Η αλήθεια βέβαια είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις το δάχτυλο είναι τόσο μεγάλο που πραγματικά κρύβει το φεγγάρι. Όταν, για παράδειγμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξιφουλκεί κατά της οικογενειοκρατίας που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να καγχάσει ο κάθε πικραμένος. Ο Μητσοτάκης όμως μέσα από αυτή την καταγγελία προσπαθεί να νομιμοποιήσει τη δική του πολιτική παρουσία. Υπογραμμίζει, εμμέσως πλην σαφώς, ότι εμάς κατηγορείται αλλά και εσείς γαμπρούς, κόρες και ανιψιούς προωθείται. Στην παρούσα φάση είναι τόσο εμφανή η προσπάθεια του να ξεπλυθεί από το στίγμα της οικογενειοκρατίας που καταντά κωμικό θέαμα. Από την άλλη δεν μπορούμε όμως να μην επισημάνουμε ότι μπορεί να μην πείθει – στην παρούσα φάση - ο Μητσοτάκης αλλά επειδή οι καταγγελίες τους είναι πραγματικές η προώθηση φίλων και συγγενών στις κυβερνητικές θέσεις δεν είναι ούτε νέο, ούτε αυτό που χρειάζεται η χώρα.
Στο ίδιο πλαίσιο στην Περιφέρεια Πελοποννήσου με αφορμή και την παραίτηση Δεδε, μετά από αυτή του Βουδούρη, βρήκε την ευκαιρία ο Τατούλης να τους καταγγείλει για «εμπαιγμό των Πελοποννησίων πολιτών, αφού δεν πίστεψαν ποτέ στο θεσμό της Περιφέρειας, αντίθετα το χρησιμοποίησαν, εν γνώσει του πολιτικού τους φορέα, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους πολιτικά σχέδια». Ποιος ο Τατούλης; Που αφού έκανε το πολιτικό του κύκλο «πάρκαρε» στην περιφέρεια και προσπαθεί τώρα να οικοδομήσει την πολιτική καριέρα της κόρης του. Πέρα όμως από το τι κάνει ο Τατούλης οι επισημάνσεις του είναι σωστές. Όταν επιλέγεις να ασχοληθείς με ένα θεσμό και αναλαμβάνεις να εκπροσωπήσεις τους πολίτες σε αυτόν δεν μπορείς να τους εγκαταλείπεις γιατί δεν βγήκες πρώτος ή επειδή βρήκες κάτι καλύτερο πολιτικά ή οικονομικά.
Ο Τατούλης θα κάνει τα επόμενα χρόνια πάρτυ χωρίς αντιπολίτευση και για αυτό δεν θα ευθύνεται αυτός. Για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις, όποιος και να αντικαταστήσει τους επικεφαλείς των παρατάξεων της μειοψηφίας δεν θα έχει την ίδια βαρύτητα όχι γιατί δεν είναι ικανός αλλά γατί δεν έχει κριθεί από τους πολίτες για το συγκεκριμένο ρόλο. Έτσι παρότι ο αντικαταστάτης μπορεί να είναι – και σε κάποιες περιπτώσεις όντως είναι – καλύτερος από τον επικεφαλή που αντικαθιστά θα είναι δύσκολο να «κοντράρει» στα ίσα τον εκλεγμένο περιφερειάρχη. Ο Τατούλης με μεγάλη ευκολία θα αναθέτει την αντιπαράθεση στους ανιπερηφεριάρχες του, και κυρίως στη Νικολάκου, και αυτός θα παρεμβαίνει όποτε θέλει για να υπενθυμίζει ότι οι εκλεγμένοι επικεφαλής εγκατέλειψαν την εντολή του λαού της Πελοποννήσου και έμεινε αυτός πιστός στο καθήκον για να μας κάνει πρότυπα ανάπτυξης!
Στη δημοκρατία δεν ισχύει το δεν δικαιούσαι να ομιλείς. Μπορεί πρόσκαιρα να λειτουργεί ως άλλοθι και ως ικανοποίηση φανατισμένων οπαδών στο τέλος όμως αποδεικνύεται ότι όχι μόνο όλοι δικαιούνται να ομιλούν αλλά ξεπλένονται και δικαιώνονται. Η συνέχιση της διακυβέρνηση με όρους παρέας και οικογενειοκρατίας στο τέλος θα δικαιώσει τους Μητσοτάκηδες. Γιατί αν καλά κάνουν οι σημερινοί, τότε καλά έκαναν και αυτοί. Το ίδιο ισχύει και με τον Τατούλη. Όταν τον δικαιώνεις με τους αλεξιπτωτιστές θα έχεις μεγάλο πρόβλημα στις επόμενες εκλογές να πείσεις για το ειλικρινές της όποιας επιλογής σου. Το «κοίτα ποιος μιλάει» έχει περιορισμένη δυναμική, μετά από ένα χρονικό διάστημα δεν πείθει κανέναν.
