Δεν έχασε χρόνο και δεν περίμενε να μεταφερθεί με ασθενοφόρο λόγω του φόρτου που υπήρχε και τον μετέφερε με δικό του μέσο στην αρκαδική πρωτεύουσα. Εκεί διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για οξεία σκωληκοειδίτιδα και αμέσως τον υπέβαλαν σε επέμβαση και όλα ευτυχώς εξελίχθηκαν κατ' ευχήν.
Πόσα ανάλογα περιστατικά όμως συμβαίνουν καθημερινά στη Μεσσηνία και πόσα παιδιά χρήζουν ανάλογων εξετάσεων και στη συνέχεια επεμβάσεων και οι γονείς τους αναγκάζονται να μεταβούν στην Τρίπολη ή ακόμα και στην Αθήνα;
Οι ευθύνες πάντως για όλο αυτό προφανώς και σε μεγάλο βαθμό δεν βαρύνουν τους γιατρούς, οι οποίοι υπόκεινται σε εισαγγελικούς περιορισμούς για τα περιστατικά που μπορούν να χειριστούν, εφόσον πρόκειται για μικρά παιδιά.
Η λύση προφανώς είναι να υπάρχουν στα νοσοκομεία των μεγάλων -τουλάχιστον- πόλεων ειδικότητες γιατρών, που αφορούν παιδιά (παιδοχειρουργός κ.ά.). Φυσικά από τα λόγια στην πράξη υπάρχει μεγάλη απόσταση, καθώς τα εμπόδια δεν είναι μόνο οικονομικής φύσεως, αλλά και πρακτικά, καθώς πιθανόν δεν υπάρχει ο επαρκής αριθμός εξειδικευμένων σε τέτοια περιστατικά γιατρών, για να καλύψουν όλες τις ανάγκες.
Τι μπορεί να πει όμως κάποιος στους γονείς, που τρέχουν μέσα στον πανικό να δουν τι έχει το παιδί τους και πώς μπορούν να το αντιμετωπίσουν; Τη λύση στον παραπάνω γρίφο καλούνται να λύσουν οι διοικήσεις των κατά τόπους νοσοκομείων και φυσικά η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας. Δεν είναι πάντως δυνατόν το 2016 παιδιά με κάποιο -μικρότερο ή μεγαλύτερο- πρόβλημα υγείας να γίνονται “μπαλάκι” από δω κι από κει!
