Η σύγκρουση αυτή είναι μάλλον αναπόφευκτη, καθώς από τη μια το ΚΚΕ εντείνει τις κινητοποιήσεις του επειδή κινδυνεύει να μείνει εκτός Βουλής, ενώ την ίδια ώρα η κυβέρνηση δεν μένει ασυγκίνητη από τη δεξιά μετατόπιση του εκλογικού σώματος, την οποία εντοπίζουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Συγκεκριμένα το ΚΚΕ, έχοντας χάσει την ηγεμονία των αντιμνημονιακών κινητοποιήσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύει να βρεθεί εκτός Κοινοβουλίου αν αφήσει για ακόμα μια φορά να κυριαρχήσουν στις πλατείες άλλες αριστερές δυνάμεις όπως η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μπροστά στον κίνδυνο μετατροπής του σε "ουρά" του ΣΥΡΙΖΑ ή σε απλή ψηφίδα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, το ΚΚΕ εξαπολύει πολυμέτωπη επίθεση με στόχο να διατηρήσει τουλάχιστον την ιδεολογική του ηγεμονία στο στρατόπεδο της Αριστεράς. Την ίδια ώρα ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ φλερτάρουν το ΚΚΕ γνωρίζοντας ότι στα συνδικάτα και στους εργασιακούς χώρους διαθέτει μεγαλύτερη ισχύ από όλη την υπόλοιπη κομμουνιστική Αριστερά.
Ταυτόχρονα όμως η συγκρουσιακή πολιτική του ΚΚΕ, που ξεπερνά τα συνήθη μεταπολιτευτικά όρια, προκαλεί εκνευρισμό στη Νέα Δημοκρατία, η οποία από το 1981 έως σήμερα αντιμετώπιζε το κόμμα του Περισσού με... κατανόηση, επειδή έκοβε ψήφους από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να απειλεί ουσιαστικά τη δημοκρατία. Τώρα που πολλές δημοσκοπήσεις δείχνουν μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά, ανάλογη με εκείνη των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης η οποία μετακίνησε το πολιτικό εκκρεμές προς τα αριστερά, η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας προφανώς μπαίνει στον πειρασμό να επιχειρήσει μια σύγκρουση με το αποδυναμωμένο ΚΚΕ και την αντισυστημική Αριστερά.
Κλείνοντας θα επισημάνουμε ότι είναι πρόωρη κάθε πρόβλεψη για ενδεχόμενη κλιμάκωση ή αποκλιμάκωση της σύγκρουσης, καθώς και οι δύο πλευρές γνωρίζουν ότι διακυβεύονται πολύ περισσότερα από μια εκλογική νίκη. Η συνέχεια σε... δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια.
Θανάσης Λαγός
