Ενας άνθρωπος που είχε οδηγηθεί να δώσει μια άνιση μάχη. Μπορεί να γνώριζε από οικονομία και πολιτική όσο όλοι οι άλλοι συνυποψήφιοί του μαζί, αλλά δεν γνώριζε τίποτα από μικροπολιτική. Δεν μπορούσε να γυρίζει τα καφενεία και τα χωριά για να σφίγγει χέρια και να χτυπά πλάτες ανθρώπων που δεν γνώριζε. Δεν μπορούσε να ζητά από τον κάθε μπαρμπα-Θόδωρα «να βάλει πλάτη» και δεν μπορούσε να υποσχεθεί τίποτα και σε κανέναν σε προσωπικό επίπεδο.
Το αποτέλεσμα των εκλογών γνωστό σε όλους μας πολύ πριν κλείσουν οι κάλπες. Δεν είχε καμία τύχη σε ένα εκλογικό σώμα, το οποίο ήθελε να ξέρει το νομάρχη για να… κάνει τη δουλειά του! Η κριτική και η πολεμική που δέχτηκε αστεία, αλλά πιασάρικη. Τον έλεγαν το 1998 «γέρο» και… τελειωμένο πολιτικά! Κανένας δεν ασχολήθηκε με αυτά που πρότεινε, ούτε συγκινήθηκε για τις δυνατότητες και το ειδικό βάρος που είχε σε κύκλους, που οι συνυποψήφιοί του δεν μπορούσαν να περάσουν ούτε απέξω. Ο πάνσοφος μεσσηνιακός λαός τού έδωσε ένα 30,98% εκλέγοντας από την πρώτη Κυριακή τον αντίπαλό του Δημήτρη Δράκο με 54,7%. Ο Κουλουριάνος δεν έγινε νομάρχης αλλά ευρωβουλευτής την περίοδο 1999-2004 και συνέχισε να ζει στο κτήμα του στην Κορώνη μέχρι προχθές που μας άφησε.
Ο Κουλουριάνος δεν ήταν ένας συμβατικός πολιτικός. Δεν τα έλεγε όπως οι άλλοι, δεν ήξερε και δεν ήθελε να μάθει για το πώς κερδίζεις ψήφους στη Μεσσηνία. Το ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί είναι αν η Μεσσηνία έχασε ή κέρδισε από την επιλογή της στις εκλογές του 1998. Με τα “αν” δεν γράφεται ιστορία. Επειδή βρισκόμαστε όμως σε προεκλογική περίοδο, ας σκεφτούμε ξανά όλοι πριν ψηφίσουμε. Θέλουμε άρχοντες που να καλοχαιρετούν σε καφενεία, δρόμους και πλατείες ή αυτούς που έχουν γνώση και σχέδιο; Ας σκεφτούμε δύο και τρεις φορές τις επιλογές μας.
