Από την άλλη, στον Αρι, το ποτάμι στον Μπουρνιά, σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν ποδηλατόδρομοι και χώροι περιπάτου -και πολύ καλώς έπραξαν αυτοί που προχώρησαν στην υλοποίηση αυτών των έργων, τα οποία ανέδειξαν την πανέμορφη φύση στη συγκεκριμένη περιοχή, στις παρυφές της μεσσηνιακής πρωτεύουσας.

Η σύγκριση δεν είναι απλώς άνιση, απλώς δεν υπάρχει σύγκριση. Βεβαίως, για να λέμε και τα πράγματα όπως είναι, ο Νέδοντας στη διαδρομή του μέσα στην πόλη έχει νερό μόνο τον χειμώνα -χείμαρρος γαρ-, ενώ ο Αρις ως… γνήσιος ποταμός διαθέτει νερό όλο τον χρόνο.

Ωστόσο, κάπου θα πρέπει να δοθεί ένα τέλος στην πλήρη απαξίωση του Νέδοντα, ο οποίος μέχρι τις αρχές του περασμένου αιώνα, ιδιαίτερα στην περιοχή όπου τώρα δραστηριοποιούνται η Κεντρική Αγορά και τα συνεργεία του Δήμου Καλαμάτας, αποτελούσε χώρο αναψυχής και περιπάτου των Καλαματιανών.

Είναι γεγονός ότι από τη γέφυρα της οδού Σπάρτης και νότια λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν πλέον για τον Νέδοντα -το παιχνίδι μοιάζει να είναι οριστικά χαμένο, η άσφαλτος και το τσιμέντο απλώς... εξαφάνισαν ακόμα και τα ίχνη του ποταμού από το κέντρο της πόλης.

Ομως από τη γέφυρα και βόρεια, στην οδό Χρήστου Μαλαπάνη, υπάρχουν ακόμα περιθώρια να αναγεννηθεί η περιοχή και από χωματερή -δραστηριοτήτων, αλλά και… σκουπιδoμπάζων- να αναγεννηθεί σε έναν χώρο με πράσινο, με υποδομές για κοινωνικές και αθλητικές δραστηριότητες.

Μια πρώτη απόπειρα φαίνεται να αποτελεί το ανοιχτό θέατρο που δρομολόγησε η δημοτική αρχή, χωρίς ωστόσο να λείπουν τα προβλήματα ως προς τη χωροθέτηση ενός τέτοιου έργου σχεδόν... μέσα στην κοίτη του χειμάρρου.

Ας βρεθεί, ωστόσο, κάποια λύση που να συμπεριλαμβάνει και την οριστική μετακόμιση των συνεργείων, διαφορετικά ο Νέδοντας θα υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο…

Β.Γ.Μ.