Πότε θα γίνουν οι αλλαγές που έχουν σχεδιαστεί στο βόρειο τμήμα της Αρτέμιδος; Θα φύγουν από εκεί τα λεωφορεία (και πού θα πάνε άραγε;) ώστε να διευθετηθούν οι χώροι όπως προβλέπει η μελέτη που παρουσιάστηκε πρόσφατα; Μήπως θα δοθεί ο περιφερειακός στην κυκλοφορία, και στην Αρτέμιδος θα «σγαρλάνε» ακόμα όπως έγινε στο παλιό ΚΤΕΛ, προκαλώντας το απόλυτο χάος; Και γενικότερα, γιατί ο δήμος δεν είχε φροντίσει να έχει έτοιμα τα κρίσιμα σημεία, ώστε να μην μεταβληθεί η είσοδος και η έξοδος από τον περιφερειακό σε κυκλοφοριακό μαρτύριο;
Το ένα κρίσιμο σημείο είναι οπωσδήποτε η Αρτέμιδος, αλλά προβλήματα υπάρχουν παντού, με το σημαντικότερο στην Αθηνών, στον κόμβο του Καρέλια. Εκεί θα «σκάσει» όλη η τοπική κυκλοφορία, γιατί στη Σπερχογεία θα έχει διόδια σε είσοδο και έξοδο. Ο κυκλικός κόμβος στο συγκεκριμένο σημείο δεν φαίνεται εύκολη ιστορία, ενώ η ανηφόρα του Ασπροχώματος θα ζήσει ξανά μεγάλες στιγμές, γιατί λίγοι θα επιλέγουν να κατέβουν στη Νέα Είσοδο. Υπάρχει πρόβλεψη για τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται στην περιοχή του Ασπροχώματος, σε συνδυασμό και με την κατάργηση της παραλιακής χάραξης του Καλαμάτα - Ριζόμυλος;
Τα σχετικά ερωτήματα όμως έχουν και συνέχεια: Το θέμα των διοδίων στη Σπερχογεία γιατί δεν τέθηκε έγκαιρα με εμφατικό και δυναμικό τρόπο από το Δήμο Καλαμάτας, στη φάση των αλλεπάλληλων διαπραγματεύσεων για τις νέες συμβάσεις παραχώρησης, πρόσφατα αλλά και κατά το παρελθόν; Γνωρίζουμε βέβαια ότι όταν θα ανοίξει ο περιφερειακός και αρχίσουν οι διαμαρτυρίες των πολιτών, θα έχουμε τα γνωστά «αιτήματα» και τις γνωστές κορώνες για τα... συμφέροντα και τη «διαπλοκή». Μπορεί να έχουμε και διάφορους «Δεν πληρώνω» στις μπάρες, για να καταγράψουν αγωνιστικά ένσημα και να εισπράξουν ψηφαλάκια αφελών - αλλά η αλήθεια είναι ότι, όταν αυτά μπορούσαν να διευθετηθούν, δεν ασκήθηκε η απαιτούμενη πίεση! Και η ουσία είναι -κρίνοντας εκ του αποτελέσματος- ότι όλη η τοπική κυκλοφορία, πλην αυτών που πηγαίνουν Αθήνα και Πάτρα, θα καταλήγει ξανά στο Ασπρόχωμα.
Το πολιτικό προσωπικό που δεν έχει μάθει ποτέ να προβλέπει, να σχεδιάζει και να προγραμματίζει, ξέρει πολύ καλά να κατασκευάζει εχθρούς και θεωρίες συνωμοσίας. Ομως, έχει αποδειχθεί πλέον ότι αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Τα μεγάλα έργα, για να αποδώσουν, χρειάζονται μεγάλες κινήσεις. Κι αυτό γίνεται μόνο μέσα από την υιοθέτηση πρωτοποριακών και ρηξικέλευθων προτάσεων. Το συντηρητικό «μην μπλέξουμε» και «κάτσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει» ίσως βελτιώνει πού και πού οριακά τα πράγματα, αλλά δεν ανατρέπει τα κακώς κείμενα, δεν αξιοποιεί τις δυνατότητες, δεν ανοίγει νέους δρόμους. Και σίγουρα, δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη σήμερα η Καλαμάτα.
Τα μεγάλα έργα, για να αποδώσουν, χρειάζονται οραματικές πολιτικές. Χρειάζεται να ψάξεις, για παράδειγμα, πώς θα ενοποιήσεις τον Ταΰγετο με τον παραλιακό άξονα, με μονοπάτια, ποδηλατοδρόμους και πεζοδρόμους. Πώς θα αξιοποιήσεις τον περιφερειακό για να κρατήσεις τα αυτοκίνητα έξω από το κέντρο και όχι για να τα βάλεις πάνω στην κεντρική πλατεία. Με δυο λόγια, θέλει κινήσεις έξω από το συνηθισμένο. Διαφορετικά, όπως και το Μέγαρο Χορού, έτσι και ο περιφερειακός θα καταντήσει να μοιάζει σαν ένα περιττό έξοδο μιας εποχής ευδαιμονίας.
