Σε αυτό, που οι περισσότεροι συμφωνούν πάντως, είναι ότι ο εκλογικός νόμος μόνο αναλογική εκπροσώπηση δεν εξασφαλίζει. Η βούληση των πολιτών, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσω των εκλογών, συχνά απέχει αρκετά από τις έδρες, που τελικά εξασφαλίζουν τα κόμματα. Οσο η νύχτα των εκλογών προχωράει και εξελίσσεται η διαδικασία αποτελεσμάτων και αφού ολοκληρωθεί η πρώτη κατανομή των εδρών, βάσει των ποσοστών ξεκινάει η επίλυση μίας πραγματικά πολυπαραγοντικής εξίσωσης. Εδρες κάνουν... βόλτα από τη μία εκλογική περιφέρεια στην άλλη όλη τη νύχτα μέχρι να δούμε τελικά πού θα... κάτσουν. Ολη αυτή η διαδικασία μόνο την αναλογική εκπροσώπηση δεν ευνοεί. Ετσι συναντάμε φαινόμενα σαν κι αυτά των προηγούμενων εκλογών, όπου για παράδειγμα στη Μεσσηνία η Νέα Δημοκρατία με προβάδισμα 6 μονάδων από τον ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξε έναν βουλευτή, σε αντίθεση με το κυβερνών κόμμα που εξέλεξε 4. Στην ίδια λογική και τα πρόσφατα παραδείγματα του Εβρου, της Πιερίας και ξανά της Μεσσηνίας, όπου η πλειοψηφούσα εκεί Νέα Δημοκρατία απέσπασε μία μόνο έδρα έναντι 3 του ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά σε όλα αυτά σημαντικό ρόλο παίζει το περιβόητο μπόνους των 50 εδρών, που προ ετών (αρχικά ως 40 έδρες) δημιουργήθηκε ως “ασπίδα” διασφάλισης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, πρώτα από το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια από τη Νέα Δημοκρατία. Σήμερα λοιπόν το παραπάνω τρικ εξακολουθεί να αποτελεί βραχνά για τα κόμματα, καθώς εξ ορισμού ευνοεί το πρώτο κόμμα. Το πόσο δίκιο έχουν οι φωνές διαμαρτυρίας με βάση το ιστορικό παρελθόν μπορεί ο καθένας να το κρίνει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει μεταξύ άλλων να βάλει στις υψηλές θέσεις των προτεραιοτήτων της την αλλαγή του εκλογικού νόμου προς το αναλογικότερο. Αλλωστε πάγια θέση της Αριστεράς αποτελεί η καθιέρωση ενός μοντέλου της απλής αναλογικής. Διαχρονικό αίτημα, για το οποίο υπάρχει μία ιστορική ευκαιρία να γίνει πράξη.