Ο φετινός εορτασμός αναπόφευκτα πραγματοποιείται στη σκιά της πανδημίας, ωστόσο έχει αποτελέσει και πεδίο σφοδρής πολιτικής αντιπαράθεσης, με το ένα λάθος να διαδέχεται το άλλο.
Εκ των πραγμάτων λόγω των πρωτόγνωρων καταστάσεων και των περιοριστικών μέτρων που έχουν επιβληθεί τις τελευταίες εβδομάδες, ο εορτασμός της 47ης επετείου δύσκολα μπορεί να έχει τον μαζικό χαρακτήρα των προηγούμενων ετών, τουλάχιστον όπως τον γνωρίζαμε. Ίσως ένα μοντέλο σαν κι αυτό, που με επιτυχία εφάρμοσε το ΚΚΕ την Πρωτομαγιά θα μπορούσε να λειτουργήσει, όμως αποτελεί μεγάλο ερωτηματικό πώς θα μπορούσε να γίνει αποτελεσματικά κάτι τέτοιο στην πορεία του Πολυτεχνείου.
Στην επίμονη στάση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης να πραγματοποιηθούν κανονικά και φέτος οι εκδηλώσεις -και ενώ από τις 7 Νοεμβρίου έχει επιβληθεί γενικό lockdown- έρχεται ακολούθως η κυβέρνηση να εφαρμόσει απαγόρευση κυκλοφορίας τύπου... στρατιωτικός νόμος, σε μία κίνηση που δύσκολα μπορεί να σταθεί με λογικά επιχειρήματα. Απόφαση η οποία έχει περισσότερο τη χρησιμότητα της επικοινωνιακής κατανάλωσης στη δεξιά και πέρα πτέρυγα του κυβερνώντος κόμματος. Δεν αρκούσαν τα υπόλοιπα περιοριστικά μέτρα και η απαγόρευση συνωστισμού και έπρεπε να επιβληθεί απαγόρευση συναθροίσεων σε όλη τη χώρα για ένα τετραήμερο;
Τα εκατέρωθεν λάθη, η ακραία πολιτική πόλωση και η εκδικητικότητα μόνο στοιχεία πολιτικού πολιτισμού δεν αποτελούν. Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη να θυμάται και να τιμά το Πολυτεχνείο, όπως και τις εθνικές εορτές. Κάθε μία επέτειος έχει το δικό της νόημα, που καλό είναι να μην τα θυμόμαστε μόνο κάθε χρόνο την αντίστοιχη ημέρα, αλλά να αποτελούν οδηγό στη γενικότερη πορεία μας.