Σε απόλυτους αριθμούς, οι μαθητές στα Δημοτικά Σχολεία Διαβολιτσίου, Δωρίου, Μελιγαλά, Μερόπης, Φοινικούντας, Κάμπου και Κορώνης μειώθηκαν από 532 (τη σχολική χρονιά 2016-2017) σε 391 το φετινό σχολικό έτος. Σε μια κανονική χώρα, αν 7 σχολεία είχαν 141 λιγότερους μαθητές, θα είχε σημάνει συναγερμός – αφενός για να διερευνηθούν τα αίτια της μείωσης και αφετέρου για να δοθούν κίνητρα ώστε να σταματήσει η προφανής δημογραφική συρρίκνωση. Στην Ελλάδα όμως τα κόμματα και οι αυτοδιοικητικές παρατάξεις ενδιαφέρονται κυρίως για τις θέσεις των διδασκόντων, μη δίνοντας σημασία στην ερήμωση της υπαίθρου.
Σε κάθε περίπτωση και για να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι θα πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια ώστε να λειτουργούν μόνο 6θέσια σχολεία. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, θα πρέπει να ξεπεραστούν τόσο οι τοπικισμοί που εμποδίζουν τις συγχωνεύσεις των σχολείων, όσο και οι οικονομικίστικες πρακτικές όσων πιστεύουν ότι θα σώσουν την ελληνική οικονομία μειώνοντας τις θέσεις των δασκάλων σε 7 σχολεία της Μεσσηνίας. Από εκεί και πέρα όμως, είναι εγκληματική η αδιαφορία που επιδεικνύουν οι πολιτικοί για το δημογραφικό πρόβλημα της Μεσσηνίας.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν προσμένουν κάποιο θαύμα ή αν πιστεύουν πως το δημογραφικό πρόβλημα θα λυθεί με διατήρηση των οργανικών θέσεων σε σχολεία όπου μειώνεται δραματικά ο αριθμός των μαθητών. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι η υπογεννητικότητα και η φυγή πολλών μεταναστών που ζούσαν στη μεσσηνιακή ύπαιθρο τείνουν να μετατρέψουν τα χωριά και τις κωμοπόλεις σε οικισμούς διαμονής υπερηλίκων.
Και για όποιον κάνει ότι δεν καταλαβαίνει το πρόβλημα: Όταν στην τουριστικά υπερανεπτυγμένη Φοινικούντα μέσα σε μια εξαετία ο αριθμός των μαθητών μειώνεται από 20 σε 10, είναι απλώς θέμα χρόνου να ερημώσει η μεσσηνιακή ενδοχώρα. Τα υπόλοιπα είναι συνθήματα για προεκλογικά φυλλάδια… ή ανοησίες όσων βλέπουν το δέντρο και δεν μπορούν να δουν το δάσος.
Θανάσης Λαγός
