"Η Μεσσηνία πίνει ούζο από την νταμιτζάνα και δεν θα πληρώσει ποτέ τα εμφιαλωμένα καραφάκια" μου απάντησε, και αμέσως κατάλαβα πως δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση. Ο χρόνος απέδειξε ότι ο συνομιλητής μου δεν είχε εκτιμήσει σωστά την εξέλιξη της αγοράς, καθώς οι καταναλωτές είχαν πολλούς και ουσιαστικούς λόγους να εγκαταλείψουν τα χύμα ποτά και να στραφούν στα επώνυμα. Δυστυχώς όμως, από τότε μέχρι σήμερα έχω ακούσει πολλές φορές παραγωγούς άλλων κλάδων να υποστηρίζουν ότι θα συνεχιστεί η αγορά χύμα προϊόντων και ότι οι ίδιοι δεν ενδιαφέρονται για την παραγωγή επώνυμων πιστοποιημένων προϊόντων.
Ανοίγοντας παρένθεση, αξίζει να επισημάνουμε ότι όλοι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουμε περάσει πολλά πρωινά με χανγκόβερ επειδή το προηγούμενο βράδυ είχαμε πιει "το καλύτερο κρασί του κόσμου" που μας πρόσφερε κάποιος ερασιτέχνης οινοποιός. Προσωπικά, κάθε φορά που άκουγα κάποιον να μου μιλά για "το καλύτερο κρασί" που φτιάχνει, ήξερα ότι την άλλη μέρα θα ξυπνήσω με πονοκέφαλο. Κάπως έτσι σταμάτησα κάποτε να πίνω κρασί και για πολλά χρόνια έπινα μόνο μπίρα και ουίσκι επειδή ήταν πιστοποιημένα και επώνυμα.
Χρειάστηκε να γίνει μια πραγματική επανάσταση στον κλάδο της ελληνικής οινοποιίας, για να μπορέσουμε επιτέλους να πιούμε κρασί χωρίς να κινδυνεύουμε με πρωινό χανγκόβερ. Οπως έχω γράψει κι άλλη φορά, ο κλάδος της οινοποιίας στην Ελλάδα ουσιαστικά δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι παραγωγοί, για να κατακτήσουν την παγκόσμια αγορά. Οι οινοποιοί τα τελευταία χρόνια παράγουν εξαιρετικές ετικέτες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα απολύτως από τις ετικέτες ξένων παραγωγών, οι οποίοι ασχολούνται με το κρασί πολλούς αιώνες.
Οι Ελληνες οινοποιοί, για να φτάσουν στο σημερινό επίπεδο, χρειάστηκε να μάθουν πολλά από τους αλλοδαπούς συναδέλφους τους στους τομείς της παραγωγής, της οινοποίησης, της αποθήκευσης, της προβολής και τελικώς της πώλησης των προϊόντων τους. Χρειάστηκε πρώτα απ’ όλα όμως να αντιληφθούν ότι, για να παράγουν καλό κρασί, πρέπει να εγκαταλείψουν τις ερασιτεχνικές μεθόδους εκείνων που ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα ότι παράγουν άκοπα "το καλύτερο κρασί του κόσμου".
Σε μια κανονική χώρα, έξω από τα επιτυχημένα οινοποιία θα έπρεπε να έχουν σχηματίσει… ουρές οι παραγωγοί άλλων αγροτικών προϊόντων, για να διδαχθούν τις μεθόδους κατάκτησης της παγκόσμιας αγοράς. Ειδικά οι ελαιοπαραγωγοί μπορούν να μάθουν πάρα πολλά από τους οινοποιούς, για τη διαδρομή του προϊόντος από το χωράφι μέχρι το τραπέζι του καταναλωτή. Στην πραγματικότητα όμως, ένας μεγάλος αριθμός ελαιοπαραγωγών εξακολουθεί να πιστεύει ότι παράγει "το καλύτερο λάδι του κόσμου". Πολλοί επίσης πιστεύουν ότι είναι άσκοπη κάθε προσπάθεια βελτίωσης και προώθησης του προϊόντος τους σε μια αγορά που τα πάντα κατευθύνονται από "διευθυντήρια" και "κλειστές λέσχες"... Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση, αλλά οι περισσότεροι από όσους πιστεύουν ότι παράγουν "το καλύτερο λάδι" πιστεύουν επίσης ότι για όλα αποφασίζουν διευθυντήρια – και κατά έναν παράδοξο τρόπο όλα θα διορθωθούν εάν γίνουν οι ίδιοι... διευθυντές μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας. Εννοείται όμως ότι, αν τους ρωτήσεις όλους αυτούς ποια είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός καλού έξτρα παρθένου ελαιόλαδου, θα σου απαντήσουν άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, γιατί απλώς δεν γνωρίζουν.
Αν γνώριζαν, ενδεχομένως δεν θα "άλεθαν" τις ελιές Καλαμών μαζί με τις υπόλοιπες ελιές, καθώς η ελιά Καλαμών περιέχει -σύμφωνα με τον καθηγητή του Τμήματος Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Προκόπη Μαγιάτη- την περισσότερη ελαιοκανθάλη από κάθε άλλη ποικιλία στον κόσμο. Το ελαιόλαδο από ποικιλία Καλαμών περιέχει από 500 έως 2.000 μιλιγκράμ πολυφαινόλες ανά λίτρο, ενώ τα υπόλοιπα ελαιόλαδα περιέχουν 200-250 μιλιγκράμ.
Γιατί λοιπόν οι ελιές Καλαμών παραμένουν σε τεράστιο βαθμό αναξιοποίητες και δεν παράγεται από αυτές ελαιόλαδο με ισχυρισμό υγείας, που θα πωλείται στα φαρμακεία; Με άλλα λόγια το ίδιο ερώτημα: Γιατί η Ελλάδα εξάγει ελιές σε βαρέλια και δεν εξάγει ελαιόλαδο με ισχυρισμό υγείας;
Οποιος ενδιαφέρεται για απαντήσεις να ρωτήσει τους... οινοποιούς.

lathanasis@gmail.com