Εχουμε φτάσει στο σημείο να αναζητούν όλοι με αγωνία ένα σημάδι, ένα μήνυμα που να δείχνει ξεκάθαρη εικόνα.
Κυκλοφορούμε στο δρόμο και ο κόσμος μάς ζητά να του πούμε τι γίνεται, τι γνωρίζουμε... γιατί είμαστε δημοσιογράφοι και ξέρουμε, έχουμε εικόνα. Και το πιο φορτικό, ο κόσμος νομίζει ότι έχουμε κάνει δημοσκόπηση ή γνωρίζουμε τι δημοσκοπήσεις έχουν διενεργηθεί, και περιμένει να του πούμε τι δείχνουν. Ποιο είναι το δίδυμο που πάει στον δεύτερο γύρο.
Κι αφού δεν μπορούμε να απαντήσουμε και να ικανοποιήσουμε την περιέργεια και την αγωνία των συμπολιτών μας, μας ζητούν τη γνώμη μας για τον κόσμο που συγκέντρωσε ο κάθε υποψήφιος δήμαρχος στο Πνευματικό Κέντρο ή σε άλλους μεγάλους χώρους, και συγκρίνοντας τις συγκεντρώσεις να αποφανθούμε αν... έβγαλαν δήμαρχο ή -στη χειρότερη- ποιοι θα πάνε τη δεύτερη Κυριακή.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτή η αγωνία των συμπολιτών μας ήταν κάτι παραπάνω από ένα αστείο, αλλά είναι τέτοια η ένταση της αναμονής για πειστικές απαντήσεις, που παραδέχομαι πλέον ότι ο κόσμος ζει με τις εντυπώσεις και το παραμύθι. Φτιάχνεται αν ακούσει ότι η συγκέντρωση του υποψηφίου δημάρχου που υποστηρίζει «έβγαλε δήμαρχο», έστειλε ηχηρό μήνυμα (έχει ξεφτιλιστεί η συγκεκριμένη λέξη) και πως... δε χρειάζεται να κάνουμε καν εκλογές.
Εχει πλάκα, όταν οι ίδιοι άνθρωποι που περιμένουν μια δημοσκόπηση για να δουν αν έχει τύχη ο εκλεκτός τους υποψήφιος, είναι έτοιμοι να αμφισβητήσουν την αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων και να υποστηρίξουν πως εκείνος που την παραγγέλνει και την πληρώνει έχει καλύτερα νούμερα από τα αναμενόμενα, υψηλότερα από άλλους υποψηφίους με μεγαλύτερη δυναμική.
Για να μιλήσουμε όμως σοβαρά, αν ο κόσμος θέλει καλύτερες μέρες για τον τόπο και την κοινωνία, οφείλει να ψηφίσει και κανέναν ικανό και αξιόλογο υποψήφιο, πέρα από τους φίλους και τους κουμπάρους. Γιατί η επόμενη μέρα είναι το μεγάλο στοίχημα. Και θα το κερδίσουμε, αν ψηφίσουμε πρόσωπα που έχουν δώσει εξετάσεις στην κοινωνία, που κομίζουν ξεκάθαρες απόψεις και έχουν τη δυνατότητα να συνεννοηθούν και να συνθέσουν.
