Το είχε πει και παλιότερα, αποσπώντας και… πρωτοσέλιδους τίτλους, ωστόσο από εκείνη την πρώτη φορά, μέχρι και τώρα, που ειπώθηκε ξανά η συγκεκριμένη ιδέα, έχει παρέλθει αρκετός καιρός, χωρίς στο μεταξύ να έχει υπάρξει η παραμικρή κινητικότητα για το σχετικό ζήτημα. Εκτός και αν υπάρχουν… απόρρητες επαφές και διεργασίες, για τις οποίες δεν γνωρίζει ο υπογράφων…
Κάθε άλλο παρά αισιόδοξη μπορεί να είναι η εκτίμηση που θα κάνει ο οποιοσδήποτε καλόπιστος, βλέποντας την οικτρή κατάσταση της σιδηροδρομικής γραμμής από το Ασπρόχωμα μέχρι τη Μεσσήνη -χορταριασμένη, εν πολλοίς αποψιλωμένη από το σκύρο ανάμεσα στις ράγες και με γέφυρες και τεχνικά τελείως ή μερικώς κατεστραμμένα, από τις πλημμύρες του περυσινού Σεπτεμβρίου…
Θα περίμενε κανείς ότι με δεδηλωμένη από τα χείλη του ίδιου του δημάρχου την πρόθεση για αναβίωση της σιδηροδρομικής συγκοινωνίας του Νησιού με την Καλαμάτα, η δημοτική αρχή της Μεσσήνης θα είχε… «ανέβει στα κάγκελα», ζητώντας τουλάχιστον να αποκατασταθεί -σε ανεκτό επίπεδο, έστω- η γραμμή στην ευθεία από το Ασπρόχωμα μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Κι ας γινόταν αργότερα η… επέκτασή της μέχρι τη Μπούκα.
Ωστόσο, τίποτα τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει -κι αυτό, δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε ότι πραγματικά δεν «κουνιέται φύλλο» για το συγκεκριμένο θέμα επειδή κανείς δεν έχει πει τίποτα σε κανέναν -πόσω μάλλον να πιέσει-, είτε ότι ακόμα και αν αυτός ο «κανείς» έχει πει κάτι σε κάποιον, ο «κάποιος» το έχει ξεκόψει εξ αρχής.
Εστω η μία από τις δύο περιπτώσεις να ισχύει, εύκολα καταλαβαίνει κανείς για ποιο λόγο απλώς αρκούμαστε σε επαναλήψεις ευχολογίων. Αλλα… τρένα ν’ αγαπιόμαστε!
Βασίλης Γ. Μπακόπουλος
