Γι' αυτό και οι περισσότεροι υποψήφιοι τάσσονται ανεπιφύλακτα κατά του “ξεπουλήματος των ακτών στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο”, ενώ κανείς τους δεν υπόσχεται ότι θα βάλει μια τάξη στο χάος που επικρατεί στις παραλίες.
Γενικότερα η ελληνική κοινωνία είναι πάντα έτοιμη να ακολουθήσει φωνασκούσες μειοψηφίες στον αγώνα κατά ενός... αόρατου, μεγάλου και κατά προτίμηση ξενόφερτου εχθρού, παρά να συγκρουστεί με τα ορατά μικροσυμφέροντα που τυραννούν τη ζωή του τόπου από την ίδρυση του ελληνικού κράτους έως σήμερα. Ο αγώνας κατά των μεγάλων είναι το τέλειο άλλοθι για να παραμένουν ατιμώρητα τα εγκλήματα των μικρομεσαίων.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την κυρίαρχη ιδεολογία, για όλα φταίνε οι “μεγάλοι” και οι “ξένοι” που έχουν βάλει στο μάτι τους “μικρούς” και την Ελλάδα. Αλλωστε σύμφωνα με την εθνική μας φαντασίωση, οι μεγάλοι και οι ξένοι δεν πρόσφεραν τίποτα περισσότερο στην Ελλάδα από δάκρυα, αίμα και εμφύλιους. Ετσι κι αλλιώς στο σχολείο μάθαμε ότι η Ναυμαχία του Ναβαρίνου έγινε... τυχαία - και κανένας δεν αναρωτιέται πώς βρέθηκαν τυχαία μέσα στον μικρό μεσσηνιακό όρμο οι στόλοι τριών μεγάλων δυνάμεων: της Ρωσίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας. Επίσης, χωρίς δεύτερη σκέψη η εθνική μας φαντασίωση απαντά ότι για τον ελληνικό εμφύλιο μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο φταίνε και πάλι οι ξένοι - ενώ είναι απολύτως... τεκμηριωμένο ότι για την επταετή χούντα ευθύνονται αποκλειστικά οι Αμερικάνοι.
Στο πλαίσιο αυτό, εννοείται βεβαίως ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις, ντόπιες και ξένες, είναι εξ ορισμού δυνάμεις του κακού· γι' αυτό το έργο τους πρέπει να ανατεθεί στο κράτος-πατερούλη, που προστατεύει τους μικρούς απ' τους μεγάλους και τους ξένους. Κατά τα άλλα, όποιος διαφωνεί με την κυρίαρχη αυτή ιδεολογία χαρακτηρίζεται αυτομάτως εχθρός του λαού και υπηρέτης των μεγάλων συμφερόντων, του ντόπιου κεφαλαίου και των ξένων υπερδυνάμεων.
“Δηλαδή, δεν υπάρχουν μεγάλα συμφέροντα;” θα ρωτήσει κάπου εδώ ο καλοπροαίρετος αναγνώστης. Βεβαίως και υπάρχουν. Γι' αυτό η κοινωνία παραχωρεί στο κράτος την εξουσία να περιορίζει τη δράση των μεγάλων επιχειρήσεων, που σε διαφορετική περίπτωση θα δρούσαν ανεξέλεγκτα. Ουσιαστικά το κράτος πρέπει να προστατεύει τον υγιή ανταγωνισμό, απαγορεύοντας τη δημιουργία μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών αγορών. Σε κάθε περίπτωση όμως, στην Ελλάδα το κράτος, αντί να προστατεύει τον ανταγωνισμό προστατεύει τα συμφέροντα των συντεχνιών που λειτουργούν σε καθεστώς ολιγοπωλίου και μονοπωλίου. Ετσι, για πολλά χρόνια προστάτευε το μονοπώλιο της Ολυμπιακής, της ΔΕΗ και του ΟΣΕ - όπως σήμερα προστατεύει το ολιγοπώλιο των τραπεζών, των εταιρειών κινητής και σταθερής τηλεφωνίας και των πετρελαϊκών επιχειρήσεων. Ολα αυτά γίνονταν και γίνονται στο όνομα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του... ελληνικού λαού, ο οποίος πλήρωνε πριν ξεσπάσει η κρίση και εξακολουθεί να πληρώνει σήμερα ακριβές υπηρεσίες χαμηλής ποιότητας. Παράλληλα το κράτος, έχοντας στόχο να εξασφαλίσει την ελάχιστη κοινωνική συναίνεση που απαιτεί η προάσπιση των ολιγοπωλιακών συμφερόντων, αφήνει ανεξέλεγκτη την οικονομική ζωή, επιτρέποντας και στους μικρομεσαίους να συμπεριφέρονται σαν... ολιγάρχες, κλέβοντας φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.
