Συγκεκριμένα, πολλοί στην Ελλάδα... αναρωτιούνται γιατί ο πρωθυπουργός διορίζει κυρίως Μεσσήνιους σε υπεύθυνες θέσεις, ενώ την ίδια ώρα στη Μεσσηνία πολλοί κάνουν το σταυρό τους βλέποντας ποιους επιλέγει να έχει δίπλα του ο κ. Σαμαράς. Εν τω μεταξύ αυτή την περίοδο τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και οι αγορές στηρίζουν απόλυτα τον κ. Σαμαρά, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στις επιλογές του. Ετσι λοιπόν ανακύπτει για μια ακόμα φορά το ερώτημα που είχα προσπαθήσει να απαντήσω τον Οκτώβριο του 2012, στο άρθρο με τίτλο... «Μπορούν οι Μεσσήνιοι να σώσουν την Ελλάδα;». Εγραφα τότε:
«Καθημερινώς ολοένα και περισσότεροι Ελληνες αναρωτιούνται αν αρκούν για τη σωτηρία της Ελλάδας δυόμιση υπουργοί και η... στρατιά των Μεσσήνιων “λοχαγών” που διόρισε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Με άλλα λόγια, αναρωτιούνται αν οι επιλογές τού χθες είναι ικανές να δημιουργήσουν την Ελλάδα τού αύριο. Πριν βιαστείτε να απαντήσετε ότι η Ιστορία δεν γράφεται με αντιφάσεις, οφείλω να σας υπενθυμίσω ότι ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, προκειμένου να διατηρήσει την Ελλάδα στη σφαίρα της Δυτικής Επιρροής, χρησιμοποίησε δωσίλογους και ταγματασφαλίτες στις μάχες των Δεκεμβριανών. Χρησιμοποίησε δηλαδή αυτούς που είχαν προδώσει την πατρίδα τους, για να σώσει την αστική δημοκρατία στην οποία πίστευε. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ δικαιώθηκε ιστορικά για αυτή την τουλάχιστον αντιφατική επιλογή του, επειδή οι δυτικές δυνάμεις νίκησαν όχι μόνο στις μάχες των Δεκεμβριανών, αλλά και στον Ψυχρό Πόλεμο που ακολούθησε. Αν όμως στις μάχες των Δεκεμβριανών ή στον Ψυχρό Πόλεμο είχαν νικήσει οι σοβιετικές δυνάμεις, τότε η πολιτική του Ουίνστον Τσόρτσιλ θα διδασκόταν στα σχολεία ως παράδειγμα πολιτικής αλητείας.
Η Ιστορία όμως δεν γράφεται με “αν”. Ιστορία γράφουν μόνο οι νικητές. Ιστορία γράφουν μόνο όσοι κατορθώσουν στο τέλος του πολέμου να επιτύχουν το επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα. Ετσι λοιπόν και ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς θα γράψει Ιστορία μόνο αν κατορθώσει να σώσει οριστικά και αμετάκλητα τη Ελλάδα από την πλήρη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Σε διαφορετική περίπτωση θα περάσει στην Ιστορία ως αποτυχημένος πρωθυπουργός. Με άλλα λόγια, το τελικό αποτέλεσμα της πολιτικής του κ. Σαμαρά αφενός θα κρίνει την ορθότητα των επιλογών του και αφετέρου θα προσδιορίσει τη θέση του στην Ιστορία. Αυτή τη χρονική στιγμή έχουμε μόνο αντιφατικές ενδείξεις και επομένως είναι εξαιρετικά πρόωρο να γίνει οποιαδήποτε πρόβλεψη για την έκβαση του οικονομικού πολέμου.
Για την ακρίβεια η έκβαση του πολέμου θα κριθεί στις καθημερινές μάχες που δίνει η κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα. Εννοείται βεβαίως ότι για να νικήσει η κυβέρνηση χρειάζεται την αέναη στήριξη των... δανειστών. Αν οι δανειστές τής τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια, τότε ο πόλεμος θα έχει άδοξο τέλος όχι μόνο για τον κ. Σαμαρά, αλλά και για ολόκληρη τη χώρα. Γι' αυτό ο κ. Σαμαράς, οι δυόμιση υπουργοί και οι Μεσσήνιοι “λοχαγοί”, πρώτα από όλα θα πρέπει να πετύχουν νίκες στο εξωτερικό μέτωπο. Συγκεκριμένα, θα πρέπει να πείσουν τους δανειστές ότι μπορούν και θα πετύχουν νίκες στο... εσωτερικό μέτωπο.
