Πρέπει να σταματήσει το θέατρο του παραλόγου, να μιλάμε δηλαδή για ένα νοσοκομείο το οποίο έχει πάψει εδώ και χρόνια να είναι με την κλασική έννοια του όρου νοσοκομείο. Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να απαντηθεί με ευθύτητα και σαφήνεια στους πολίτες είναι αν μπορεί αλλά και αν χρειάζεται στις σημερινές συνθήκες το ελληνικό κράτος να χρηματοδοτήσει και να στηρίξει τη λειτουργία ενός πλήρους νοσοκομείου στην Κυπαρισσία.
Στις παρούσες δημοσιονομικές συνθήκες επανασύσταση αυτόνομου νοσοκομείου στην Κυπαρισσία είναι από δύσκολη έως αδύνατη. Αλλωστε η κατάργηση του Νοσοκομείου Κυπαρισσίας ως αυτόνομου και η ένταξή του στο Νοσοκομείο Καλαμάτας ήταν ο εύσχημος τρόπος για την αλλαγή χαρακτήρα της συγκεκριμένης νοσηλευτικής μονάδας. Ολοι πίσω από τις κλειστές πόρτες και όταν δεν τους ακούν οι πολίτες συνομολογούν ότι δεν μπορούν να λειτουργούν δύο νοσοκομεία στον ίδιο νομό και θα πρέπει να υπάρχει μια δομή υγείας στην Κυπαρισσία που θα φροντίζει με επάρκεια και αποτελεσματικότητα την υγεία των κατοίκων.
Το μόνο που δεν συζητούν είναι η δημιουργία ενός κανονικού νοσοκομείου, γιατί αυτό κρίνεται ασύμφορο και δύσκολο σε όλα τα επίπεδα. Δεν υπάρχουν οι αναγκαίοι οικονομικοί πόροι, αλλά δύσκολα μένουν και γιατροί με φιλοδοξίες στο συγκεκριμένο νοσηλευτικό ίδρυμα. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι καλυμμένες οι οργανικές θέσεις αλλά δεν υπάρχουν γιατροί, μιας και όλοι φροντίζουν να μετακινηθούν. Είναι λοιπόν καιρός να σταματήσουν τα παραμύθια και να αντιμετωπιστεί το ζήτημα με ρεαλισμό και με βάση την οικονομική και δημογραφική πραγματικότητα. Ο επανασχεδιασμός των νοσηλευτικών μονάδων στη Μεσσηνία και την Πελοπόννησο συνολικότερα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό, αλλά δεν μπορεί πλέον να καθυστερεί. Το πώς θα διαρθρωθούν οι νοσηλευτικές μονάδες στη Μεσσηνία και την Τριφυλία είναι ζητούμενο, το οποίο θα βρεθεί όταν αποφασίσουν να πουν την αλήθεια στους πολίτες θάβοντας το φάντασμα του δήθεν νοσοκομείου.
