"Η γκρίνια στα κοινωνικά δίκτυα για την τουριστική κίνηση στην Καλαμάτα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, καθώς για μια ακόμα χρονιά επιχειρηματίες και «σχολιαστές του αυτονόητου» διαπιστώνουν ότι οι επισκέπτες είναι πολύ λιγότεροι από όσους περίμεναν αυτοί που θεωρούν την αστική παραλία της Καλαμάτας την καλύτερη της Ελλάδας και ίσως... του κόσμου όλου.
Καταρχάς για να συνεννοούμαστε, και για να μη συμπεριφερόμαστε σαν τη γνωστή μυλωνού που μπερδεύει τον δυστυχή σύζυγό της με τους πραματευτάδες, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η Καλαμάτα ποτέ δεν υπήρξε καταξιωμένος διεθνής τουριστικός προορισμός όπως η Κρήτη, η Ρόδος, η Κέρκυρα, η Μύκονος κ.λπ. Αντιθέτως, και ειδικά τα χρόνια των παχιών αγελάδων, ήταν απλώς αγαπημένος τόπος ολιγοήμερων διακοπών για Μεσσήνιους συγγενείς και φίλους που ζούσαν κι εργάζονταν σε άλλους νομούς της Ελλάδας.
Εκείνη την εποχή λοιπόν γεννήθηκε και ο αστικός μύθος, σύμφωνα με τον οποίο αρκούσε η κατασκευή ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου για να μπει η Καλαμάτα σε τροχιά τουριστικής ανάπτυξης. Παράλληλα, την ίδια εποχή κυριαρχούσε σε ολόκληρη την Ελλάδα, και όχι μόνο στη Μεσσηνία, η στερεότυπη αντίληψη που ήθελε τους κουβαρντάδες Ελληνες να κάνουν μεγάλους λογαριασμούς στις ταβέρνες και τους… βάρβαρους να τη βγάζουν με μια σαλάτα επειδή είναι τσιγκούνηδες. «Δε θέλω ξένους στο μαγαζί μου, προτιμώ τους Ελληνες» άκουγα κάποτε από το στόμα πολλών επιχειρηματιών, ενώ προσπαθούσα να εξηγήσω ότι τα διακοποδάνεια δεν είναι… αιώνια.
Με τέτοιους αστικούς μύθους -και κυρίως πιστεύοντας ότι οι Ελληνες είναι ο περιούσιος λαός- φτάσαμε στη χρεοκοπία του 2010 και στις διαδηλώσεις των “Αγανακτισμένων” επειδή οι δανειστές ζητούσαν τα λεφτά τους πίσω και δεν μας έδιναν νέα… διακοποδάνεια. Οκτώ χρόνια μετά τη χρεοκοπία, και ενώ ο διεθνής τουρισμός έχει πάρει πρωτοφανή στην Ιστορία έκταση, στην Καλαμάτα η μισή τουλάχιστον πόλη περιμένει με σταυρωμένα χέρια να τελειώσει το μνημόνιο για να ξαναπάρουν οι Ελληνες διακοποδάνεια.
Η άλλη μισή ετοιμάζει βαλίτσες για να φύγει μόνιμα στο εξωτερικό, επειδή κουράστηκε να ζει με αστικούς μύθους και σχέδια για τη συγκρότηση μιας ενδεκαμελούς επιτροπής (με καμιά… τριανταριά μέλη, όπως θα έλεγε και ο Βαμβακούλας) που θα διοργανώσει το συνέδριο στο οποίο θα αποφασιστούν οι όροι ανάθεσης της αναπτυξιακής μελέτης για τον τουρισμό της Καλαμάτας".
Και επειδή οι σχολιαστές του καναπέ πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, καλό είναι να θυμηθούμε ένα ακόμα άρθρο που γράφτηκε πέρυσι αλλά απαντά και στις φετινές ανοησίες:
"Η Καλαμάτα όχι μόνο δεν είναι καταξιωμένος διεθνής τουριστικός προορισμός, αλλά ούτε καν... τουριστική πρωτεύουσα της Μεσσηνίας. Στο αδιάσειστο αυτό συμπέρασμα καταλήγει κάθε καλόπιστος αναλυτής μόλις πληροφορηθεί τον αριθμό των ξενοδοχειακών κλινών που διαθέτει η μεσσηνιακή πρωτεύουσα.
Με δεδομένο λοιπόν ότι οι ξενοδοχειακές κλίνες του Δήμου Καλαμάτας δεν επαρκούν για να φιλοξενήσουν ένα συνέδριο 5.000 ατόμων, είναι ανόητο να συζητήσουμε για οποιαδήποτε μορφή τουριστικής ανάπτυξης, αν δεν δημιουργηθούν νέα ξενοδοχεία στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα. Η δημιουργία νέων ξενοδοχειακών μονάδων είναι αναγκαία προϋπόθεση, και προς αυτή την κατεύθυνση θα έπρεπε να έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους εδώ και πολλά χρόνια τόσο η επιχειρηματική κοινότητα όσο και η πολιτική ελίτ του νομού.
Δυστυχώς όμως στα χρόνια των παχιών... επιδοτήσεων η τοπική επιχειρηματική και πολιτική ελίτ ενδιαφέρονταν κυρίως για τη μοιρασιά των ΚΠΣ και του ΕΣΠΑ και ελάχιστα για τη μεγέθυνση της τοπικής οικονομίας. Εννοείται ότι τις ίδιες προτεραιότητες είχαν οι τοπικές ελίτ και στους υπόλοιπους νομούς της Ελλάδας. Ομως στη Μεσσηνία ο «αγώνας» για μεγαλύτερο μερίδιο από το ΕΣΠΑ είχε πάρει επική διάσταση, με συνέπεια οι επιχειρηματίες να καταναλώνουν όλη την ενέργειά τους σε αυτόν τον πόλεμο και να μην διαθέτουν άλλες δυνάμεις για κέρδη και επανεπένδυση αυτών σε κερδοφόρες δραστηριότητες.
Αν στο κάδρο προστεθούν οι αριστερές ανοησίες που δαιμονοποιούν τις επενδύσεις, και οι τοπικιστικές σαχλαμάρες που θεωρούν εχθρούς τους ξένους επενδυτές, γίνεται κατανοητό για ποιο λόγο η Μεσσηνία έχασε το τρένο του τουρισμού για τουλάχιστον τρεις δεκαετίες".
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
