Η οικονομική κρίση αντιμετωπίστηκε όπως στα χρόνια της δανειακής ευημερίας οι καταστροφές. Σε πλημμύρες, πυρκαγιές και σεισμούς κυριαρχούσαν οι εικόνες των «αγανακτισμένων» κατοίκων που κατακεραύνωναν την απουσία του κράτους και των υπευθύνων. Οι αρμόδιοι ήταν υπεύθυνοι για τα πάντα, όχι όμως για αυτό που έπρεπε να μην έχουν επιτρέψει, για παράδειγμα τη δόμηση σε ρέματα ή μέσα στα δάση. Γιατί, όταν χτίζεις μέσα στο ρέμα, θα πλημμυρίσεις και όταν έχεις σκαρφαλώσει στο βουνό για να έχεις καθαρό αέρα είναι εύκολο μετά να καείς. Μέσα από τις κραυγές για τις απουσίες ή τις γραβατομένες παρουσίες σκεπαζόταν το πραγματικό πρόβλημα της τεράστιας ευθύνης των πολιτικών παραγόντων που είχαν νομιμοποιήσει την απόλυτη αυθαιρεσία σε όλα τα επίπεδα.
Η πολιτική διαχείριση της οικονομικής κρίσης ξέφυγε έτσι σύντομα από το πλαίσιο του υπαρκτού κόσμου και πέρασε στην παραδοξολογία. Και σε άλλες χώρες της Ευρώπης έχουν μνημόνια και σκληρά δημοσιονομικά μέτρα αλλά πουθενά αλλού δεν αναπτύχθηκαν σε τέτοιο μέγεθος ακραίες συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις. Σε καμιά άλλη σοβαρή χώρα δεν γυρνούν διάφοροι απίθανοι τύποι υποστηρίζοντας ότι έχουν κατατεθειμένα λεφτά για να αγοράσουν το χρέος αλλά μια τεράστια συνωμοσία δεν τους αφήνει να το πράξουν. Πουθενά αλλού δεν πιστεύουν ότι με λεβεντοτσαμπουκάδες θα διαγραφούν χρέη και θα εξαφανιστούν ελλείμματα. Το πολιτικό σύστημα και σε αυτές τις χώρες κλυδωνίστηκε, και εκεί ενισχύθηκαν ανορθολογικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά η κατάσταση δεν ξέφυγε σε λογικές «εμείς είμαστε το φως και εσείς το σκότος».
Οι απίθανες αναρτήσεις στο facebook μπορεί να έκαναν πανελλαδικό πρόσωπο τον Καρυπίδη αλλά ανέδειξαν ταυτόχρονα το μέγεθος της πολιτικής σύγχυσης που κυριαρχεί. Η ακροδεξιά έχει μπερδευτεί με την αριστερά και ο γάμος θεωρείται φυσιολογικός, αρκεί που είναι …αντιμνημονιακός. Το εκπληκτικό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι, σε μια μικρή κοινωνία που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και ειδικά αυτοί που έχουν δημόσιο λόγο και ρόλο, όλα αυτά θεωρούνται απολύτως λογικά και φυσιολογικά. Είναι φανερό ότι αντιλαμβάνονται την πολιτική όπως οι χούλιγκαν, γι΄αυτό και επικροτούν συμμαχίες με όρους φωτός έναντι του σκότους. Τώρα, τι φως είναι αυτό που πιστεύει ότι το όνομα της δημόσιας τηλεόρασης είναι αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας που έχει γίνει από Εβραίους είναι προφανές.
Είναι καιρός, και με αφορμή τα τελευταία γεγονότα, να σκεφτούμε όλοι πιο ψύχραιμα. Να αντιληφθούμε ότι τα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα της χώρας δεν αντιμετωπίζονται με όρους φωτός και σκότους. Οι ηθικοί και οι ανήθικοι δεν είναι προνόμιο της μιας πλευράς. Παντού υπάρχουν ανιδιοτελείς, λαμόγια αλλά και ανόητοι. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά πιο σύνθετα ενώ τα τρωκτικά πάντα βρίσκουν τρόπο να εισχωρούν όπου μυρίζονται φαγητό. ‘Όλοι μας πρέπει να γίνουμε πιο προσεκτικοί στις αποτιμήσεις προσώπων και πολιτικών. Είναι εξαιρετικά χρήσιμο να έχουμε στο νου μας ότι, όπως και στις καταστροφές, δεν πρέπει να κοιτάζουμε μόνο τον πυροσβέστη αλλά και τις συνθήκες και τις παραλείψεις που οδήγησαν στην πυρκαγιά. Το σβήσιμο της πυρκαγιάς είναι το ένα κομμάτι. Το να μην επαναληφθεί όμως το ίδιο μετά από λίγο καιρό είναι το σημαντικότερο. Είναι η ώρα που πρέπει, βγάζοντας στο ξέφωτο την κοινή λογική, να σταματήσουμε να αναζητούμε φως στο σκοτάδι των συνομωσιών.
panagopg@gmail.com
