Το κρίσιμο ήταν και παραμένει να αντέξει το σύστημα υγείας την πίεση που θα δεχθεί και τις επόμενες εβδομάδες. Να έχει δηλαδή τη δυνατότητα να περιθάλψει όσους νοσήσουν και να μην φτάσουμε στο σημείο να γίνεται διαλογή των ασθενών με βάση την ηλικία τους και τις πιθανότητες που έχουν να ζήσουν όπως γίνεται σε γειτονικές χώρες της Νότιας Ευρώπης. Από την πρώτη στιγμή αυτό ήταν το ζήτημα και για αυτό λήφθηκαν γρήγορα και σε μεγάλη έκταση όλα τα μέτρα περιορισμού συναθροίσεων και κυκλοφορίας. Τα μέτρα που έχουν ληφθεί φαίνεται ότι μέχρι στιγμής αποδίδουν και ελπίζουμε όλοι να πάμε έτσι μέχρι το τέλος αυτής της περιπέτειας.
Εφόσον όλα πάνε καλά και κερδηθεί τελικά το στοίχημα, μεταξύ των άλλων ζητημάτων που θα πρέπει να συζητηθούν είναι και αυτό της δομής του συστήματος υγείας. Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στο σύστημα υγείας της χώρας και στα δομικά του προβλήματα. Εχει επανειλημμένα επισημανθεί η ανάγκη επανασχεδιασμού του έτσι ώστε αυτό να μπορεί να αντεπεξέλθει τόσο στις κανονικές ανάγκες νοσηλείας των Ελλήνων πολιτών όσο και στις έκτακτες, όπως αυτές της αντιμετώπισης μιας πανδημίας.
Το εύκολο είναι να μιλά κανείς για προσλήψεις και αγορά εξοπλισμού θεωρώντας ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα και αρκεί η στελέχωση και η χρηματοδότηση του συστήματος. Η προσέγγιση αυτή δεν λαμβάνει υπόψη της τα νέα τεχνολογικά και δημογραφικά δεδομένα, αλλά και την ανάγκη ορθολογικής διαχείρισης των διαθέσιμων κρατικών πόρων. Το σύστημα υγείας σχεδιάστηκε τις αρχές της δεκαετίας του 1980, ήταν καλό για την εποχή του, αλλά πλέον έχει ξεπεραστεί και χρειάζεται μια συνολική αναδιάρθρωση σε όλα τα επίπεδα. Μπορούμε να δούμε για παράδειγμα τι κάνουν οι Γερμανοί και να προχωρήσουμε σε αντίστοιχες προσαρμογές. Να εφαρμόσουμε δηλαδή επιτυχημένα μοντέλα και όχι να αερολογούμε διαρκώς και για τα πάντα. Είναι λάθος να υπερασπίζεται κανείς τυφλά δομές του παρελθόντος, όπως επίσης είναι λάθος να γκρεμιστούν τα πάντα στο όνομα του αναγκαίου εξορθολογισμού.
