Τον Ιανουάριο του 1992 δημοσιεύθηκε στον τότε “Οικονομικό Ταχυδρόμο” ένα άρθρο του Γιάννη Μαρίνου με τίτλο “Είμαστε έθνος καραγκιόζηδων”. Στο άρθρο αυτό ο κ. Μαρίνος εκφράζει την απορία του “για την ενθουσιώδη υιοθέτηση και προβολή του μύθου του Καραγκιόζη στην Ελλάδα από πλήθος ανθρώπων της τέχνης και της διανόησης, από παιδαγωγούς και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης”. Ο κ. Μαρίνος απορεί γιατί η ελληνική κοινωνία υιοθετεί το πρότυπο του τεμπέλη καταφερτζή που δεν έχει ιερό και όσιο και επιβιώνει κοροϊδεύοντας συγγενικά του πρόσωπα όπως ο μπαρμπα-Γιώργος ή δέρνοντας τον καλύτερό του φίλο τον Χατζηαβάτη. Το άρθρο αυτό του κ. Μαρίνου αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα στο “Βήμα” και με προβλημάτισε. Ομως οι παιδικές μου αναμνήσεις αποδείχτηκαν πιο ισχυρές και αποφάσισα ότι θα λατρεύω τον Καραγκιόζη αγνοώντας τις φωνές του ορθολογισμού. Ολα αυτά ίσχυαν μέχρι να διαπιστώσω τις συνέπειες της διαπαιδαγώγησης γενιών και γενιών από τον καμπούρη ήρωα. Διαπίστωσα τις συνέπειες πρόσφατα παρακολουθώντας στα τηλεπαράθυρα τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ Γιώργο Καρατζαφέρη να προσπαθεί να πείσει την κοινή γνώμη ότι είναι άξιος να αναλάβει την εξουσία ώστε να διαχειριστεί τον παρά του δυτικού πασά. Ούτε την εποχή του... μπερντέ δεν γίνονταν αυτά τα πράγματα. Κάθε βράδυ στα παράθυρα ο Καρατζαφέρης. Ποιος είναι τελικώς ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ; Σίγουρα δεν είναι ένας νέος Ελευθέριος Βενιζέλος. Ούτε καν ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ένας Ανδρέας Παπανδρέου. Στην πραγματικότητα είναι ιδιοκτήτης ενός τηλεοπτικού σταθμού με ποσοστά θεαματικότητας μικρότερα και από τα εκλογικά ποσοστά του ΛΑΟΣ. Γιατί λοιπόν τον καλούν οι άλλοι ιδιοκτήτες στα κανάλια τους κάθε μέρα; Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ο κ. Καρατζαφέρης είναι κάθε μέρα στα τηλεοπτικά παράθυρα και σχολιάζει τους πάντες και τα πάντα. Αλλα λέει το πρωί, άλλα το μεσημέρι και άλλα το βράδυ. Τους ζάλισε όλους και πριν πάρουν χαμπάρι τις ασυναρτησίες... το ΛΑΟΣ έγινε κυβερνητικός εταίρος. Τότε και μόνο τότε κάποιοι θυμήθηκαν τις ακροδεξιές κορώνες της ηγεσίας του ΛΑΟΣ και των στελεχών του που έγιναν υπουργοί και υφυπουργοί. Απέκτησε λοιπόν η κυβέρνηση ακροδεξιά πτερύγια; Είναι ο Βορίδης περισσότερο ακροδεξιός από άλλους Ελληνες αιρετούς; Να το θέσω αλλιώς το ερώτημα: Γιατί είναι ακροδεξιός ο Βορίδης και δεν είναι ακροδεξιός ο δήμαρχος Καλαμάτας Παναγιώτης Νίκας ή όποιος άλλος πήγε στην κηδεία του χουντικού Γιάννη Λαδά; Γιατί δεν είναι ακροδεξιοί οι αντιδήμαρχοι της Καλαμάτας που πήγαν στην κηδεία του χουντικού Γιάννη Λαδά; Θα μου πείτε: Δεν είναι ακροδεξιός ο Μάκης Βορίδης ο οποίος γύριζε στα νιάτα του με τσεκούρια στα χέρια για να ανοίξει κεφάλια αριστερών; Θα απαντήσω και εγώ με ερώτηση. Ποιος ξέρει τι έκανε στα νιάτα του ο δήμαρχος Καλαμάτας ή άλλα στελέχη της Δεξιάς; Ας μην ξεχνάμε ότι ο Τατούλης ξεκίνησε από το ΕΚΚΕ και σήμερα παριστάνει τον φιλελεύθερο ενώ την ίδια στιγμή υπερασπίζεται με πάθος τα προνόμια των συντεχνιών. Ετσι ή αλλιώς στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Σαν τον Λάμπρο Μπούκλη ο οποίος δηλώνει οικολόγος, ενώ ταυτόχρονα προωθεί αεροπορικές εταιρείες στην Πελοπόννησο. Μέχρι τώρα ξέραμε ότι οι οικολόγοι προωθούν το σιδηρόδρομο. Από εδώ και πέρα το μόνο που μένει να δούμε είναι οικολόγους να αγωνίζονται για τη δημιουργία.... πίστας “Φόρμουλα 1” στην Πελοπόννησο. Μάλλον όμως θα τους προλάβει ο Καρατζαφέρης σε κάποιο τηλεοπτικό δελτίο και θα πιστωθεί αυτός την ιδέα για τη μεγάλη ιδέα της αυτοκίνησης.
“Είμαστε έθνος καραγκιόζηδων” έγραφε το 1992 ο κ. Μαρίνος. Μια εικοσαετία μετά δεν υπάρχουν μπερντέδες. Υπάρχουν μόνο... τηλεοπτικά παράθυρα. Ο συμπαθής καμπούρης ήρωας σπανίως εμφανίζεται στην τηλεόραση. Ο Καρατζαφέρης κάνει μεγαλύτερα... νούμερα θεαματικότητας και κερδίζει το τηλεοπτικό κοινό. Κωμωδία ή τραγωδία; Εξαρτάται από το τι θα λέμε μετά από είκοσι χρόνια. Αν μιλούν για “έθνος Καρατζαφέρηδων” θα έχουμε βιώσει τη μεγαλύτερη τραγωδία από την εποχή του Αισχύλου έως σήμερα.