Οταν δεν κατηγορούν τους βουλευτές, χαρακτηρίζουν ως υψηλόμισθους τους υπόλοιπους αιρετούς ή τα υψηλόβαθμα στελέχη της δημόσιας διοίκησης. Οι λαϊκιστές, ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστηρίζουν ότι όλοι πρέπει να αμείβονται εξίσου ανεξάρτητα από τη θέση που κατέχουν στην ιεραρχία και από τις ευθύνες που έχουν αναλάβει. Κάποιοι ακόμα πιο “ψεκασμένοι” υποστηρίζουν ότι η πολιτική είναι... χόμπι και ότι πρέπει να ασκείται εθελοντικά, πιθανώς από “ευγενείς του χρήματος” και από βαριεστημένους συνταξιούχους, που δεν έχουν πώς να γεμίσουν το χρόνο τους.
Σε αντίθεση με τους λαϊκιστές, εγώ πίστευα και πιστεύω ότι πρέπει να αμείβονται με πολύ μεγάλο μισθό οι βουλευτές, οι περιφερειάρχες, οι δήμαρχοι, οι περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, τα υψηλόβαθμα στελέχη της δημόσιας διοίκησης και γενικά όλοι όσοι αναλαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις και δημόσια αξιώματα. Επίσης πιστεύω ακράδαντα ότι υψηλούς μισθούς πρέπει να απολαμβάνουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι που στελεχώνουν έναν μικρό, λειτουργικό και αποτελεσματικό δημόσιο τομέα. Σε κάθε περίπτωση οι υψηλές αμοιβές και οι αυστηρές ποινές για χρηματισμό αποτελούν την μοναδική άμυνα του δημοκρατικού πολιτεύματος απέναντι στη διαφθορά. Στην αντίθετη περίπτωση, όταν δηλαδή δεν υπάρχουν υψηλές αμοιβές, κυριαρχούν οι δοσοληψίες κάτω από το τραπέζι και οι αδιαφανείς σχέσεις μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Αυτό συνέβη μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα όταν τις τελευταίες δεκαετίες φτωχοί βουλευτές ή δήμαρχοι κλήθηκαν να αποφασίσουν για έργα και προμήθειες πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Οι εταιρείες που μετείχαν στους διαγωνισμούς πρόσφεραν στους αιρετούς πλούσια δώρα και αυτοί δεν είχαν κανένα λόγο να τα αρνηθούν, αφού αφενός ο μισθός τους δεν αρκούσε για τα έξοδα της επόμενης προεκλογικής εκστρατείας και αφετέρου γιατί δεν υπήρχε κανένα ενδεχόμενο τιμωρίας τους. Ουσιαστικά είχε δημιουργηθεί ένα άτυπο θεσμικό πλαίσιο που επέτρεπε σε όλους τους υπηρέτες του δημόσιου συμφέροντος να συμπληρώνουν το εισόδημά τους με δώρα και μίζες. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι τα μπόνους του δημόσιου τομέα ήταν και παραμένουν οι... μίζες. Διαφορετικά κανένας δεν θα σκοτωνόταν για να κάτσει στην ηλεκτρική καρέκλα του δημάρχου ή του διοικητή ενός νοσοκομείου.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Κανένας δεν μπορεί να εκλεγεί και κανένας αιρετός δεν μπορεί να επανεκλέγει χωρίς τα “δώρα” των ιδιωτών. Προς Θεού δεν λέω ότι όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι. Λέω ότι όλοι μπαίνουν στον πειρασμό να πάρουν τα “δώρα” που τους προσφέρει ο ιδιωτικός τομέας προκειμένου να επανεκλεγούν. Κάποιοι αντιστέκονται και δεν... επανεκλέγονται. Κάποιοι άλλοι κάνουν καλά τη δουλειά τους και παίρνουν κάποια “δώρα”, χωρίς να παραβαίνουν το νόμο. Κάποιοι όμως γλυκαίνονται από το μέλι και παίρνουν το βάζο. Με τη σειρά τους οι δημόσιοι υπάλληλοι όταν βλέπουν τους αιρετούς να βάζουν το δάχτυλο στο μέλι, αρχίζουν να παίρνουν και αυτοί “δώρα”. Η κατάσταση γίνεται... ροκ αν οι υπάλληλοι “ανακαλύψουν” ότι αυτοί βγάζουν τη δουλειά και ότι οι αιρετοί απλώς παίρνουν τις... μίζες επειδή είναι ανίκανοι να κάνουν οτιδήποτε άλλο.
Εννοείται βεβαίως ότι οι χαμηλές αμοιβές, εκτός όλων των άλλων, απωθούν τους άξιους και τους ικανούς, με συνέπεια να ενδιαφέρονται για τη θέση μόνο ανίκανοι ή λαμόγια. Και οι δυο κατηγορίες πάντως θα συμπληρώσουν το εισόδημά τους με δώρα και μίζες, ενώ ο ικανός θα παραμείνει στον ιδιωτικό τομέα. Ετσι κανένας επιτυχημένος δικηγόρος, μηχανικός, γιατρός ή λογιστής δεν θα εγκαταλείψει τη δουλειά του για να παίρνει τρεις και εξήντα ως δήμαρχος και παράλληλα να τον βρίζουν αγράμματοι δημοσιογράφοι που παίρνουν λιγότερα από τρεις και εξήντα. Ετσι κανένα στέλεχος επιχειρήσεων δεν θα αναλάβει τη διοίκηση ενός δημόσιου οργανισμού με τρεις και εξήντα, όταν στον ιδιωτικό τομέα ακούν αυτούς τους μισθούς και γελάνε. Ετσι κανένας επιτυχημένος επαγγελματίας δεν θα αφήσει τη δουλειά του για να γίνει βουλευτής και να παίρνει το μήνα όσα βγάζει ένας διαφημιστής την εβδομάδα. Ετσι οι ικανοί ιδιωτεύουν και οι ανίκανοι κυβερνούν. Αν πράγματι θέλουμε να αποκτήσουμε επιτέλους σοβαρό κράτος και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, ένας είναι ο δρόμος. Και θα ανοίξει με αυξήσεις στους μισθούς των αιρετών και των δημοσίων υπαλλήλων και με τη θέσπιση δρακόντειων νόμων για όσους τα παίρνουν κάτω από το τραπέζι. Σε διαφορετική περίπτωση ισχύει η γνωστή παροιμία: "Το φτηνό κρέας τα σκυλιά το τρώνε".
latnanasis@yahoo.gr
Θανάσης Λαγός
