Επιπλέον, ο δήμαρχος ανακοίνωσε ότι φέτος “θα φυτέψουμε χιλιάδες δέντρα στην πόλη της Καλαμάτας, υψηλό πράσινο, ξεκινώντας από την επόμενη εβδομάδα”. Μάλιστα...
Βέβαια, παλιότερα, ο ίδιος διαβεβαίωνε πως ήδη έχουν φυτευτεί “χιλιάδες δέντρα” στην Καλαμάτα, απαντώντας στο Δημοτικό Συμβούλιο σε κριτική για το πράσινο στην πόλη. Το πολύ-πολύ να έχουμε... περισσότερες χιλιάδες δέντρα -άρα και σίγουρο άλλο ένα βραβείο...
Ολα αυτά δεν μπορεί παρά να φέρνουν στη μνήμη άλλη μία βράβευση της Καλαμάτας, πριν μια 5ετία περίπου -εκείνη τη φορά για τη διαχείριση των συσκευασιών, καθώς ο δήμος μας είχε επιτύχει το υψηλότερο πανελλαδικό ποσοστό και πολύ κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο ανακυκλώνοντας, τότε, το 25% των συσκευασιών.
Τώρα θα μου πείτε, με μια Μαραθόλακκα που έχει σοβαρά προβλήματα, με μια μονάδα λιπασματοποίησης απορριμμάτων την οποία η δημοτική αρχή μόνο για αυτό τον σκοπό δεν χρησιμοποιεί, εσύ θυμάσαι βραβεύσεις και ανακυκλώσεις...
Κι όμως, όπως και η περσινή της WWF για το “αστικό πράσινο”, έτσι και η συγκεκριμένη εκείνη βράβευση, ως μεμονωμένο γεγονός, ήταν όντως κάτι αξιοσημείωτο. Με τη διαφορά ότι κανείς -όπως φαίνεται- δεν έλαβε υπ’ όψιν ορισμένες παραμέτρους ώστε να την θέσει στη σωστή της διάσταση, προκειμένου από τότε η ανακύκλωση των συσκευασιών να καλύψει ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό...
Αραγε, η βράβευση για το “αστικό πράσινο” τι ακριβώς αφορούσε; Μιας και το μόνο πράσινο κομμάτι της Καλαμάτας μέσα στον οικοδομικό ιστό είναι το Πάρκο Σιδηροδρόμων -έργο που σαφώς έρχεται από το... απώτερο παρελθόν. Διαφορετικά, πού ακριβώς έχει γίνει την τελευταία δεκαετία ουσιαστική παρέμβαση, η οποία να δίνει ανάσα στην πόλη;
Ισα-ίσα εντάχθηκαν στο σχέδιο πόλης και οι τελευταίοι μπαξέδες της Καλαμάτας -ίσως να μπορούσε γι’ αυτό να υπάρξει κάποιο βραβείο...
Εν κατακλείδι, ας μου επιτραπεί -μετά κι από τα παραπάνω- να είμαι συγκρατημένος και να μην πανηγυρίζω για τη βράβευση από το WWF, όπως φάνηκε να κάνει ο δήμαρχος Καλαμάτας. Καθότι το αποκαλούμενο “υψηλό πράσινο” είναι κάτι που εκ των πραγμάτων... φαίνεται, ωστόσο -ας μου επιτραπεί να δηλώσω- στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, εδώ και χρόνια, μοιάζει να είναι... αόρατο.
Βασίλης Γ. Μπακόπουλος
