Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, στην Καλαμάτα έχουμε και τα σχολεία δύο ταχυτήτων: τα «καλά» και τα «κακά», όπως έχουν καταχωρηθεί στη συλλογική κοινωνική συνείδηση, και όχι μόνο. Δεν είναι βέβαια καλύτεροι οι εκπαιδευτικοί στα μεν έναντι των δε, ούτε κάνουν διαφορετικά μαθήματα. Απλώς σε κάποια συνωστίζονται τα παιδιά των μεσαίων στρωμάτων, που έχουν τη δυνατότητα για ενίσχυση με φροντιστήρια αλλά και επιπρόσθετες εξωσχολικές δραστηριότητες, και στα υπόλοιπα τα παιδιά φτωχότερων οικογενειών και γειτονιών που κινούνται σε άλλο επίπεδο. Κανονικός ταξικός διαχωρισμός δηλαδή, για τον οποίο όλοι -και ειδικότερα οι «επαναστάτες» που ευδοκιμούν πολύ στο χώρο των εκπαιδευτικών- κλείνουν επί σειρά ετών τα μάτια, ώστε να μη διαταραχθούν ισορροπίες διαφόρων ειδών, που βόλευαν και εξακολουθούν να βολεύουν.
Το ωραίο είναι ότι υπήρξε... ιερή αγανάκτηση γιατί κατά τον αγιασμό σε ένα από τα «καλά» σχολεία ο δήμαρχος τόλμησε να δείξει με το δάχτυλο, λέγοντας ότι το συγκεκριμένο είναι το καλύτερο της πόλης. Ξαφνικά, όλοι άρχισαν να πέφτουν από τα σύννεφα και να κατηγορούν αυτόν που έδειξε την αλήθεια. Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο, γιατί κανείς δεν θέλει να δει την πραγματικότητα και, κυρίως, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Να δούμε δηλαδή, μεταξύ άλλων, πόσα σχολεία χρειάζονται τελικά στην Καλαμάτα, με βάση τον μαθητικό πληθυσμό και τη δυναμικότητα του κάθε κτηρίου. Τι το θέλουμε για παράδειγμα το Πολυκλαδικό αν είναι «ερείπιο» που η συντήρηση και η λειτουργία του κοστίζουν υπέρμετρα; Μήπως μια νέα κατανομή του μαθητικού δυναμικού σε όλες τις βαθμίδες μπορεί να οδηγήσει σε ορθολογικότερη αλλά και οικονομικότερη λειτουργία; Δεν μπορεί να υπάρχουν σχολεία με τον ελάχιστο αριθμό μαθητών στην τάξη και άλλα με τον μέγιστο. Και το βασικότερο, δεν μπορεί στη δημόσια εκπαίδευση να υπάρχουν πατρίκιοι και πληβείοι. Δεν είναι δυνατόν σε μια πόλη όπως η Καλαμάτα να μην έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης. (Γιατί κακά τα ψέματα, άλλη δουλειά γίνεται εκεί όπου μαζεύεται ο «αφρός» και άλλη στον «κατιμά»). Κι αυτό που όλοι ξέρουν -και πρώτα απ' όλους οι γονείς- ας σταματήσουμε επιτέλους να το κρύβουμε όλοι κάτω από το χαλί.
Η συγχώνευση των σχολικών μονάδων αποτελεί όμως... αιτία πολέμου, ενώ αντίθετα, με τη μείωση των ωρών διδασκαλία υπό την καταπληκτική δικαιολογία της παιδαγωγικής ελάφρυνσης των μαθητών κανένας δεν έδειξε να έχει πρόβλημα. Τώρα, το αν αυτή η κίνηση είχε ως μοναδικό στόχο να «λύσει» το πρόβλημα της έλλειψης εκπαιδευτικών, κανέναν δεν συγκίνησε, πέρα από κάποιους με οργανική θέση μέσα στην Καλαμάτα, που βρέθηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα της Μεσσηνίας! Ταυτόχρονα, το τι θα κάνουν οι γονείς που τα παιδιά τους ξαφνικά τελειώνουν στις 1.15 το μεσημέρι, περνά σε δεύτερη μοίρα. Αλλωστε όλο και κάποια γιαγιά θα υπάρχει για να τα μαζέψει... Μόνο στα έξοδα θα τσοντάρουν οι παππούδες με τις συντάξεις;
Τελικά, η «ελληνική ιδιαιτερότητα» δεν είναι τίποτε άλλο από τους συνταξιούχους: Αυτοί αποδεικνύονται ο από μηχανής θεός του ελληνικού δράματος, που κλείνει κάθε τρύπα του συστήματος. Μπορεί να δίναμε συντάξεις λίγο πρόωρα, αλλά με αυτόν τον τρόπο έχουμε λύσει προβλήματα που αλλού τα αντιμετωπίζουν με εργαζόμενους. Δεν είναι τελικά τυχαίο ότι εδώ ο εργαζόμενος αμείβεται λιγότερο από το συνταξιούχο. Αυτή είναι η τραγική πραγματικότητα που δυστυχώς έχει δημιουργηθεί.
Και τα ωραία δεν σταματούν εδώ. Τα προγράμματα σπουδών καθορίζονται σε κλειστές συσκέψεις στο Μαξίμου με την ιερή συμφωνία Αρχιεπισκόπου και λοιπών παρευρισκόμενων, ενώ το πώς και τι θα διδάσκεται στην Ιστορία αποτελεί αντικείμενο διαφόρων «ειδικών» της κακιά ώρας. Η Εκκλησία λοιπόν αποφασίζει για το πώς θα διδάσκονται τα θρησκευτικά, οι διάφοροι ιδεοληπτικοί για το αν θα μαθαίνουν τα παιδιά για το Μέγα Αλέξανδρο, οι παππούδες θα καλύπτουν τα κενά μεταξύ φαγητού και φροντιστηρίου, και όλοι μαζί θα υπερηφανευόμαστε εις το διηνεκές για το πατρίς - θρησκεία - οικογένεια!
Το συγκεκριμένο τρίπτυχο απ' ό,τι φαίνεται κυριαρχεί σε κάθε εκδοχή του εθνολαϊκισμού, είτε έχει δεξιό είτε αριστερό πρόσημο. Η διαφορά τους βρίσκεται στο ότι οι μεν θυμούνται την Καισαριανή και οι δε την Πηγάδα, αλλά στο τέλος όλοι συμφωνούν στον απομονωτισμό, την οπισθοχώρηση και τον αντιευρωπαϊσμό. Τίποτα φυσικά δεν είναι τυχαίο, κι όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην εκπαίδευση είναι ο καθρέφτης αυτής της πραγματικότητας.
panagopg@gmail.com