Αυτή την περίοδο η κυβέρνηση δείχνει ότι έχει πείσει τους δανειστές να της δώσουν χρόνο προκειμένου να πετύχει νίκες στο εσωτερικό μέτωπο. Οι δανειστές θα περιμένουν αποτελέσματα: Θα περιμένουν να δουν αποτελέσματα της πολιτικής που θα ασκήσουν οι δυόμιση υπουργοί και οι Μεσσήνιοι “λοχαγοί”. Αν το αποτέλεσμα είναι... μεγαλύτερο έλλειμμα, οι επιλογές του κ. Σαμαρά θα αποδειχθούν λανθασμένες και ο ίδιος “σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος” θα αποχαιρετήσει τη Μεσσηνία και την Ελλάδα. Αν το αποτέλεσμα είναι... πλεονασματικό, σε δέκα χρόνια κανένας δεν θα θυμάται ότι αυτοί που έσωσαν την Ελλάδα ήταν οι ίδιοι με αυτούς που τη χρεοκόπησαν.
Ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα, πιστεύω ότι ο κ. Σαμαράς, όπως και κάθε πολιτικός, θα ήθελε να είχε δίπλα του σε αυτόν τον πόλεμο ικανότερα και αξιότερα στελέχη. Δεν μπορεί όμως να έχει, γιατί ο κομματικός στρατός που χρησιμοποίησε για να κατακτήσει τις θέσεις του πρόεδρου της Νέας Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού, όχι μόνο απαρτίζεται κυρίως από ανίκανους, αλλά λειτουργεί και ως πόλος... απώθησης των ικανών. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος της εσωκομματικής και της εκλογικής μάχης, ο κ. Σαμαράς δικαιώθηκε για τη χρήση του κομματικού στρατού καθώς έγινε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός. Τώρα είναι καταδικασμένος να δώσει μάχες ενάντια στα συμφέροντα του κομματικού στρατού, με στελέχη που προέρχονται... κυρίως από τον κομματικό στρατό.
Σε περιόδους κρίσης όπως η τωρινή, κάθε μάχη είναι κρίσιμη και μπορεί να αναδειχθεί ως καθοριστική για την έκβαση του πολέμου. Σε περιόδους κρίσης όπως η τωρινή, ο τελευταίος λοχαγός μπορεί να γίνει... Εφιάλτης και να οδηγήσει λόγω ανεπάρκειας τους Μήδους πίσω απ' τα στενά της χρεοκοπίας. Σε περιόδους κρίσης όπως η τωρινή, τελικώς όλα και όλοι θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Τα υπόλοιπα... είναι πρώτη ύλη για την ιδεολογική τροφή των κομματικών στρατών».
Στους οκτώ μήνες που πέρασαν από τότε που γράφτηκε το παραπάνω άρθρο, ο κ. Σαμαράς κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Κατόρθωσε να ταυτίσει την επιτυχία της κυβέρνησής του με τη σωτηρία της Ελλάδας. Με άλλα λόγια: Η μεσαία τάξη έχει πειστεί ότι αν πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά η Ελλάδα θα καταστραφεί επειδή δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Ετσι, ο κ. Σαμαράς κυβερνά ανενόχλητος και θα πέσει μόνο αν η μεσαία τάξη πιστέψει πως η αντιπολίτευση δεν θα κάνει τίποτα διαφορετικό από όσα κάνει η σημερινή κυβέρνηση.
Κατά τα άλλα εξακολουθώ να επιμένω: «Σε περιόδους κρίσης όπως η τωρινή, τελικώς όλα και όλοι θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Τα υπόλοιπα... είναι πρώτη ύλη για την ιδεολογική τροφή των κομματικών στρατών».
