Δευτέρα, 30 Μαϊος 2016 20:01

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει χρήμα να μοιράσει 

Γράφτηκε από τον
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(4 ψήφοι)
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει χρήμα να μοιράσει 

«Aν το φθινόπωρο οι “Θεσμοί” ανακοινώσουν μια επιμήκυνση της περιόδου εξόφλησης του χρέους, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα έχει μπροστά της όλο το χρόνο για να πείσει τους ψηφοφόρους ότι το δικό της success story είναι καλύτερο από το success story της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά».

Αυτό επισημαίναμε στο άρθρο του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, το οποίο κατέληγε με τη διαπίστωση: «H ελληνική περιπέτεια δεν θα τελειώσει με το κλείσιμο της αξιολόγησης. Ολα θα κριθούν από τον τρόπο διαχείρισης των χρημάτων που θα εισρεύσουν στην ελληνική οικονομία μέσω της τραπεζικής πίστης της ΕΚΤ και του τουρισμού, καθώς και από την πολιτική προσέλκυσης επενδύσεων. Αν τα χρήματα διατεθούν όπως και στο παρελθόν, κι αν οι επενδυτές αντιμετωπιστούν ως... κακόβουλοι κερδοσκόποι, τότε η ελληνική περιπέτεια θα συνεχιστεί. Αν όμως η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα κάνει τελικά περισσότερες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, δεν αποκλείεται να κυριαρχήσει πολιτικά - όπως κυριάρχησε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1980 επειδή έκανε τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που φοβόταν να κάνει η Νέα Δημοκρατία». 

Είναι όμως πολιτικά βιώσιμο το success story της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα; Ή θα ξαναδούμε τα δημοσκοπικά ποσοστά να ακολουθούν πορεία αντίθετη από αυτή των οικονομικών δεικτών;  

Κατά την ταπεινή μου άποψη, ακόμα κι αν οικονομικοί δείκτες αποκτήσουν θετικό πρόσημο, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είναι καταδικασμένη να ακολουθήσει τη δημοσκοπική και εκλογική πορεία της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά που έφυγε από την εξουσία κυρίως επειδή δεν είχε χρήμα να μοιράσει στις αχόρταγες συντεχνίες και στις εξίσου αχόρταγες κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις. Με απλά λόγια: Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν θα μπορούσε να γίνει καθεστώς σαν το ΠΑΣΟΚ του 1980 καθώς, μεταξύ άλλων, δεν έχει χρήματα (έστω και δανεικά) να μοιράσει στους ψηφοφόρους. Ετσι, όχι μόνο αυτή, αλλά και δυο-τρεις ακόμα κυβερνήσεις θα έχουν την τύχη των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά, μέχρι η κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων και οι πολιτικοί να συνειδητοποιήσουν ότι το σημερινό παραγωγικό μοντέλο, αντί να παράγει πλούτο, οδηγεί σταθερά σε ολοένα και μεγαλύτερη συρρίκνωση του εισοδήματος. 

Δυστυχώς όμως για όλους μας, τόσο η κυβερνώσα Αριστερά όσο και η κυβερνώσα Δεξιά δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα ότι πριν χρεοκοπήσει η ελληνική οικονομία είχε χρεοκοπήσει πλήρως το μετεμφυλιακό παραγωγικό μοντέλο που στάθηκε στα πόδια του με ενισχύσεις και δανεικά από τη Δύση. Γι' αυτό αγωνίζονται για μείωση του χρέους, αντί να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να αυξηθεί τόσο ο πλούτος, ώστε να υπάρχουν χρήματα για τους πολίτες μετά την πληρωμή των τοκοχρεολυτικών δόσεων.

Φυσικά, η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου σε καμία περίπτωση δεν οδηγεί σε παραίτηση από την προσπάθεια μείωσης του χρέους. Αντιθέτως: Μια ισχυρή οικονομία βρίσκεται πάντα σε πλεονεκτικότερη θέση απέναντι στους δανειστές της, σε σχέση με μια χρεοκοπημένη χώρα που ψάχνει εναγωνίως δανεικά για να καλύψει τα ελλείμματά της. 

Ομως η ελληνική Δεξιά και η ελληνική Αριστερά έχουν συνηθίσει να κυβερνούν εστιάζοντας στην αναδιανομή του εισοδήματος (υπέρ της εκλογικής πελατείας τους) και αδιαφορώντας για την αποδοτική αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Ετσι αξιοποιήθηκαν ελάχιστα οι οικονομικές ενισχύσεις, οι επιδοτήσεις και τα δάνεια που έχει δώσει η Δύση στην ελληνική οικονομία από την εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ έως σήμερα. Με τα χρήματα αυτά, αντί να δημιουργηθούν ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, ενισχύθηκαν οι «ημέτεροι» επιχειρηματίες και δόθηκαν προνόμια στις συντεχνίες. Με αυτό τον τρόπο η αγορά γέμισε σταδιακά με κρατικοδίαιτες ιδιωτικές επιχειρήσεις που λειτουργούσαν σαν κρατικές, και με συντεχνίες που διεκδικούσαν ολοένα και περισσότερα προνόμια. Το παραγωγικό αυτό μοντέλο θα είχε καταρρεύσει πλήρως από τη δεκαετία του 1970, αν δεν στηριζόταν για γεωπολιτικούς λόγους από τη Δύση, με δανεικά κι επιδοτήσεις. Το τελευταίο φιλί της ζωής τού το έδωσαν οι μετανάστες από τις πρώην σοβιετικές χώρες που αύξησαν το ΑΕΠ δουλεύοντας ανασφάλιστοι για ένα κομμάτι ψωμί, με τις ευλογίες των δεξιών και αριστερών κυβερνήσεων. Παράλληλα, τα φθηνά επιτόκια της ΟΝΕ έδωσαν σε όλους τη δυνατότητα να ζήσουν το όνειρο της δανειακής ευημερίας και να πιστέψουν ότι πάντα θα υπάρχουν μετανάστες για να παράγουν τα προϊόντα που θα απολαμβάνουν οι Ελληνες με δανεικά κι αγύριστα. 

Από τη στιγμή όμως που έκλεισε η στρόφιγγα των δανεικών, άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια τα προβλήματα του παραγωγικού μοντέλου που τα είχαν κουκουλώσει τα δάνεια και οι επιδοτήσεις. Τότε οι πολιτικοί, για να κρύψουν τη γύμνια τους και την ανυπαρξία εναλλακτικού παραγωγικού μοντέλου, ξεκίνησαν με τη σειρά την αντιμνημονιακή πορεία που οδηγεί μαθηματικά σε... νέα μνημόνια. 

Κάπως έτσι τελειώνει το μετεμφυλιακό success story - και αν δεν αλλάξει γρήγορα το παραγωγικό μας μοντέλο, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα γελούν με τη χώρα που νίκησε σε δύο Παγκόσμιους και στον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά έγινε φτωχότερη από τους ηττημένους, επειδή οι πολιτικοί της καβγάδιζαν για την αναδιανομή (υπέρ της εκλογική τους πελατείας) και δεν πήραν χαμπάρι πως το εισόδημα ολοένα μειώνεται. 

Θανάσης Λαγός

e-mail: lathanasis@yahoo.gr

Τελευταία τροποποίηση στις Δευτέρα, 30 Μαϊος 2016 18:25

NEWSLETTER