Παραλιακοί και άλλοι δρόμοι πηγμένοι από αυτοκίνητα, θυμίζουν χωρίς υπερβολή κεντρικές λεωφόρους της Αθήνας σε ώρες αιχμής. Το οξύμωρο είναι ότι όλοι αυτοί που βρίσκονται στα αυτοκίνητα κατευθύνονται σε κάποια παραλία, ή γενικότερα αναζητούν στιγμές χαλάρωσης μακριά από τις πολλές έννοιες της καθημερινότητας... Πρέπει δηλαδή να περάσουν ακόμα μία δοκιμασία μέχρι να φτάσουν στον επιθυμητό προορισμό.

Ας δούμε λίγο το παράδειγμα της Καλαμάτας, όπου πλέον η παραλιακή Ναυαρίνου έχει πάρει κάτι από τη... χάρη της Κηφισίας ή της Πατησίων, ενώ ανάλογες εικόνες συχνά πυκνά παρατηρούνται στο δρόμο προς Μικρή Μαντίνεια και Κιτριές: μια περιοχή που εκ των πραγμάτων σηκώνει μεγάλο μέρος του όγκου των παραθεριστών. 

Πρόσφατα ένας φίλος από την Αθήνα, αφού πρώτα σχολίασε τις εικόνες αυτές, αναρωτήθηκε: «Μα καλά, γιατί δεν παίρνουν την αστική συγκοινωνία;» - λαμβάνοντας φυσικά αμέσως την απάντηση: «Γιατί σταματάει στο "Φιλοξένια”». 

Εχει έρθει πια ο καιρός η Καλαμάτα να δει σοβαρά την επέκταση του δικτύου αστικής συγκοινωνίας, τουλάχιστον για τους θερινούς μήνες, και προς περιοχές που προσελκύουν πλήθος επισκεπτών. Τα οφέλη που αναμένονται από μία τέτοια κίνηση δεν χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση - και σε κάθε περίπτωση οι συγκοινωνιακοί φορείς της πόλης θα πρέπει τελικά να βρουν τη χρυσή τομή και να προχωρήσουν σε μία οργανωμένη αναδιάρθρωση του δικτύου της αστικής συγκοινωνίας στην πόλη, η οποία αλλάζει.

Σε αυτή την προσπάθεια βεβαίως, μερίδιο έχουν και οι επαγγελματίες, οι οποίοι θα πρέπει από τη δική τους πλευρά να ασκήσουν τις απαραίτητες πιέσεις, ώστε να προχωρήσει μεθοδικά μια τέτοια κίνηση που αναμφισβήτητα θα δώσει σημαντικές λύσεις σε διάφορα επίπεδα στην καθημερινότητα κατοίκων και επισκεπτών.