Γι’ αυτό η κυβέρνηση και οι κοινωνικοί εταίροι πρέπει αυτή τη φορά να θέσουν την ανάπτυξη πάνω από τα κρατικοδίαιτα συµφέροντα, ώστε να µην επαναληφθούν τα εγκλήµατα σπατάλης των πόρων των ΚΠΣ και των ΕΣΠΑ. Στην πραγµατικότητα όµως, µια αναπτυξιακή κατανοµή των πόρων δεν θα γίνει µε ευχές – ούτε χωρίς συγκρούσεις µε τα κρατικοδίαιτα συµφέροντα που εποφθαλµιούν τα 57,4 δισ. ευρώ. Θα γίνει µόνο αν υπάρχει ειλικρινής πολιτική βούληση, για οριστική ρήξη µε τις δυνάµεις που κρατούν δέσµια την ελληνική οικονοµία ροκανίζοντας τα χρήµατα των Ελλήνων και Ευρωπαίων φορολογούµενων.
Κάπου εδώ αξίζει να θυµηθούµε µαζί ότι, µετά από 3 Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης (ΚΠΣ) και άλλα 3 Εθνικά Στρατηγικά Πλαίσια Αναφορά (ΕΣΠΑ), στη Μεσσηνία ακόµα συζητάµε για την κατασκευή των δρόµων, την αναβάθµιση του Αεροδροµίου και τον εκσυγχρονισµό του σιδηροδροµικού δικτύου. Ουσιαστικά σπαταλήθηκαν εκατοντάδες εκατοµµύρια ευρώ σε αντιπαραγωγικές δραστηριότητες, µε συνέπεια µεταξύ άλλων να δηµιουργηθεί µια πολιτικο-οικονοµική ελίτ που βγάζει το παντεσπάνι της "απορροφώντας" ευρωπαϊκούς πόρους. Την ίδια περίοδο χιλιάδες µικροµεσαίες αλλά και µεγάλες επιχειρήσεις προσπαθούν να επιβιώσουν πληρώνοντας δυσβάσταχτους φόρους για τη συντήρηση του κράτους-µαµούθ που έχει επιβάλει η πολιτική ελίτ µέσα από πελατειακά δίκτυα, προκειµένου να αµβλύνει τις διαµαρτυρίες για τη σπατάλη των ευρωπαϊκών πόρων.
Αυτός ο φαύλος κύκλος της σπατάλης και των πελατειακών σχέσεων, αν και οδήγησε στη χρεοκοπία του 2010, δεν έκλεισε ποτέ, καθώς οι δυνάµεις της διαπλοκής και της συντήρησης κατάφεραν να χρεώσουν αποκλειστικά στους... ξένους τα πραγµατικά οδυνηρά µέτρα για τη σωτηρία της ελληνικής οικονοµίας. Η πολιτική ελίτ (µε την ανοχή, πράγµατι, των ξένων) φόρτωσε στον µέσο φορολογούµενο τα βάρη της χρεοκοπίας, αφήνοντας καταρχάς στο απυρόβλητο τους ολιγάρχες και τους τραπεζίτες που εξαφάνισαν µε µαγικό τρόπο τους πόρους 3 ΚΠΣ και 2 µέχρι τότε ΕΣΠΑ. ∆υστυχώς, µε τον ίδιο τρόπο ροκανίζονται και οι πόροι του 3ου ΕΣΠΑ από την πολιτικο-οικονοµική ελίτ που οδήγησε την ελληνική οικονοµία στη χρεοκοπία του 2010.
Σε αυτές τις συνθήκες µάλλον θα ήµουν αφελής αν πίστευα πως αρκεί η παρουσίαση του Ελληνικού Σχεδίου Ανάκαµψης και Ανθεκτικότητας για να κατευθυνθούν τα 57,4 δισ. ευρώ σε αναπτυξιακές δραστηριότητες. Αφελής θα ήµουν επίσης αν δήλωνα το γνωστό «και τα µισά να διαχυθούν στην πραγµατική οικονοµία πάλι επιτυχία θα είναι» – αφού όλοι γνωρίζουµε ότι η θεωρία «του µισού αποτελέσµατος» είναι πάντα το επικοινωνιακό προπέτασµα καπνού που κρύβει τις σπατάλες και τις ρεµούλες. Ετσι κι αλλιώς, έχοντας παρακολουθήσει τις παρουσιάσεις 3 ΚΠΣ και 3 ΕΣΠΑ, γνωρίζω ότι πίσω από τη δηµιουργική ασάφεια και τα ιερογλυφικά της εξουσίας συνήθως υπάρχουν µόνο αρπακτικές διαθέσεις. Για παράδειγµα: Με πιάνει απελπισία όταν διαβάζω πως έχει προϋπολογισµό 46 εκατ. ευρώ το πρόγραµµα «Ενίσχυση της διαφορετικότητας και καταπολέµηση των διακρίσεων». Η απελπισία µεγαλώνει όταν διαβάζω στις επεξηγήσεις: «Πρόγραµµα κατάρτισης σε θέµατα διακρίσεων και διαφορετικότητας σε εργαζόµενους στον δηµόσιο και ιδιωτικό τοµέα. ∆ηµιουργία µηχανισµού παρακολούθησης και αξιολόγησης δεδοµένων για την ισότητα και τις διακρίσεις, πιστοποίησης και βράβευσης. Το έργο θα βοηθήσει στην παροχή ίσων ευκαιριών σε οµάδες που υφίστανται διακρίσεις». Το µόνο που µπορώ να πω για να διασκεδάσω την απόγνωσή µου είναι «σε καλή µεριά τα 46 εκατ. ευρώ!». Θα µου πείτε: Μα να µη δοθούν ευκαιρίες σε οµάδες που υφίστανται διακρίσεις; Βεβαίως και πρέπει να δοθούν και να δίνονται πάντα ίσες ευκαιρίες σε όλους. Κυρίως όµως, θα πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στους... γραφειοκράτες των Βρυξελλών να γνωρίσουν την Ελλάδα, για να σταµατήσουν να τη θεωρούν «∆ανία των Βαλκανίων».
Με απλά λόγια: Τα χρηµατοδοτικά προγράµµατα που σχεδιάζονται για τη ∆ανία γίνονται δυστυχώς εύκολη λεία στα νύχια των αρπακτικών της Ελλάδας. Του λόγου το ασφαλές επιβεβαιώνουν, µετά από 3 ΚΠΣ και 3 ΕΣΠΑ, οι άθλιοι δρόµοι της Μεσσηνίας, το ξεπερασµένο Αεροδρόµιο της Καλαµάτας και οι κλειστοί σιδηροδροµικοί σταθµοί της Νότιας Πελοποννήσου.
Θανάσης Λαγός
