Στην απέναντι όχθη, από την αυτοκρατορική Ρώμη ως τη σημερινή Ισπανία, η εκάστοτε εξουσία αρχικά συντρίβει με βία τις μειονότητες που αμφισβητούν την κυριαρχία της και στη συνέχεια ανοίγει επικοινωνιακό πόλεμο, προσπαθώντας να πείσει την κοινή γνώμη ότι η βία ήταν αναγκαία για να μην ανοίξει ο ασκός του Αιόλου που θα καταστρέψει την αυτοκρατορία ή τη χώρα. 

Κάποιες φορές οι μειονότητες όπως οι πρώτοι χριστιανοί αγιοποιώντας τα θύματα της βίας κατάφεραν να κυριαρχήσουν και τότε στράφηκαν κατά της πρώην πλειονότητας διώκοντας τους πιστούς εθνικούς, ώστε να μην απειληθεί στο μέλλον η χριστιανική κυριαρχία από τους πρώην διώκτες. Αλλες φορές όμως μια θρησκευτική μειονότητα, όπως για παράδειγμα οι Παυλικιανοί, διαλύονται με βία από την κεντρική εξουσία και μαθαίνουν για αυτούς μόνο οι… ιστορικοί του μέλλοντος και οι πολιτικοί που πιστεύουν ότι όσοι διαβάζουν Ιστορία δεν θα επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος. 

Δυστυχώς όμως για τους πολιτικούς και για όλους μας δεν αρκεί η ανάγνωση για να σταματήσει η Ιστορία, αφού αν ίσχυε αυτή η θεωρία οι πόλεμοι θα είχαν σταματήσει από την εποχή του Θουκυδίδη. Προσωπικά θα προέτρεπα τους πολιτικούς να ασχοληθούν με το αρχαίο δράμα, προκειμένου να κατανοήσουν ότι αν ζήσουν σε σπουδαίους καιρούς ενδεχομένως να χρειαστεί να πάρουν αποφάσεις που όχι μόνο δεν θέλουν αλλά έρχονται και σε σύγκρουση με τις αρχές που υπηρέτησαν για να κατακτήσουν την εξουσία. 

Η εισαγωγή αυτή θα μπορούσε να γραφτεί για το δημοψήφισμα στην Καταλονία, αλλά γράφτηκε με αφορμή τη φυλάκιση του Καλαματιανού που δεν πλήρωνε διόδια, την προσπάθεια αξιοποίησής της από αριστερούς και δεξιούς, καθώς και τη σύγχυση του ΣΥΡΙΖΑ που ως αντιπολίτευση πιστωνόταν το “Δεν πληρώνω”, ενώ ως κυβέρνηση κινδυνεύει να χρεωθεί τις ποινές όσων συνεχίζουν να μην πληρώνουν. Γενικότερα, η ελληνική Αριστερά κατάφερε (όπως οι πρώτοι χριστιανοί) να αγιοποιήσει τους μάρτυρές της και τους αγώνες της και γι’ αυτό κυριαρχεί ιδεολογικά και πολιτικά, καθώς η ελληνική Δεξιά πληρώνει ετεροχρονισμένα τη βία που άσκησε σε βάρος των ηττημένων του Εμφυλίου, την αλαζονεία της και την ύβρη της χούντας. Τώρα η κυβερνώσα Αριστερά και ανεξάρτητα από τους επικοινωνιακούς τοπικούς μπαλαφουμάδες, βρίσκεται σε μεγάλο δίλημμα αφού καλείται παρά τη θέλησή της (γι’ αυτό είπαμε οι πολιτικοί πρέπει να διαβάζουν και αρχαίο δράμα) να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Θα εγκαταλείψει την εξουσία για να ακολουθήσει στα… διόδια τους πρώην συντρόφους της (με κίνδυνο να έχει την τύχη των Παυλικιανών) ή θα συγκρουστεί (όπως οι χριστιανοί) με τις μειονότητες που αμφισβητούν την κυριαρχία της ραγίζοντας το επικοινωνιακό της προφίλ με φυλακισμένους μάρτυρες; Ειλικρινά δεν γνωρίζω την απάντηση. Εγώ απλώς αναλύω όσα έχουν συμβεί. Το μέλλον το γνωρίζουν μόνο οι… προφήτες των θρησκειών και της πολιτικής.

Θανάσης Λαγός

Εmail: lathanasis@yahoo.gr