Η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Μεσσηνίας εφαρμόζοντας το νόμο που ισχύει εδώ και πολλά χρόνια όρισε τα οργανικά κενά στα δημοτικά σχολεία της περιοχής. Βασικό κριτήριο στην κατάταξη είναι ο αριθμός των μαθητών σε κάθε τάξη, 15 μαθητές προς ένα δάσκαλο για τα μονοθέσια, διθέσια και τριθέσια και για τα λοιπά 25 μαθητές προς ένα δάσκαλο, δηλαδή 31- 45 παιδιά τριθέσιο και 126-150 εξαθέσιο. Με βάση λοιπόν αυτά που έχουν ορισθεί νομοθετικά, προέκυψε η συγκεκριμένη κατάταξη στα δημοτικά σχολεία.
Η κατάταξη δεν άρεσε όμως και ως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις άρχισε το πολιτικό μοιρολόι των …ευαίσθητων και οι πιέσεις των παραγόντων για να μην ισχύσει η κατάταξη που προκύπτει από το νόμο, γιατί αφορά την εκλογική τους περιφέρεια. Σε καμία άλλη σοβαρή χώρα της Ευρώπης δεν θα τολμούσε πολιτικός να ζητήσει να μην ισχύσει ο νόμος γιατί «υποβαθμίζεται» η εκλογική του περιφέρεια. Εδώ όχι απλώς το ζητούν με διάφορα φαιδρά επιχειρήματα, αλλά αποκομίζουν και πολιτικά οφέλη, γιατί είμαστε ακριβώς η χώρα του περίπου και των νόμων που ψηφίζονται για να μην ισχύουν.
Ο διάλογος και η διαβούλευση γίνεται όταν συζητιέται ο νόμος, όχι όταν εφαρμόζεται. Να ψήφιζαν ότι τα σχολεία θα κατατάσσονται όχι με τον αριθμό των μαθητών, αλλά με βάση το τι θέλει ο τοπικός βουλευτής, ο δήμαρχός -ο νυν και ο πρώην-, ο παπάς και ο αγροφύλακας. Ο νόμος να ισχύει αν έχει καλό καιρό και όχι κακοκαιρία, αν πήγαν καλά οι ελιές και οι σταφίδες, αν το χωριό έχει βαριά ή ελαφρά ιστορία. Αν έτσι κρίνουν ότι πρέπει να γίνεται, να το ψηφίζουν και να δώσουν και την αντίστοιχη αρμοδιότητα στον καλύτερο παράγοντα. Για λεφτά δεν μιλάμε γιατί αυτά είναι υπεράνω σε όσους έχουν ευαισθησίες και ιδανικά -υπάρχει βεβαίως το ατράνταχτο επιχείρημα …να κόψουν από αλλού!
Επειδή προφανώς δεν μπορεί να γίνεται κατάταξη με τα υποκειμενικά κριτήρια του κάθε παράγοντα, έχει οριστεί το αντικειμενικό κριτήριο του αριθμού των μαθητών. Πιθανώς να χρειάζεται να μειωθεί ο αριθμός, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, όπως και το πόσο να μειωθεί. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά από το να οριστεί ένα μίνιμουμ αριθμού μαθητών για να μπορεί να λειτουργεί ένα σχολείο. Ο αριθμός είναι αμείλικτος και δεν μπορεί να τίθεται κάθε φορά σε διαπραγμάτευση με όρους πολιτικού ρουσφετιού.
Το πολιτικό ζήτημα που αναδεικνύεται με αφορμή αυτή την υπόθεση -εκτός της πολιτικής υποκρισίας- είναι η δημογραφική συρρίκνωση της περιοχής. Δεν άλλαξε η κατάταξη μόνο στα σχολεία της επαρχίας, αλλά ακόμα και μέσα στην πόλη της Καλαμάτας υπάρχουν μειώσεις που αναδεικνύουν με έμφαση το πρόβλημα υπογεννητικότητας. Ο σχεδιασμός των σχολείων αναγκαστικά θα πρέπει να γίνει με τα νέα δημογραφικά χαρακτηριστικά. Σε αυτή την περίπτωση, ο στόχος θα πρέπει να είναι ένα εξαθέσιο ή μεγαλύτερο δημοτικό σχολείο σε κάθε ευρύτερη περιοχή. Οι μαθητές να έχουν την ευκαιρία να παρακολουθούν το σύνολο της σχολικής εκπαίδευσης απ’ όλες τις ειδικότητες και να κοινωνικοποιούνται σε ένα ευρύτερο περιβάλλον. Το κόστος της μετακίνησης είναι ελάχιστο σε σχέση με το όφελος.
Είναι καιρός να σταματήσει η πολιτική υποκρισία με τη διατήρηση μικρών σχολικών μονάδων με το επιχείρημα να μείνει το σχολείο στο χωριό μας. Είναι κοροϊδία να λειτουργούν δύο μικρά σχολεία σε μια κωμόπολη και να μην δημιουργείται ένα ισχυρό σχολείο με όλες τις ειδικότητες. Οι δημοτικές αρχές αντί να σπαταλούν χρόνο με πιέσεις για να μην εφαρμοστεί ο νόμος, καλό θα ήταν να ετοιμάζουν κτήρια για μεγαλύτερα πολυδύναμα σχολεία. Οι παρεμβάσεις για ματαίωση της απόφασης κατάταξης σε κάποιες περιπτώσεις πιθανώς φέτος να αποδώσουν, δεν θα συμβεί όμως το ίδιο και του χρόνου ή τον μεθεπόμενο χρόνο. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν καταλαβαίνουν από παρεμβάσεις, εκτός και αν οι πολιτευτές εγγυηθούν κατά το γνωστόν …και παιδιά θα σας κάνουμε!