Την κατεστημένη αυτή ησυχία τη διαταράσσει μόνο ο φόβος της αλλαγής, και γι' αυτό κάθε φορά που οι φωνασκούσες μειοψηφίες βλέπουν οράματα με εχθρούς προ των πυλών, οι μικρομεσαίοι αρπάζουν τις μαύρες σημαίες και τρέχουν σε ακτές και σε λιβάδια με στόχο να σώσουν την περιουσία τους από τα... ολιγοπώλια και τα μονοπώλια.
Ουσιαστικά οι μικρομεσαίοι δεν εξεγείρονται ζητώντας έναν καλύτερο κόσμο: Επαναστατούν μπροστά στο φόβο της αλλαγής, ζητώντας να μην αλλάξει τίποτα στο σάπιο πελατειακό σύστημα της κλεπτοκρατίας. Ο φόβος είναι τόσο μεγάλος, όσο θα έπρεπε να είναι οι ενοχές για τη συμμετοχή στο κλεπτοκρατικό καθεστώς - κι αυτός είναι ο λόγος που οι τρομαγμένοι μικρομεσαίοι πιστεύουν με περισσή ευκολία τους ψεύτες και τους παλαβούς που τριγυρίζουν την ελληνική επικράτεια ζητώντας να σταματήσει να γυρίζει η... Γη.
Κάπως έτσι οι μαύρες σημαίες τελικώς υπηρετούν κυρίως τα συμφέροντα των ολιγοπωλίων και των μονοπωλίων, που λειτουργούν ανεξέλεγκτα όπου υπάρχει καθεστώς ανομίας. Κι όποιος νομίζει πως η γενικευμένη ανομία ευνοεί τις ασθενείς οικονομικές τάξεις και πλήττει τα ολιγοπώλια, όχι μόνο δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, αλλά κερδίζει επάξια τον τίτλο του σημαιοφόρου της ηλιθιότητας. Κρατώντας ψηλά τη σημαία του μπορεί να πάει να ψηφίσει όποιον υπόσχεται να εμποδίσει την πώληση παραθαλάσσιων δημόσιων οικοπέδων, ώστε να μπορεί να τα νοικιάζει σε λούνα παρκ του θανάτου που λειτουργούν πέρα απ' τους νόμους.
Οσον αφορά τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, από την εποχή του Θουκυδίδη έως την εποχή του... Μαρξ αυτά υπήρχαν, και θα συνεχίσουν όπως πάντα να συγκρούονται μεταξύ τους, συνάπτοντας συμμαχίες με μικρότερα συμφέροντα όπως αυτά της Ελλάδας. Συνήθως, και με όρους λογικής, οι μικρές χώρες “συμμαχούν” πάντα με αυτόν που θεωρούν ισχυρότερο - ή τουλάχιστον με αυτόν που τους παρέχει ή τους υπόσχεται μεγαλύτερα ανταλλάγματα.
Μόνο οι χώρες που θέλουν να αφανιστούν βαδίζουν στο μοναχικό τους άγνωστο, ακολουθώντας φωνασκούσες μειοψηφίες και υψώνοντας μαύρες σημαίες.
lathanasis@yahoo.gr
Θανάσης Λαγός
