Το Πταισματοδικείο Καλαμάτας που τον καταδίκασε δεν δέχθηκε τους ισχυρισμούς του περί αντισυνταγματικότητας και όλα τα υπόλοιπα, και επέβαλε την πληρωμή, αναδρομικά, διοδίων και δικαστικών εξόδων. Το μέλος του κινήματος δεν δέχθηκε να πληρώσει ο ίδιος ή οι αλληλέγγυοι σύντροφοί του κάτι λιγότερο από 1.000 ευρώ, και έτσι οδηγήθηκε στη φυλακή για περίπου 1 μήνα. Η κίνηση αυτή μοιάζει περισσότερο με ακτιβιστική ενέργεια προκειμένου να επανέλθει στην επικαιρότητα ένα θέμα που... έκοψε πολλά εισιτήρια στο παρελθόν και οδήγησε κάποιους σε υπουργικές καρέκλες.
Κρίνοντας από τις αντιδράσεις όμως, δεν συγκινούνται πλέον πολλοί. Μια-δυο ανακοινώσεις για την τιμή των όπλων, μερικές οργισμένες αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια και… από 'δώ πάν' κι οι άλλοι. Τα «κινήματα» αυτά δεν μπορούν πλέον να κάνουν ούτε μια αξιοπρεπή συγκέντρωση συμπαράστασης· για διαμαρτυρία στα διόδια δεν συζητάμε καν.
Φαντάζεται ο καθένας τι θα γινόταν αν υπήρχε τέτοια εξέλιξη πριν από το 2015; Τι έχει συμβεί; Γιατί κουράστηκαν οι «αγωνιστές» και δεν έχουν δύναμη ούτε να διαμαρτυρηθούν για αυτούς που έχουν μένει στις διακηρύξεις του παρελθόντος και οδηγούνται ακόμα και στη φυλακή; Ποιος ήταν ο σχηματισμός ο οποίος καθοδηγούσε, συσπείρωνε και κινητοποιούσε;
Είναι προφανές ότι κάποιοι γνώριζαν από την αρχή ότι αυτά που υποστήριζαν δεν έστεκαν σε καμία λογική και απλώς χρησιμοποιούσαν ανθρώπους για να κάνουν φασαρία. Αυτοί σήμερα κρύβονται, και όσοι τους ακολουθούσαν λουφάζουν γιατί νιώθουν συνένοχοι. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Μένουν βέβαια κάποιοι που συνεχίζουν να πιστεύουν σε ιδεολογικές αυταπάτες και σε αβάσιμες ερμηνείες των νόμων και του Συντάγματος. Είναι όμως απελπιστικά μόνοι τους και προφανώς χρειάζονται βοήθεια και στήριξη την οποία κανένας δεν τους παρέχει: Τα κυβερνητικά στελέχη δεν προλαβαίνουν, γιατί ψάχνουν για επενδυτές μέσω ΣΔΙΤ, ενώ οι υπόλοιποι έχουν επιστρέψει στη Βαβέλ του αδιέξοδου ανορθολογισμού.
Ο πολιτικός ανορθολογισμός, που φούντωσε στις πλατείες της οργής από τις ακροδεξιές συνωμοσιολογικές θεωρίες και τις ριζοσπαστικές φαντασιώσεις, βρίσκεται σε υποχώρηση. Δεν υπάρχουν πλέον κόμματα και πρόσωπα τα οποία να μπορούν να στηρίξουν τις θεωρίες του τύπου «δεν χρωστάμε - δεν πληρώνουμε στη... Μέρκελ και στη διαπλοκή». Αυτά είναι... να 'χαμε να λέγαμε. Και κάποιοι επιστήμονες που έδιναν κύρος σ' αυτές τις νομικές και οικονομικές μπαρούφες, είτε έγιναν υπουργοί είτε απαξιώθηκαν σε σημείο απόλυτης γελοιοποίησης.
Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι η πραγματικότητα που περιγράφεται ενοχλεί κάποιους, οι οποίοι θεωρούν εαυτούς «αγνούς αγωνιστές» που επιμένουν στην υπεράσπιση των ίδιων θεωριών. Είναι καιρός όμως να αντιληφθούν και αυτοί ότι δεν εξαπατήθηκαν, αλλά ότι αυτά που υποστηρίζουν δεν υπάρχουν.
Τα διόδια τα πληρώνεις για να χρησιμοποιείς τις υπηρεσίες του αυτοκινητόδρομου. Αν δεν θες, πήγαινε από τον Κωλοσούρτη, αυτός είναι δημόσιος και δωρεάν δρόμος. Αν δεν σου αρέσει το ευρώ και η Μέρκελ, μπορείς να φύγεις από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά να ξέρεις ότι θα μετατραπείς σε Αλβανία του 1989. Το ξέρουμε ότι ο Κωλοσούρτης δεν πουλάει πολιτικά, ούτε η Αλβανία του παρελθόντος και η Βενεζουέλα του παρόντος κόβουν εισιτήρια στις πλατείες, αλλά αυτό ακριβώς είναι το μοντέλο του απομονωτισμού το οποίο ευαγγελίζονται αριστεροί και ακροδεξιοί.
Το να ζεις στον καταναλωτισμό του καπιταλισμού και να παράγεις με όρους υπαρκτού σοσιαλισμού, είναι ένα μοντέλο που μπορεί να... αρέσει, αλλά δεν υπήρξε ούτε και πρόκειται να υπάρξει πουθενά στον πλανήτη. Οι αυταπάτες κράτησαν αρκετά και προκάλεσαν σημαντική ζημιά στην οικονομία και την κοινωνία. Η πλειοψηφία των πολιτών έχει πλέον αντιληφθεί ότι, αν από την αρχή της κρίσης επικεντρωνόμασταν στην εφαρμογή του προγράμματος, σήμερα θα ήμασταν σε εντελώς διαφορετική κατάσταση. Η καθυστέρηση και η «αντίσταση» επέφεραν επιπρόσθετο οικονομικό κόστος, που το πληρώνουν κυρίως οι αδύναμοι. Το αποπροσανατολιστικό δημοψήφισμα δίχασε την κοινωνία και τραυμάτισε τους πολίτες. Οι περισσότεροι εξαπατημένοι ντρέπονται για τα λόγια που είπαν, για τα δάχτυλα που κούνησαν, για τις ύβρεις που εκστόμισαν, γι' αυτό και σιωπούν, αποστασιοποιούνται, απέχουν. Η επιστροφή στον καναπέ... είναι μια κάποια λύσις.
Ο ιστορικός κύκλος αυτής της περιπέτειας κλείνει. Αρκετά πληρώσαμε, δεν χρειάζεται νέος κύκλος από αυταπάτες. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από «ήρωες» και επαναστατικές θεωρίες, αλλά από επιβράβευση της λογικής και του σχεδίου.
panagopg@gmail.com
