η Πελοπόννησος θα ήταν ενιαία περιφέρεια και μόνο ένας τυφλός δεν θα έβλεπε ότι για οικονομικούς και μόνο λόγους η χωροθέτηση των βιομηχανικών ζωνών θα έπρεπε να γίνει στο Νομό Κορινθίας (χάρη της γειτνίασης με την Αττική που φιλοξενεί 5 εκ. καταναλωτές), στην Αχαΐα (επειδή μπορεί να γίνει εξαγωγικό κέντρο προς τη Δύση) και στην Αρκαδία (επειδή η υπάρχουσα βιομηχανική περιοχή έχει κορεστεί). Οι υπόλοιποι νομοί έχουν πολλούς λόγους να αναπτυχθούν τουριστικά χωρίς την “ενόχληση” βιομηχανικών μονάδων. Στην Ελλάδα όμως οι δήμοι ακόμα λειτουργούν ως πόλεις-κράτη και πιστεύουν ότι τα εργοστάσια μπορούν να λειτουργούν δίπλα σε ξενοδοχεία, στους βιολογικούς κήπους των οποίων θα βόσκουν αδέσποτες αγελάδες. Αν στο κάδρο προστεθούν και οι “επαγγελματίες επαναστάτες” με τις μαύρες σημαίες, χωρίς την σιωπηρή συγκατάθεση των οποίων δεν δίνεται άδεια άσκησης επιχειρηματικής δραστηριότητας, γίνεται αμέσως κατανοητό για ποιους λόγους οι επενδύσεις στη Μεσσηνία θυμίζουν καύσωνα στη… Μόσχα.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
